Page 56 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 56
Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû
– Daha mәn heç zad bilmirәm. Ancaq özün polsaya buyursan, yaxşı
olar; yoxsa yazıqdı o kişi.
Xan bu әhvalatı övrәtinә bildirmәdi ki, narahat olmasın. Geyinib getdi
polisә vә әvvәl akoşkadan dusdaqların damına baxıb gördü ki, yazıq
Noruzәli bir neçә dustaqlar ilә oturub damın bucağında vә uşaq kimi ağlayır,
gözünün yaşını çuxasının әtәyi ilә silir...
Xan Noruzәlinin әhvalatını pristavdan öyrәnib vә ona zamın olub
kәndlisini saldı yanına vә gәtirdi evә. Noruzәli hәyәtә girәn kimi başladı
ağlamağa vә saman torbasını ulağın başına keçirdib çömbәldi divarın
dibindә. Xan girdi evә vә bir papiros yandırıb çıxdı balkona, Novruzәlini
yanına çağırıb dedi:
– Di indi әhvalatı nağıl elә, Noruzәli! Sәnin bu hekayәtin çox şirin
hekayәtdi. Kitaba yazılmalıdı. Nağıl elә tәfsilәn; yәni hamısını birbәbir.
Başla burada kağızı götürüb aparmağından, ta dama düşmәyinә kimi...
56 Noruzәli durdu ayağa, xana yavıqlaşıb vә çuxasının әtәyi ilә gözünün
yaşını silib başladı:
– Başına dolanım, xan, mәni çövür balalarının başına, mәni bağışla!
Mәnim heç bir günahım yoxdur. Bir kәtdi adamam, mәn nә bilirәm kağız
nәdi, qutu nәdi, poçt nәdi? Başına dönüm, xan, mәni çövür o gülüzlü
balalarının başına. Heç ziyanı yoxdu, hәyә ölmәnәm, sağ qalaram, qulluq
elәrәm, әvәzi çıxar, bir qәlәtdi elәmişәm, ta neylәmәk? İşdi, belә oldu. Bular
hamısı Allahdandı. Gәrәk belә olaymış. Bağışla mәni, xan. Mәn ölәnә kimi
nökәrәm sәnә...
Bu sözlәri deyib, Noruzәli bir az da yavıqlaşdı xana vә istәdi onun
ayaqlarından öpsün. Xan bir az dala çәkilib dedi:
– Noruzәli! Heç ürәyini sıxma. Mәn sәnә nә deyirәm ki? Sәn mәnә nә
pislik elәmisәn ki, mәn sәni bağışlayım?
– Qurban olum sәnә, bundan artıq daha nә pislik olacaq? Kağızı
әlimdәn verdim o kafir oğlu kafirә qoydu cibinә, çıxdı düzәldi yola, qoydu
getdi.
– Kim kağızı qoydu cibinә, qoydu getdi?
– O kafir oğlu urus, dana!
– Hara qoydu getdi?
– Getdi girdi orada bir yekә dam-daş vardı ki, qapısına qutu vurulubdu,
getdi girdi ora.
Xan bir qәdәr duruxdu:
– Bәs sәn kağızı qutuya salmadın?
– Necә ki, salmadım! Elә kağızı qutuya salan kimi, kafir gәlib qutunu
bilmirәm nә tәhәr açdı, kağızı götürdü apardı.
– Daha mәn heç zad bilmirәm. Ancaq özün polsaya buyursan, yaxşı
olar; yoxsa yazıqdı o kişi.
Xan bu әhvalatı övrәtinә bildirmәdi ki, narahat olmasın. Geyinib getdi
polisә vә әvvәl akoşkadan dusdaqların damına baxıb gördü ki, yazıq
Noruzәli bir neçә dustaqlar ilә oturub damın bucağında vә uşaq kimi ağlayır,
gözünün yaşını çuxasının әtәyi ilә silir...
Xan Noruzәlinin әhvalatını pristavdan öyrәnib vә ona zamın olub
kәndlisini saldı yanına vә gәtirdi evә. Noruzәli hәyәtә girәn kimi başladı
ağlamağa vә saman torbasını ulağın başına keçirdib çömbәldi divarın
dibindә. Xan girdi evә vә bir papiros yandırıb çıxdı balkona, Novruzәlini
yanına çağırıb dedi:
– Di indi әhvalatı nağıl elә, Noruzәli! Sәnin bu hekayәtin çox şirin
hekayәtdi. Kitaba yazılmalıdı. Nağıl elә tәfsilәn; yәni hamısını birbәbir.
Başla burada kağızı götürüb aparmağından, ta dama düşmәyinә kimi...
56 Noruzәli durdu ayağa, xana yavıqlaşıb vә çuxasının әtәyi ilә gözünün
yaşını silib başladı:
– Başına dolanım, xan, mәni çövür balalarının başına, mәni bağışla!
Mәnim heç bir günahım yoxdur. Bir kәtdi adamam, mәn nә bilirәm kağız
nәdi, qutu nәdi, poçt nәdi? Başına dönüm, xan, mәni çövür o gülüzlü
balalarının başına. Heç ziyanı yoxdu, hәyә ölmәnәm, sağ qalaram, qulluq
elәrәm, әvәzi çıxar, bir qәlәtdi elәmişәm, ta neylәmәk? İşdi, belә oldu. Bular
hamısı Allahdandı. Gәrәk belә olaymış. Bağışla mәni, xan. Mәn ölәnә kimi
nökәrәm sәnә...
Bu sözlәri deyib, Noruzәli bir az da yavıqlaşdı xana vә istәdi onun
ayaqlarından öpsün. Xan bir az dala çәkilib dedi:
– Noruzәli! Heç ürәyini sıxma. Mәn sәnә nә deyirәm ki? Sәn mәnә nә
pislik elәmisәn ki, mәn sәni bağışlayım?
– Qurban olum sәnә, bundan artıq daha nә pislik olacaq? Kağızı
әlimdәn verdim o kafir oğlu kafirә qoydu cibinә, çıxdı düzәldi yola, qoydu
getdi.
– Kim kağızı qoydu cibinә, qoydu getdi?
– O kafir oğlu urus, dana!
– Hara qoydu getdi?
– Getdi girdi orada bir yekә dam-daş vardı ki, qapısına qutu vurulubdu,
getdi girdi ora.
Xan bir qәdәr duruxdu:
– Bәs sәn kağızı qutuya salmadın?
– Necә ki, salmadım! Elә kağızı qutuya salan kimi, kafir gәlib qutunu
bilmirәm nә tәhәr açdı, kağızı götürdü apardı.
