Page 17 - antologiya

seyn Rəhmi Gürpınar 17

vәfatından bir neçә ay sonra evdәn ikinci tabut çıxdı: bu,
xiffәtdәn günbәgün әriyәn Bәhiyyәnin tabutu idi.

Meyit qapıdan çıxarılan kimi Şәkurә xanım evdәn
bәdbәxtliyi qovmaq üçün odunluqdan yoğun bir ağac
budağı götürdü vә: “Yazıq Şәkurә, evin yıxıldı, ay Şәkurә,
hanı Bәhiyyәn?!” – deyә ağlaşanların başına vurmağa
başladı. Yasa gәlәnlәr isә nәvәsindәn sonra qızını da itirәn
bu arvadın әsәblәrinin pozulduğunu düşünәrәk onu
birtәhәr yola verdilәr.

Sәhәri gün bütün mәhәllә camaatı yığışaraq qәrara
gәldi ki, onu dәlixanaya göndәrmәk lazımdı.

Şәkurә xanım evdә olmadığı üçün yas yerinә gәlәnlәr
başsağlığı vermәyә adam tapmayıb kor-peşman evlәrinә
qayıdırdılar. Camalın yasına gәlәnlәrin bәzilәri Bәhiy-
yәnin ölüm xәbәrini burada eşidir, üstәlik, Şәkurәnin dә
havalandığını bilib lap mәyus olurdular.

Başsağlığına gәlәnlәrin hәlә dә çox olduğunu eşidәn
Şәkurә dәlixanada, doğrudan da, dәli oldu.