Page 453 - antologiya
P. 453
həm Baran 453
Direktor indiyә qәdәr gördüyü insanların heç birinә
oxşamırdı, onunla ünsiyyәti, әn çox da başını sığallamağı
uşağın xoşuna gәlmiş, xeyli vaxt saçlarında direktorun
yumşaq әllәrinin istiliyini hiss elәmişdi.
Dünәn bazardan bayram üçün paltar almışdılar. Sәhәr
tezdәn isә babası vә atasıyla namaza getmişdilәr.
Qayıdanda anası artıq hәyәti süpürüb sulamışdı. Süfrә
hazırlayırdı.
Bayramlaşıb süfrәyә oturdular. Neçә gündür, “haçan
gedәcәyik” deyә anasını da, nәnәsini dә bezdirmiş, onlar
da “yaxşı, yaxşı, babana deyәrik, aparar sәni...” demişdilәr.
Tәk getmәyә utanırdı. Babasıyla getsә, bu, başqa mәsәlә,
ürәkli olacaqdı, utanmayacaqdı.
O, mәhәllәnin әn sakit uşağıydı. Mәktәbdә dә
elәydi… Arxa sıralarda oturardı. Müәllim onu dindirmәsә,
ağzını da açmazdı. Mәktәb binasının damına, pәncәrә-
lәrinә, qarşıdakı tәpәnin yaşıl meşәsinә baxardı. Şam
ağacının qoxusu yazı taxtasının önündәki tәbaşir tozunun
içindәn keçib ciyәrlәrinә dolardu. Әynindәki pencәk
mәktәbi tәzәcә bitirmiş bibisi oğlunun idi. Yazıq pencәyin
içindә üzürdü. Müdirin isti, yumşaq әllәri sanki gizlin-giz-
lin hәlә dә onun başını sığallayırdı. Ancaq sıralar arasında
dolaşan müәllim onun saçlarına әlini uzatmazdı.
Hәyәtә düşәn yaşıl rәngli günәş işığı çox gözәl idi.
Gözoxşayan mәnzәrә müxtәlif rәng çalarlarıyla biri-birini
әvәz edәrәk dәyişirdi.
Üzünә bir sәrinlik gәldi. Yemәkdәn sonra qulaq-
larında stәkanlarda fırlanan qaşıqların cingiltisi, burnunda
dәmli çay qoxusu ilә bu yaşıllığın içinә girdi.
– Baba, çay içdin?
Onun zәif sәsi daşa-divara dәyib yox oldu. Qoca nә
edәcәyini bilmirdi. Yarpaqlar küsküncәsinә donub-qalmış-
Direktor indiyә qәdәr gördüyü insanların heç birinә
oxşamırdı, onunla ünsiyyәti, әn çox da başını sığallamağı
uşağın xoşuna gәlmiş, xeyli vaxt saçlarında direktorun
yumşaq әllәrinin istiliyini hiss elәmişdi.
Dünәn bazardan bayram üçün paltar almışdılar. Sәhәr
tezdәn isә babası vә atasıyla namaza getmişdilәr.
Qayıdanda anası artıq hәyәti süpürüb sulamışdı. Süfrә
hazırlayırdı.
Bayramlaşıb süfrәyә oturdular. Neçә gündür, “haçan
gedәcәyik” deyә anasını da, nәnәsini dә bezdirmiş, onlar
da “yaxşı, yaxşı, babana deyәrik, aparar sәni...” demişdilәr.
Tәk getmәyә utanırdı. Babasıyla getsә, bu, başqa mәsәlә,
ürәkli olacaqdı, utanmayacaqdı.
O, mәhәllәnin әn sakit uşağıydı. Mәktәbdә dә
elәydi… Arxa sıralarda oturardı. Müәllim onu dindirmәsә,
ağzını da açmazdı. Mәktәb binasının damına, pәncәrә-
lәrinә, qarşıdakı tәpәnin yaşıl meşәsinә baxardı. Şam
ağacının qoxusu yazı taxtasının önündәki tәbaşir tozunun
içindәn keçib ciyәrlәrinә dolardu. Әynindәki pencәk
mәktәbi tәzәcә bitirmiş bibisi oğlunun idi. Yazıq pencәyin
içindә üzürdü. Müdirin isti, yumşaq әllәri sanki gizlin-giz-
lin hәlә dә onun başını sığallayırdı. Ancaq sıralar arasında
dolaşan müәllim onun saçlarına әlini uzatmazdı.
Hәyәtә düşәn yaşıl rәngli günәş işığı çox gözәl idi.
Gözoxşayan mәnzәrә müxtәlif rәng çalarlarıyla biri-birini
әvәz edәrәk dәyişirdi.
Üzünә bir sәrinlik gәldi. Yemәkdәn sonra qulaq-
larında stәkanlarda fırlanan qaşıqların cingiltisi, burnunda
dәmli çay qoxusu ilә bu yaşıllığın içinә girdi.
– Baba, çay içdin?
Onun zәif sәsi daşa-divara dәyib yox oldu. Qoca nә
edәcәyini bilmirdi. Yarpaqlar küsküncәsinә donub-qalmış-
