Page 87 - antologiya
P. 87
yami Səfa 87
– Deyilәnә görә, buralarda yunanların quldur dәstә-
lәri var, – dedim.
O, yaşına xas olmayan soyuqqanlılıqla öz işini gör-
mәyә davam elәdi. Cavab vermәdiyi üçün tәkrar elәdim:
– Deyirlәr, buralarda quldurlar var.
Fәnәrin şüşәsini bәrk-bәrk bağlayıb üzünü mәnә tәrәf
çevirdi. Qaşları çatılmışdı, gözlәri yenә parlayırdı. Әlini
uçuruma tәrәf uzadıb cavab verdi:
– Tutaq ki var. Neynәyәk? Biz dә kişiyik, maymaq
kimi dayanıb baxası deyilik ki.
– Biz iki nәfәrik.
– Mәsәlә sayda deyil.
Susdum. Elә inamla danışırdı ki, münaqişә etmәk
istәmәdim. Dinmәdiyimi görәndә lap coşdu:
– Әfәndi, mәn bu yollardan hәr gün gecә-gündüz tәk
gedib-gәlirәm, bu günә kimi qorxu nәdir, bilmәmişәm.
Hamı qulduların olduğunu deyir. İndiyәcәn bircәciyi ilә
dә rastlaşmamışam. – Başını yellәdib davam etdi: – Guya
qabağımıza çıxsa, nә olacaq? İkisini-üçünü birdәn vurub
yıxaram.
Güldüm:
– Sәn ki hәlә uşaqsan, quldurun nә olduğunu bilmir-
sәn. Mәsәlә sәn bilәn kimi deyil.
Bunu eşidib lap özündәn çıxdı:
– A kişi, sәn Allah bәsdi, nә danışırsan? Mәn bursa-
lıyam. Bursada doğulub-böyümüşәm. Yunanlar gәlәndә
on iki yaşım vardı, tarlada işlәyirdim. Yunan әsgәri
mәnimlә lağlağı etmәk istәdi. Әlimdәki beli tәpәsinә elә
çırpdım ki, baş-gözü dağıldı. O biri dә qorxusundan aradan
çıxdı. Zabitlәr mәni düz on gün axtardılar. Atam әlә
vermәdi, kişidәn qisas aldılar.
– Neylәdilәr ki?
– Güllәlәdilәr. Anam yazıq da qubardan öldü. Mәn
dә tәqiblәrdәn qaçıb dağlarda gizlәndim. Kütahyaya tәrәf
yollandım, әsgәrliyә getmәk istәyirdim, yaşım çatmadığı
– Deyilәnә görә, buralarda yunanların quldur dәstә-
lәri var, – dedim.
O, yaşına xas olmayan soyuqqanlılıqla öz işini gör-
mәyә davam elәdi. Cavab vermәdiyi üçün tәkrar elәdim:
– Deyirlәr, buralarda quldurlar var.
Fәnәrin şüşәsini bәrk-bәrk bağlayıb üzünü mәnә tәrәf
çevirdi. Qaşları çatılmışdı, gözlәri yenә parlayırdı. Әlini
uçuruma tәrәf uzadıb cavab verdi:
– Tutaq ki var. Neynәyәk? Biz dә kişiyik, maymaq
kimi dayanıb baxası deyilik ki.
– Biz iki nәfәrik.
– Mәsәlә sayda deyil.
Susdum. Elә inamla danışırdı ki, münaqişә etmәk
istәmәdim. Dinmәdiyimi görәndә lap coşdu:
– Әfәndi, mәn bu yollardan hәr gün gecә-gündüz tәk
gedib-gәlirәm, bu günә kimi qorxu nәdir, bilmәmişәm.
Hamı qulduların olduğunu deyir. İndiyәcәn bircәciyi ilә
dә rastlaşmamışam. – Başını yellәdib davam etdi: – Guya
qabağımıza çıxsa, nә olacaq? İkisini-üçünü birdәn vurub
yıxaram.
Güldüm:
– Sәn ki hәlә uşaqsan, quldurun nә olduğunu bilmir-
sәn. Mәsәlә sәn bilәn kimi deyil.
Bunu eşidib lap özündәn çıxdı:
– A kişi, sәn Allah bәsdi, nә danışırsan? Mәn bursa-
lıyam. Bursada doğulub-böyümüşәm. Yunanlar gәlәndә
on iki yaşım vardı, tarlada işlәyirdim. Yunan әsgәri
mәnimlә lağlağı etmәk istәdi. Әlimdәki beli tәpәsinә elә
çırpdım ki, baş-gözü dağıldı. O biri dә qorxusundan aradan
çıxdı. Zabitlәr mәni düz on gün axtardılar. Atam әlә
vermәdi, kişidәn qisas aldılar.
– Neylәdilәr ki?
– Güllәlәdilәr. Anam yazıq da qubardan öldü. Mәn
dә tәqiblәrdәn qaçıb dağlarda gizlәndim. Kütahyaya tәrәf
yollandım, әsgәrliyә getmәk istәyirdim, yaşım çatmadığı
