Page 499 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 499
ran Sÿxavÿt
– Doğrudan e-e... 499
– Bu saat, – Sabir bu işin әlacını tapmış adam kimi dedi, – sәn otur,
mәn bu saat gәllәm.
O, karuseldәn düşüb xeyli aralıdakı uzun, hamar qarğu ilә qayıtdı.
– Yәqin, burda oynayan uşaqlardan kiminsә qarğu “atı”dı, yadından
çıxıb qalıb, – dedi vә Fatmanın yanında yerini rahatladı.
– İndi nağayrazsan? – Fatma maraqla soruşdu.
– Görәrsәn, – Sabir dedi vә әlindәki uzun, hamar qarğunu karuselin
düymәsinә tәrәf uzatdı. Bir-iki dәfә cәhd eliyәndәn sonra düymәni basa
bildi.
Karusel hәrәkәtә gәldi. Fatma Sabirin bu “tapıntısı” ilә öyündü. Karu-
selin sürәti artdıqca, Fatmanın qәşәng saçları dingildәyib bir-birinә qarışırdı;
bu da ona yaraşırdı vә bu yaraşıq Sabirin gözündәn yayınmamışdı, tez-tez
çönüb ona baxırdı. Fatma başını Sabirin çiyninә qoydu. Onun saçları ara-
sıra Sabirin üzünә toxunanda o, özündәn asılı olmayaraq gözlәrini yu-
murdu, bu toxunuşda ilahi bir rahatlıq hiss elәyirdi vә bu cür rahatlıq ilk idi
– ilkin...
Karusel xeyli fırlanandan sonra Fatma dedi:
– Sabir, vaxtdı, gedәk.
– Düz deyirsәn...
Sabir әlindәki uzun, hamar qarğunu karuselin düymәsinә tәrәf tuşladı
ki, onun yanından keçәndә basıb dayandırsın, ancaq yaxına düşә bilmirdi.
Sabir on-on beş dәfә cәhd elәsә dә, heç nә alınmadı, әlindәki uzun, hamar
qarğunu, bir uşağın sevinә-sevinә mindiyi “atını” sınıq-sınıq elәyib tulladı.
Sabiri tәr basdı, onlar fırlana-fırlana qalmışdılar. Karuseldәn özlәrini
atsaydılar, çilik-çilik olardılar. Sabir fikirlәşdi ki, qız rüsvay olacaq... özüm
cәhәnnәm...
Fatma, onun qapqara nәm sifәtinә ani nәzәr salıb özünü itirmiş
vәziyyәtdә dedi:
– Rusvay oldum... – Ancaq özünü nәzәrdә tutdu.
Fatma düz deyirdi. Bizdә qadınla kişinin belә müştәrәk
rüsvayçılığından qadına daha çox pay düşür, kişiyә nә var ki... Fatmanın
haqqında isә bütün qadınlar belә deyәcәkdi:
– Qızıxıb...
Bayaq Sabir uzun, hamar qarğu ilә karuseli hәrәkә gәtirәndә Fatma
onun bu tapıntısı ilә öyünmüşdü. İndi isә o, öz varlığını hiss elәyә bilmirdi.
Bәdәni cumculuq olmuşdu – qan-tәr içindәydi.
Sabir, Sabirin yadından çıxmışdı vә ancaq keylәşmiş başı ilә Fatmanı
– Doğrudan e-e... 499
– Bu saat, – Sabir bu işin әlacını tapmış adam kimi dedi, – sәn otur,
mәn bu saat gәllәm.
O, karuseldәn düşüb xeyli aralıdakı uzun, hamar qarğu ilә qayıtdı.
– Yәqin, burda oynayan uşaqlardan kiminsә qarğu “atı”dı, yadından
çıxıb qalıb, – dedi vә Fatmanın yanında yerini rahatladı.
– İndi nağayrazsan? – Fatma maraqla soruşdu.
– Görәrsәn, – Sabir dedi vә әlindәki uzun, hamar qarğunu karuselin
düymәsinә tәrәf uzatdı. Bir-iki dәfә cәhd eliyәndәn sonra düymәni basa
bildi.
Karusel hәrәkәtә gәldi. Fatma Sabirin bu “tapıntısı” ilә öyündü. Karu-
selin sürәti artdıqca, Fatmanın qәşәng saçları dingildәyib bir-birinә qarışırdı;
bu da ona yaraşırdı vә bu yaraşıq Sabirin gözündәn yayınmamışdı, tez-tez
çönüb ona baxırdı. Fatma başını Sabirin çiyninә qoydu. Onun saçları ara-
sıra Sabirin üzünә toxunanda o, özündәn asılı olmayaraq gözlәrini yu-
murdu, bu toxunuşda ilahi bir rahatlıq hiss elәyirdi vә bu cür rahatlıq ilk idi
– ilkin...
Karusel xeyli fırlanandan sonra Fatma dedi:
– Sabir, vaxtdı, gedәk.
– Düz deyirsәn...
Sabir әlindәki uzun, hamar qarğunu karuselin düymәsinә tәrәf tuşladı
ki, onun yanından keçәndә basıb dayandırsın, ancaq yaxına düşә bilmirdi.
Sabir on-on beş dәfә cәhd elәsә dә, heç nә alınmadı, әlindәki uzun, hamar
qarğunu, bir uşağın sevinә-sevinә mindiyi “atını” sınıq-sınıq elәyib tulladı.
Sabiri tәr basdı, onlar fırlana-fırlana qalmışdılar. Karuseldәn özlәrini
atsaydılar, çilik-çilik olardılar. Sabir fikirlәşdi ki, qız rüsvay olacaq... özüm
cәhәnnәm...
Fatma, onun qapqara nәm sifәtinә ani nәzәr salıb özünü itirmiş
vәziyyәtdә dedi:
– Rusvay oldum... – Ancaq özünü nәzәrdә tutdu.
Fatma düz deyirdi. Bizdә qadınla kişinin belә müştәrәk
rüsvayçılığından qadına daha çox pay düşür, kişiyә nә var ki... Fatmanın
haqqında isә bütün qadınlar belә deyәcәkdi:
– Qızıxıb...
Bayaq Sabir uzun, hamar qarğu ilә karuseli hәrәkә gәtirәndә Fatma
onun bu tapıntısı ilә öyünmüşdü. İndi isә o, öz varlığını hiss elәyә bilmirdi.
Bәdәni cumculuq olmuşdu – qan-tәr içindәydi.
Sabir, Sabirin yadından çıxmışdı vә ancaq keylәşmiş başı ilә Fatmanı
