Page 497 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 497
ran Sÿxavÿt
Bir ildәn-zaddan sonra arvadım getdi roddoma, bir oğlu oldu. Nәvәm 497
oğlumdan böyükdü. Ancaq oğlum nәvәmin dayısıdı. Mәnim nәvәm yekә-
lәndә, özünnәn cıqqılı olan adama nә tәhәr dayı desin, a-az? Biabırçılıqdı,
mәn belә şey elәmәrәm. Bir dә ki, Allah sәni ma-a çox görmәsin, bәsimdi.
Sәnin kimisin hardan tapajam.
– Tapıbsan dana...
– Yox e-e, dedim axı sa-a, balabanda qandırdım axı sәni.
– Bәs evlәnsәn, kimi alarsan?
– Heç kәsi.
– Çıxılmaz vәziyyәtә düşsәn nә tәhәr?
– Pis vәziyyәtә niyә düşürәm ki, ağlım başımda, özüm dә ki...
– Sabir...
– Can Sabir.
– Sabir, qurban olum sa-a, mәni al dana, noolar?
– Yaxşı, sarsaxlama, bayaq dedim axı, sa-a... Bu söhbәti bağladıq...
Elә bil Sabirin qәfil ağlına gәldi:
– Bәri bax, – dedi, – bәs sәn niyә әrә getmirsәn, hә?
– Sәnnәn başqa heç kim ürәyimә yatmır, gözüm sәni nә tәhәr tutubsa...
Sәn niyә heylә deyirsәn? İstәyirsәn әrә gedim? – Kövrәldi, – bezmisәn
mәnnәn? – Fatma elә pis oldu ki...
– Sarsax-sarsax danışma, a-az, sәni kim alsa, onu doğruyaram... balaca
tikәsini qulağı boyda eliyәrәm.
Fatma bu sözlәrdәn ürәklәndi, elә yaxşı oldu ki...
...Yaman şey, hәşәri, adamın şiltiyini atan, doymaq bilmәyәn, adamı
öldürәn Sabir, o gecә, Fatmanın bircә dәfә ağzından qaçırtdıqlarının
hamısını elәyib qurtarandan sonra, sәhәr tezdәn saat beşin yarısında
“Moskviç”inә minib Fatmanı da yanında oturtdu, parkın yanından keçәndә
dedi:
– İstәyirsәn, parkda bir az gәzәk?
– Gәzәk... – Elә bil Fatma onun bu tәklifini çoxdan gözlәyirdi, – ancaq
işıqlanmamış gedәrik... evә...
Onlar parkın darvazasının ağzında maşını saxlayıb içәri keçәndә şәhәr
yuxusundan bal çәkirdi...
Bu şәhәr yüz illәrdi Kiçik Qafqaz sıra dağlarının әtәyindәn yapışmışdı
– әl mәnim, әtәk sәnin. Sıx meşәlәri çiyninә salmış dağlar bir-birinә
arxalanırdı, söykәnirdi. Günәş hәr axşam o dağların arxasında gecәlәyirdi;
qışda dağların kürәyini qızdırır, yayda isә qovururdu. Can dәrmanı yetirәn
qara torpaq adamların üzünü ağ elәyirdi, bolluq-bostanlıq idi. Gözәllik,
Bir ildәn-zaddan sonra arvadım getdi roddoma, bir oğlu oldu. Nәvәm 497
oğlumdan böyükdü. Ancaq oğlum nәvәmin dayısıdı. Mәnim nәvәm yekә-
lәndә, özünnәn cıqqılı olan adama nә tәhәr dayı desin, a-az? Biabırçılıqdı,
mәn belә şey elәmәrәm. Bir dә ki, Allah sәni ma-a çox görmәsin, bәsimdi.
Sәnin kimisin hardan tapajam.
– Tapıbsan dana...
– Yox e-e, dedim axı sa-a, balabanda qandırdım axı sәni.
– Bәs evlәnsәn, kimi alarsan?
– Heç kәsi.
– Çıxılmaz vәziyyәtә düşsәn nә tәhәr?
– Pis vәziyyәtә niyә düşürәm ki, ağlım başımda, özüm dә ki...
– Sabir...
– Can Sabir.
– Sabir, qurban olum sa-a, mәni al dana, noolar?
– Yaxşı, sarsaxlama, bayaq dedim axı, sa-a... Bu söhbәti bağladıq...
Elә bil Sabirin qәfil ağlına gәldi:
– Bәri bax, – dedi, – bәs sәn niyә әrә getmirsәn, hә?
– Sәnnәn başqa heç kim ürәyimә yatmır, gözüm sәni nә tәhәr tutubsa...
Sәn niyә heylә deyirsәn? İstәyirsәn әrә gedim? – Kövrәldi, – bezmisәn
mәnnәn? – Fatma elә pis oldu ki...
– Sarsax-sarsax danışma, a-az, sәni kim alsa, onu doğruyaram... balaca
tikәsini qulağı boyda eliyәrәm.
Fatma bu sözlәrdәn ürәklәndi, elә yaxşı oldu ki...
...Yaman şey, hәşәri, adamın şiltiyini atan, doymaq bilmәyәn, adamı
öldürәn Sabir, o gecә, Fatmanın bircә dәfә ağzından qaçırtdıqlarının
hamısını elәyib qurtarandan sonra, sәhәr tezdәn saat beşin yarısında
“Moskviç”inә minib Fatmanı da yanında oturtdu, parkın yanından keçәndә
dedi:
– İstәyirsәn, parkda bir az gәzәk?
– Gәzәk... – Elә bil Fatma onun bu tәklifini çoxdan gözlәyirdi, – ancaq
işıqlanmamış gedәrik... evә...
Onlar parkın darvazasının ağzında maşını saxlayıb içәri keçәndә şәhәr
yuxusundan bal çәkirdi...
Bu şәhәr yüz illәrdi Kiçik Qafqaz sıra dağlarının әtәyindәn yapışmışdı
– әl mәnim, әtәk sәnin. Sıx meşәlәri çiyninә salmış dağlar bir-birinә
arxalanırdı, söykәnirdi. Günәş hәr axşam o dağların arxasında gecәlәyirdi;
qışda dağların kürәyini qızdırır, yayda isә qovururdu. Can dәrmanı yetirәn
qara torpaq adamların üzünü ağ elәyirdi, bolluq-bostanlıq idi. Gözәllik,
