Page 54 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 54
Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû
– Ay xan, mәn kәtdi adamam, mәn nә bilirәm poçtxana nәdi?
– Çox әcәb, nәçәrnik divanxanasını ki tanıyırsan?
– Bәli, xan, başına dönüm, tanıyıram, niyә tanımıram. Keçәn hәftә mәn
elә gәlmişdim nәçәrniyin yanına şikayәtә. Xan, and olsun sәnin başına, bizi
katda çox incidir. Әslinә baxsan, bizim bu katdamız özgә tayfadandı; odu
ki, bizi görmәyә gözü yoxdu. Keçәn hәftә mәnim iki buzovum itmişdi. Get-
dim...
– Hәlә bu sözlәri sonra deyәrsәn. Qulaq as, gör nә deyirәm: nәçәrnik
divanxanasının qabağında bir yekә dam-daş var, qapısının ağzında bir qutu
vurulub divara, haman qutu poçt qutusudu. O qutunun bir xırda vә uzun qa-
pağı var. Bu saat apar bu kağızı haman qutunun qapağını qovza, kağızı sal
qutunun içinә, qapağını yatırt vә tez qayıt gәl!
Noruzәli hәr iki әlini açdı xanın qabağına, qorxa-qorxa kağızı aldı, bir
az baxdı xanın üzünә, sonra çәkildi divara sәmt vә yerә әyilib istәdi kağızı
54 qoysun divarın dibinә. Xan ucadan dillәndi:
– Qoyma ora! Qoyma ora! Kağız çirklәnәr, tez apar sal qutuya, qoy,
gәl!
– Xan, başına dönüm, qoy bu ulağın başına torba keçirdim; heyvandı,
ac qalmasın, yoldan gәlib.
– Yox, yox... Heç ziyanı yoxdu. Kağızın vaxtı keçir. Torbanı sonra
keçirdәrsәn ulağın başına.
– Di elәdә, qoy ulağın qıçını bağlayım, yoxsa gedәr hәyәtdә ağacları
gәmirәr.
– Yox, yox... heç eybi yoxdu, qaç, tez kağızı sal, gәl!
Noruzәli kağızı ehmal qoydu qoynuna vә genә dedi:
– Xan, qadanı alım, bu xoruzlar qaldılar burda, heyvandılar, qoyaydın
qıçlarını açıb, bir az dәn sәpәydim bulara. Elә dәn dә gәtirmişәm.
Noruzәli әlini saldı cibindәn dәn çıxarsın... Xan ucadan sәslәndi:
– Yox, yox!.. qoy hәlә qalsın. Qaç, çaparaq kağızı sal poçta! Noruzәli
әlağacını götürüb, başladı uşaq kimi qaçmağı. Sonra bir zad fikirlәşib
qayıtdı vә üzünü tutdu xana.
– Xan, qadanı alım, dәsmalın içindә yumurta var, gözdә-qulaqda olun,
yoxsa ulağ ağnar, yumurtaları sındırar.
Xan daha ucadan sәslәndi:
– Daha uzun danışma. Qaç kağızı sal; vaxtı keçir.
Noruzәli istәdi uzaqlaşsın, xan onun dalınca çığırdı:
– Noruzәli, bilmәzsәn, kağızı verәrsәn özgәsinә ha!.. Heç kәsә vermә,
heç kәsә göstәrmә! Tez sal qutuya, qayıt gәl!
Noruzәli dәxi dә ucadan cavab verdi:
– Niyә, mәn uşaq deyilәm ki, kağızı özgәsinә verәm! Mәni o qәdәr dә
xam bilmә. Heç nәçәrnik dә bu kağızı mәnim әlimdәn ala bilmәz.
– Ay xan, mәn kәtdi adamam, mәn nә bilirәm poçtxana nәdi?
– Çox әcәb, nәçәrnik divanxanasını ki tanıyırsan?
– Bәli, xan, başına dönüm, tanıyıram, niyә tanımıram. Keçәn hәftә mәn
elә gәlmişdim nәçәrniyin yanına şikayәtә. Xan, and olsun sәnin başına, bizi
katda çox incidir. Әslinә baxsan, bizim bu katdamız özgә tayfadandı; odu
ki, bizi görmәyә gözü yoxdu. Keçәn hәftә mәnim iki buzovum itmişdi. Get-
dim...
– Hәlә bu sözlәri sonra deyәrsәn. Qulaq as, gör nә deyirәm: nәçәrnik
divanxanasının qabağında bir yekә dam-daş var, qapısının ağzında bir qutu
vurulub divara, haman qutu poçt qutusudu. O qutunun bir xırda vә uzun qa-
pağı var. Bu saat apar bu kağızı haman qutunun qapağını qovza, kağızı sal
qutunun içinә, qapağını yatırt vә tez qayıt gәl!
Noruzәli hәr iki әlini açdı xanın qabağına, qorxa-qorxa kağızı aldı, bir
az baxdı xanın üzünә, sonra çәkildi divara sәmt vә yerә әyilib istәdi kağızı
54 qoysun divarın dibinә. Xan ucadan dillәndi:
– Qoyma ora! Qoyma ora! Kağız çirklәnәr, tez apar sal qutuya, qoy,
gәl!
– Xan, başına dönüm, qoy bu ulağın başına torba keçirdim; heyvandı,
ac qalmasın, yoldan gәlib.
– Yox, yox... Heç ziyanı yoxdu. Kağızın vaxtı keçir. Torbanı sonra
keçirdәrsәn ulağın başına.
– Di elәdә, qoy ulağın qıçını bağlayım, yoxsa gedәr hәyәtdә ağacları
gәmirәr.
– Yox, yox... heç eybi yoxdu, qaç, tez kağızı sal, gәl!
Noruzәli kağızı ehmal qoydu qoynuna vә genә dedi:
– Xan, qadanı alım, bu xoruzlar qaldılar burda, heyvandılar, qoyaydın
qıçlarını açıb, bir az dәn sәpәydim bulara. Elә dәn dә gәtirmişәm.
Noruzәli әlini saldı cibindәn dәn çıxarsın... Xan ucadan sәslәndi:
– Yox, yox!.. qoy hәlә qalsın. Qaç, çaparaq kağızı sal poçta! Noruzәli
әlağacını götürüb, başladı uşaq kimi qaçmağı. Sonra bir zad fikirlәşib
qayıtdı vә üzünü tutdu xana.
– Xan, qadanı alım, dәsmalın içindә yumurta var, gözdә-qulaqda olun,
yoxsa ulağ ağnar, yumurtaları sındırar.
Xan daha ucadan sәslәndi:
– Daha uzun danışma. Qaç kağızı sal; vaxtı keçir.
Noruzәli istәdi uzaqlaşsın, xan onun dalınca çığırdı:
– Noruzәli, bilmәzsәn, kağızı verәrsәn özgәsinә ha!.. Heç kәsә vermә,
heç kәsә göstәrmә! Tez sal qutuya, qayıt gәl!
Noruzәli dәxi dә ucadan cavab verdi:
– Niyә, mәn uşaq deyilәm ki, kağızı özgәsinә verәm! Mәni o qәdәr dә
xam bilmә. Heç nәçәrnik dә bu kağızı mәnim әlimdәn ala bilmәz.
