Page 236 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 236
Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû
– Müharibә çoxlarını vәtәnsiz qoydu.
O, rus dilindә sәlis danışsa da, eston lәhcәsi aydın hiss olunurdu.
– Sizdәn bir xahişim var.
– Buyurun.
– İcazә versәydiniz, görüşәrdik.
– İcazә verirәm. Ancaq әvvәlcәdәn deyim ki, mәn cavan deyilәm.
Qorxuram sonradan peşman olasınız.
Yenә güldü:
– Mәn dә cavan deyilәm.
– Neçә yaşınız olar?
– Otuz.
– Hm. Mәn isә tәxminәn iki dәfә sizdәn böyüyәm.
– Dәxli yoxdur. Siz doxsan yaşım var desәniz dә, mәn sizinlә görüşdәn
236 imtina etmәrәm.
– Yaxşı. Razılaşdıq.
– Sabah axşam saat 6-da “Qızıl lövbәr” restoranında.
Gözlәyirdim ki, indi mәni evә dәvәt edәcәk. Unutmuşdum ki, bu gözәl
adәt indi bizim qoca Qafqaz dağlarından o üzdә qalıb. Yaxşı ki, zirvәlәr
ucadır. Onlar zamanın dәli külәklәrinin qarşısını kәsdiyi kimi, bir çox gözәl
adәt vә әnәnәlәri dә özündә qoruyub saxlaya bilir.
Ertәsi gün “Qızıl lövbәr” restoranında görüşdük. Divarlarında “Qoca
Tomasın” zirehli-qalxanlı әksi hәkk olunmuş alatoran restoranda adam çox
olsa da sakitlikdi. Stolların çoxunda iki-iki oturmuşdular. Cavanlar sanki
bir-birilәrilә göz-qaşla söhbәt edirdilәr, tez-tez şәrab qәdәhlәrinin cingiltisi
eşidilirdi. Bizim yerlәrdә bu qәdәr adam bir salona yığışanda sәs-küydәn
ağız deyәni qulaq eşitmәz.
Stolların üstündә yanan şamların zәif işığında salonu nәzәrdәn
keçirdim.
Sağ tәrәfdә pәncәrә qarşısında oturan cavan oğlan papirosunu
külqabıya basıb söndürdü, cәld yerindәn qalxıb mәnә tәrәf gәldi.
Qarşımda ucaboylu, enlikürәk, qaraqaş, qaragöz, şәvә saçları
çiyinlәrinә axıb tökülәn yaraşıqlı bir cavan durmuşdu. Ona qәtiyyәn otuz
yaş vermәk olmazdı. Cavan oğlan ayaqlarını cütlәyib qarşımda baş әydi: –
Sәhv etmirәmsә, Bakıdan gәlәn qanağımızsınız?
– Sәhv etmirsiniz.
Adımı söylәdim. O da adını tәkrar etdi: – Ab-ba-sov İm-ran.
Adı, yәqin ki, İmran idi. Lakin vurğunu birinci hecaya saldığından adi
azәrbaycanlı adı onun dilindә qәribә sәslәndi.
– Müharibә çoxlarını vәtәnsiz qoydu.
O, rus dilindә sәlis danışsa da, eston lәhcәsi aydın hiss olunurdu.
– Sizdәn bir xahişim var.
– Buyurun.
– İcazә versәydiniz, görüşәrdik.
– İcazә verirәm. Ancaq әvvәlcәdәn deyim ki, mәn cavan deyilәm.
Qorxuram sonradan peşman olasınız.
Yenә güldü:
– Mәn dә cavan deyilәm.
– Neçә yaşınız olar?
– Otuz.
– Hm. Mәn isә tәxminәn iki dәfә sizdәn böyüyәm.
– Dәxli yoxdur. Siz doxsan yaşım var desәniz dә, mәn sizinlә görüşdәn
236 imtina etmәrәm.
– Yaxşı. Razılaşdıq.
– Sabah axşam saat 6-da “Qızıl lövbәr” restoranında.
Gözlәyirdim ki, indi mәni evә dәvәt edәcәk. Unutmuşdum ki, bu gözәl
adәt indi bizim qoca Qafqaz dağlarından o üzdә qalıb. Yaxşı ki, zirvәlәr
ucadır. Onlar zamanın dәli külәklәrinin qarşısını kәsdiyi kimi, bir çox gözәl
adәt vә әnәnәlәri dә özündә qoruyub saxlaya bilir.
Ertәsi gün “Qızıl lövbәr” restoranında görüşdük. Divarlarında “Qoca
Tomasın” zirehli-qalxanlı әksi hәkk olunmuş alatoran restoranda adam çox
olsa da sakitlikdi. Stolların çoxunda iki-iki oturmuşdular. Cavanlar sanki
bir-birilәrilә göz-qaşla söhbәt edirdilәr, tez-tez şәrab qәdәhlәrinin cingiltisi
eşidilirdi. Bizim yerlәrdә bu qәdәr adam bir salona yığışanda sәs-küydәn
ağız deyәni qulaq eşitmәz.
Stolların üstündә yanan şamların zәif işığında salonu nәzәrdәn
keçirdim.
Sağ tәrәfdә pәncәrә qarşısında oturan cavan oğlan papirosunu
külqabıya basıb söndürdü, cәld yerindәn qalxıb mәnә tәrәf gәldi.
Qarşımda ucaboylu, enlikürәk, qaraqaş, qaragöz, şәvә saçları
çiyinlәrinә axıb tökülәn yaraşıqlı bir cavan durmuşdu. Ona qәtiyyәn otuz
yaş vermәk olmazdı. Cavan oğlan ayaqlarını cütlәyib qarşımda baş әydi: –
Sәhv etmirәmsә, Bakıdan gәlәn qanağımızsınız?
– Sәhv etmirsiniz.
Adımı söylәdim. O da adını tәkrar etdi: – Ab-ba-sov İm-ran.
Adı, yәqin ki, İmran idi. Lakin vurğunu birinci hecaya saldığından adi
azәrbaycanlı adı onun dilindә qәribә sәslәndi.
