Page 453 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 453
Mþvlud Söleymanlû
Mәdәt qışqırdı: 453
– Oğlun İsmayıl gәldi, muştuluğumu ver, ay Hürü nәnә!
Hürü qarının dizlәri qatlandı. Gәlin-qız hamısı elә bil dumana büründü.
Mәdәt dә birdәn-birә necә gәlmişdisә, elәcә dә yox oldu, Hürü qarı gәrmә
qalağının dibinә çökdü, özündәn getdi...
...Bir azdan İsmayıl Hürü qarını qucağına götürmüşdü. Kövrәlә-
kövrәlә gülürdü:
– Atam-anam, ay ana, noldu sәnә, gәlmişәm, neylәdiyindi, bir belә
gözlәyibsәn?!
Hürü qarı aradabir özünә gәlirdi, hıçqırırdı. Bacıları İsmayılın
ayaqlarını qucaqlayıb ağlayırdılar, hamı gözüyaşlı gülümsәyirdi. Yaşlılarsa
Mәdәti danlayırdılar:
– İlin bu vaxtında muştuluq gәtirәndә dә gözlәyin, oğul, ürәk fağır
neylәsin, dәrdә yenә birtәhәrliknәn dözür, belә sevinclәrәsә dözmür hәrdәn,
ehtiyatlı olun, gözlәyin!
Hürü qarı özünә gәlmişdi. İsmayılın boynunu qucaqlayıb ağlayırdı.
Heç kim sakitlәşdirә bilmirdi. Mәdәt peşmançılıq çәkirdi, uşaqların
hamısına da qәribә gәlirdi ki, Hürü qarı niyә sevinmir, sevinә bilmir?
Hürü qarının әlindә-ovcunda bәslәdiyi qoçu muştuluğa kәsdilәr.
Uşaqlar qatara düzüldülәr. Mәhәmmәd baba barmağını qoçun qanına batırıb
bir-bir uşaqların alnına xal vurdu:
– Muştuluq qanıdı, – dedi, – a bala, gәl, alnında gәzdir, dәdәn gәlsin,
sәnin dә dayın gәlsin, oğul, sәnin dә әmin gәlsin, qızım!
Hamısının da bir-bir könlünü aldı. Sonra Bәyalı kişinin sazı dördüncü
kәrә köynәyindәn çıxdı, el havası çaldı, oxudu.
Telli qarı da әsasına söykәnib gәldi, İsmayıl yerindәn qalxıb ona sarı
getdi. Telli qarı İsmayılın üzündәn-gözündәn öpdü. İçini çәkә-çәkә dedi:
– Qaraltınıza qurban olum, әr igidlәrim, ürәyimizin yağın әritdi bu beş
il. Torpaq götürmәyәcәk pis adamı. Bizim uşağı görmәdinmi bә? Niyә bir
yerdә gәlmәdiz? Dilim-ağzım qurusun, bir xәta-zad dәyәr uşağa. Bir yerdә
qayıdaydınız dayna!
İsmayılın kürәyindәki qәlpә yarası sızıldadı, göynәdi. İstәdi Telli
qarıya bir söz desin, udqundu, bir şey düzәldib deyә bilmәdi. Bәyalı kişi
sazı dillәndirdi, yorğun, ağır sәslә oxudu:
Nә yatıbsan, dәli könlüm,
Oyan, yar gәldi, yar gәldi.
İsmayıl tәzәdәn kövrәldi, burnunun ucu göynәdi. İsmayılın
sümüklәrindәn hәlә dә sәksәkә getmәmişdi. Hәlә dә elә bilirdi ki, indicә
Mәdәt qışqırdı: 453
– Oğlun İsmayıl gәldi, muştuluğumu ver, ay Hürü nәnә!
Hürü qarının dizlәri qatlandı. Gәlin-qız hamısı elә bil dumana büründü.
Mәdәt dә birdәn-birә necә gәlmişdisә, elәcә dә yox oldu, Hürü qarı gәrmә
qalağının dibinә çökdü, özündәn getdi...
...Bir azdan İsmayıl Hürü qarını qucağına götürmüşdü. Kövrәlә-
kövrәlә gülürdü:
– Atam-anam, ay ana, noldu sәnә, gәlmişәm, neylәdiyindi, bir belә
gözlәyibsәn?!
Hürü qarı aradabir özünә gәlirdi, hıçqırırdı. Bacıları İsmayılın
ayaqlarını qucaqlayıb ağlayırdılar, hamı gözüyaşlı gülümsәyirdi. Yaşlılarsa
Mәdәti danlayırdılar:
– İlin bu vaxtında muştuluq gәtirәndә dә gözlәyin, oğul, ürәk fağır
neylәsin, dәrdә yenә birtәhәrliknәn dözür, belә sevinclәrәsә dözmür hәrdәn,
ehtiyatlı olun, gözlәyin!
Hürü qarı özünә gәlmişdi. İsmayılın boynunu qucaqlayıb ağlayırdı.
Heç kim sakitlәşdirә bilmirdi. Mәdәt peşmançılıq çәkirdi, uşaqların
hamısına da qәribә gәlirdi ki, Hürü qarı niyә sevinmir, sevinә bilmir?
Hürü qarının әlindә-ovcunda bәslәdiyi qoçu muştuluğa kәsdilәr.
Uşaqlar qatara düzüldülәr. Mәhәmmәd baba barmağını qoçun qanına batırıb
bir-bir uşaqların alnına xal vurdu:
– Muştuluq qanıdı, – dedi, – a bala, gәl, alnında gәzdir, dәdәn gәlsin,
sәnin dә dayın gәlsin, oğul, sәnin dә әmin gәlsin, qızım!
Hamısının da bir-bir könlünü aldı. Sonra Bәyalı kişinin sazı dördüncü
kәrә köynәyindәn çıxdı, el havası çaldı, oxudu.
Telli qarı da әsasına söykәnib gәldi, İsmayıl yerindәn qalxıb ona sarı
getdi. Telli qarı İsmayılın üzündәn-gözündәn öpdü. İçini çәkә-çәkә dedi:
– Qaraltınıza qurban olum, әr igidlәrim, ürәyimizin yağın әritdi bu beş
il. Torpaq götürmәyәcәk pis adamı. Bizim uşağı görmәdinmi bә? Niyә bir
yerdә gәlmәdiz? Dilim-ağzım qurusun, bir xәta-zad dәyәr uşağa. Bir yerdә
qayıdaydınız dayna!
İsmayılın kürәyindәki qәlpә yarası sızıldadı, göynәdi. İstәdi Telli
qarıya bir söz desin, udqundu, bir şey düzәldib deyә bilmәdi. Bәyalı kişi
sazı dillәndirdi, yorğun, ağır sәslә oxudu:
Nә yatıbsan, dәli könlüm,
Oyan, yar gәldi, yar gәldi.
İsmayıl tәzәdәn kövrәldi, burnunun ucu göynәdi. İsmayılın
sümüklәrindәn hәlә dә sәksәkә getmәmişdi. Hәlә dә elә bilirdi ki, indicә
