Page 305 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 305
ir ßùmÿdli
şәhәrә soxularkәn, hәlak olanlar körpülәrә daşınmışdır. Siz törәtdiyiniz 305
cinayәtin izini itirmәk istәyirsiniz”.
Keşikçi katerlәrin top lülәlәri Xәzәr gәmilәrinә tuşlandı...
Yanvarın iyirmi ikisi, sәhәr saat onda buxtanı tutmuş Xәzәr gәmilәri
fit vermәyә başladılar.
Әllidәn artıq gәminin göyәrtәsindәn qopan haray Bakı üzәrindә
dalğalandı... Şәhidlәri dәfn edirdilәr, ana! Mikrofonla Yasin oxuyur, gәmilәr
ulartı qoparır, sәdası zindan türümlәrә çatırdı.
Eşitmişdik, şәhidlәri Dağüstü parkda basdıracaqdılar. Bizimkilәrdәn
kimsә qımıldandı: “Bizә dә ora qismәt olsa idi, elә bilәrdim, başımıza heç
bu qәziyә gәlmәyib”.
Dördüncü gün, axşam hәrbi donanma Xәzәr gәmilәrinә atәş açdı.
Bizimkilәr cavab verdi. Atışma düşdü. Dinc gәmilәrimizin hәrbi donanma-
nın top atәşlәrinә dayanmağa gücü çatmadı. Tankerlәrin neçәsi deşildi, yan-
ğın düşdü. Mühasirә yarıldı.
Donanmaya qurudan kömәk gәlmişdi, spesnaz soldatları gәmilәrimizә
doluşdular. Xәzәr gәmiçilәrinin bir qismi qayıqlara minib Zığ burnu, Әh-
mәdli sәmtә üz tutdular...
“Hidroqraf” açıq dәnizә çıxdı... Bir dәqiqә, darıxma, ana. Bu dәnizdә
suiti nә çoxmuş. Ağ suitilәrdi, batıb çıxır, gәlirlәr...
Sәhәrә az qalırdı, bütün gecәni üzmüşdük. Bakı limanında bizimkilәr
yaxınlaşa bilsәydilәr, göyәrtәdә, türümlәrdә kimin nә kökdә aparıldığını
sezәcәkdilәr.
Alatoranda göyәrtә kranları işә düşdü. Türümlәrdәki bağlamaları
çıxartmağa әl qatdılar. Bәlkә, tonqal çatacaqdılar. Yox, bunların niyyәti özgә
imiş. Brezent bağlamaları göyәrtәnin qırağına sürüdülәr.
“Raz! Dva! Vzyali!” – meyit çatılmış mafraşlar dәnizә quylandı.
Sonra... sahibindәn ayrı düşmüş qollar, qıçlar, başlar tolazlandı.
Bu, bir mәşәqqәtdi. Bizi yandıran o idi ki, başımıza gәtirdiklәri bәs
deyilmiş, ardımızca söyüş yağdırır, tәpiklә vurub bağırırdılar: “Vot vam
Şaxidlyar xiyabanı!”
Bir dә gördük ki, ana, üstümüzdә vertolyotlar dolanır.
Kömәyimi gәlmişdilәr? Endi, az qaldı dalğalara toxunsun. Qapı açıldı,
oradan dәnizә atılmağa başladılar. Paraşütlәri yox idi, dalğaların arasına
düşür, batır... çıxmırdılar. Hә, bunlar desant deyilmiş, elәcә bizdәnmişlәr.
Amma onları vertolyotla gәtirmişdilәr.
Belәcә, başı Hәştәrxan, ayağı Lәnkәran – dәniz oldu mәzarımız, can
ana.
İstәkli anam! Gözümün işığı ana! Yadındamı, bir axşam bacılarım, sәn,
qonşu xala oturmuşduq bizdә.
şәhәrә soxularkәn, hәlak olanlar körpülәrә daşınmışdır. Siz törәtdiyiniz 305
cinayәtin izini itirmәk istәyirsiniz”.
Keşikçi katerlәrin top lülәlәri Xәzәr gәmilәrinә tuşlandı...
Yanvarın iyirmi ikisi, sәhәr saat onda buxtanı tutmuş Xәzәr gәmilәri
fit vermәyә başladılar.
Әllidәn artıq gәminin göyәrtәsindәn qopan haray Bakı üzәrindә
dalğalandı... Şәhidlәri dәfn edirdilәr, ana! Mikrofonla Yasin oxuyur, gәmilәr
ulartı qoparır, sәdası zindan türümlәrә çatırdı.
Eşitmişdik, şәhidlәri Dağüstü parkda basdıracaqdılar. Bizimkilәrdәn
kimsә qımıldandı: “Bizә dә ora qismәt olsa idi, elә bilәrdim, başımıza heç
bu qәziyә gәlmәyib”.
Dördüncü gün, axşam hәrbi donanma Xәzәr gәmilәrinә atәş açdı.
Bizimkilәr cavab verdi. Atışma düşdü. Dinc gәmilәrimizin hәrbi donanma-
nın top atәşlәrinә dayanmağa gücü çatmadı. Tankerlәrin neçәsi deşildi, yan-
ğın düşdü. Mühasirә yarıldı.
Donanmaya qurudan kömәk gәlmişdi, spesnaz soldatları gәmilәrimizә
doluşdular. Xәzәr gәmiçilәrinin bir qismi qayıqlara minib Zığ burnu, Әh-
mәdli sәmtә üz tutdular...
“Hidroqraf” açıq dәnizә çıxdı... Bir dәqiqә, darıxma, ana. Bu dәnizdә
suiti nә çoxmuş. Ağ suitilәrdi, batıb çıxır, gәlirlәr...
Sәhәrә az qalırdı, bütün gecәni üzmüşdük. Bakı limanında bizimkilәr
yaxınlaşa bilsәydilәr, göyәrtәdә, türümlәrdә kimin nә kökdә aparıldığını
sezәcәkdilәr.
Alatoranda göyәrtә kranları işә düşdü. Türümlәrdәki bağlamaları
çıxartmağa әl qatdılar. Bәlkә, tonqal çatacaqdılar. Yox, bunların niyyәti özgә
imiş. Brezent bağlamaları göyәrtәnin qırağına sürüdülәr.
“Raz! Dva! Vzyali!” – meyit çatılmış mafraşlar dәnizә quylandı.
Sonra... sahibindәn ayrı düşmüş qollar, qıçlar, başlar tolazlandı.
Bu, bir mәşәqqәtdi. Bizi yandıran o idi ki, başımıza gәtirdiklәri bәs
deyilmiş, ardımızca söyüş yağdırır, tәpiklә vurub bağırırdılar: “Vot vam
Şaxidlyar xiyabanı!”
Bir dә gördük ki, ana, üstümüzdә vertolyotlar dolanır.
Kömәyimi gәlmişdilәr? Endi, az qaldı dalğalara toxunsun. Qapı açıldı,
oradan dәnizә atılmağa başladılar. Paraşütlәri yox idi, dalğaların arasına
düşür, batır... çıxmırdılar. Hә, bunlar desant deyilmiş, elәcә bizdәnmişlәr.
Amma onları vertolyotla gәtirmişdilәr.
Belәcә, başı Hәştәrxan, ayağı Lәnkәran – dәniz oldu mәzarımız, can
ana.
İstәkli anam! Gözümün işığı ana! Yadındamı, bir axşam bacılarım, sәn,
qonşu xala oturmuşduq bizdә.
