Page 366 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 366
Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû
dakı qurumuş qanı görәndә diksindi. – Buna noolub? Yenә yıxılıb? – Arvadı
әhvalatı danışdı. – Nәәә? Yәni Alış belә qudurub ki, mәnim uşağıma әl qal-
dırır? Bu dәqiqә gedib onun başını it başı kimi әzәcәm!
Teymur da atası kimi sakit adam idi, amma qızanda üzünü görmә-
yәsәn! Arvadı qorxuya düşdü, әhvalatı әrinә danışdığına peşiman oldu:
– Teymur, qurbanın olum, sәn dә bir yandan mәrәkә qopartma, qon-
şuluqda ayıbdır.
– Bunu o biqeyrәt dә başa düşmәliydi, uşağa әl qaldırmamalıydı.
– Teymur, uşaqlar dalaşar da, barışar da...
– Bunu o binamus da anlamalıdır!
Teymur yerindәn necә atıldısa, arvadı әl atıb qolundan tutmağa macal
da tapmadı.
Teymur qonşu hәyәtdә bar-bar bağırırdı:
366 – Alış! Çölә çıx, Alış! – Alışın әvәzinә anasıyla atası çıxdı. – Hanı o
biqeyrәt oğlunuz? Belә qudurub ki, mәnim uşağımı vurur, arvadımı
hәdәlәyir! Deyin, çölә çıxsın, mәnim cavabımı versin!
– Teymur, dәrdin ürәyimә, bir iş idi oldu, keçdi. Alış da çöldә kiminlәsә
ağızlaşıbmış, qanı bәrk qara gәlmişdi.
Alışın atası da ortaya girdi.
– Bala, neçә ilin qonşusuyuq, lәnәt şeytana deyin.
– Bunu o yaramaz oğluna başa salaydın.
– Onun dәrsini vermişәm.
– Qoy çıxsın, danışaq.
– Evdә yoxdu, dәrdin ürәyimә, atası itin sözünü dedi, xәcalәtindәn baş
götürüb harasa әkildi.
– Bәxti kәsdi ki, evdә olmadı.
Alış içәridәydi vә bu sözlәrin hamısını eşidirdi, Teymurun tәrsliyini,
qızanda gözü heç nәyi vә heç kәsi görmәdiyini o da yaxşı bilirdi.
Bu söz-söhbәti axşam Vicdan Hәsәn dә bildi. Lakin heç nә demәdi,
özü kәsdiyi tәnbәkidәn – hökumәt siqaretlәri onun yanğısını söndürmür,
doyurmurdu – bir üzün eşmә düzәldib axıracan sümürdü.Yalnız bundan
sonra başını qaldırıb arvad-uşağın üzünә baxdı vә heç kәsin gözlәmәdiyi
bir sual verdi:
– Evimizi satıb başqa kәndә, ya da şәhәrә köçmәk istәyirsiniz? Oğlum,
ilk cavabı sәndәn eşitmәk istәyirәm.
– Dәdә, evimizi niyә satırıq? Bura bizim dәdә-baba yurdumuzdur,
burda onların ruhu var.
– Onda qonşularla yola getmәliyik.
dakı qurumuş qanı görәndә diksindi. – Buna noolub? Yenә yıxılıb? – Arvadı
әhvalatı danışdı. – Nәәә? Yәni Alış belә qudurub ki, mәnim uşağıma әl qal-
dırır? Bu dәqiqә gedib onun başını it başı kimi әzәcәm!
Teymur da atası kimi sakit adam idi, amma qızanda üzünü görmә-
yәsәn! Arvadı qorxuya düşdü, әhvalatı әrinә danışdığına peşiman oldu:
– Teymur, qurbanın olum, sәn dә bir yandan mәrәkә qopartma, qon-
şuluqda ayıbdır.
– Bunu o biqeyrәt dә başa düşmәliydi, uşağa әl qaldırmamalıydı.
– Teymur, uşaqlar dalaşar da, barışar da...
– Bunu o binamus da anlamalıdır!
Teymur yerindәn necә atıldısa, arvadı әl atıb qolundan tutmağa macal
da tapmadı.
Teymur qonşu hәyәtdә bar-bar bağırırdı:
366 – Alış! Çölә çıx, Alış! – Alışın әvәzinә anasıyla atası çıxdı. – Hanı o
biqeyrәt oğlunuz? Belә qudurub ki, mәnim uşağımı vurur, arvadımı
hәdәlәyir! Deyin, çölә çıxsın, mәnim cavabımı versin!
– Teymur, dәrdin ürәyimә, bir iş idi oldu, keçdi. Alış da çöldә kiminlәsә
ağızlaşıbmış, qanı bәrk qara gәlmişdi.
Alışın atası da ortaya girdi.
– Bala, neçә ilin qonşusuyuq, lәnәt şeytana deyin.
– Bunu o yaramaz oğluna başa salaydın.
– Onun dәrsini vermişәm.
– Qoy çıxsın, danışaq.
– Evdә yoxdu, dәrdin ürәyimә, atası itin sözünü dedi, xәcalәtindәn baş
götürüb harasa әkildi.
– Bәxti kәsdi ki, evdә olmadı.
Alış içәridәydi vә bu sözlәrin hamısını eşidirdi, Teymurun tәrsliyini,
qızanda gözü heç nәyi vә heç kәsi görmәdiyini o da yaxşı bilirdi.
Bu söz-söhbәti axşam Vicdan Hәsәn dә bildi. Lakin heç nә demәdi,
özü kәsdiyi tәnbәkidәn – hökumәt siqaretlәri onun yanğısını söndürmür,
doyurmurdu – bir üzün eşmә düzәldib axıracan sümürdü.Yalnız bundan
sonra başını qaldırıb arvad-uşağın üzünә baxdı vә heç kәsin gözlәmәdiyi
bir sual verdi:
– Evimizi satıb başqa kәndә, ya da şәhәrә köçmәk istәyirsiniz? Oğlum,
ilk cavabı sәndәn eşitmәk istәyirәm.
– Dәdә, evimizi niyә satırıq? Bura bizim dәdә-baba yurdumuzdur,
burda onların ruhu var.
– Onda qonşularla yola getmәliyik.
