Page 222 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 222
Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû
yapışdı. Çәnәsi şaqqıldadı. Buna fikir vermәdilәr, yenidәn qolundan yapışıb
buzun sınıq yerinә saldılar. Onun söyüşlәrini, iniltiyә çevrilәn yalvarışlarını
eşitmәdilәr. Başçı “bәsdi” deyәnә qәdәr çimizdirdilәr. Axırıncı dәfә başı-
aşağı suya salıb kәnara atdılar. Rәşid şappıltı ilә buzun üstünә sәrildi. Onu
geyindirib atın belinә atdılar. Şallaqdan hürkәn at, baş götürüb dәrә aşağı
çapdı.
İlyas cınqırını çıxartmadan, heyrәt vә sevinclә gördüklәrinә tamaşa
edirdi. O, özünü elә itirmiş vә elә keylәşmişdi ki, Qaçaq Süleymanın sәsini
eşitmәdi:
– A bala, get arxayın toyunu başla, bir köpәkoğlu sәnә söz deyә bilmәz.
Bәlkә, özüm dә gәldim.
İlyası iki atlının müşayiәti ilә yola saldılar.
Hәmin axşam iki yerdә sәhәrәcәn işıq yandı. Biri Murad kişinin
hәyәtındә, o biri isә Rәşidin evindә. Murad kişinin hәyәtindә yanan lopa
222 idi, Rәşidin evindә otuzluq lampa. Murad kişinin tәrtәmiz silinib-süpürül-
müş vә palaz döşәnmiş samanlığında mağar idi – çalıb-oynayırdılar, Rәşid-
gildә isә sәtәlcәmdәn od tutub yanan kişiyә küpә salır, üstünü yorğanla
bәrk-bәrk örtürdülәr.
Sәhәr tezdәn zurnaçılar damın üstünә çıxıb “atdandırma” çalanda bir
dәstә atlı dağlara qalxdı. Cağ yerinә qәdәr ot döşәnib üstünә gәbә, yorğan-
döşәk salınmış arabada bәzәkli bir gәlin üzünә salınmış duvağı aralayıb göz
qamaşdıran qarda cığır salan tәkәrlәrin izi ilә evlәrinә baxıb kövrәlә-kövrәlә
Murad kişinin qapısına gәldi.
Kәndin aşağısında, koxalılar tәrәfdәnsә ağlaşma sәsi ucaldı.
yapışdı. Çәnәsi şaqqıldadı. Buna fikir vermәdilәr, yenidәn qolundan yapışıb
buzun sınıq yerinә saldılar. Onun söyüşlәrini, iniltiyә çevrilәn yalvarışlarını
eşitmәdilәr. Başçı “bәsdi” deyәnә qәdәr çimizdirdilәr. Axırıncı dәfә başı-
aşağı suya salıb kәnara atdılar. Rәşid şappıltı ilә buzun üstünә sәrildi. Onu
geyindirib atın belinә atdılar. Şallaqdan hürkәn at, baş götürüb dәrә aşağı
çapdı.
İlyas cınqırını çıxartmadan, heyrәt vә sevinclә gördüklәrinә tamaşa
edirdi. O, özünü elә itirmiş vә elә keylәşmişdi ki, Qaçaq Süleymanın sәsini
eşitmәdi:
– A bala, get arxayın toyunu başla, bir köpәkoğlu sәnә söz deyә bilmәz.
Bәlkә, özüm dә gәldim.
İlyası iki atlının müşayiәti ilә yola saldılar.
Hәmin axşam iki yerdә sәhәrәcәn işıq yandı. Biri Murad kişinin
hәyәtındә, o biri isә Rәşidin evindә. Murad kişinin hәyәtindә yanan lopa
222 idi, Rәşidin evindә otuzluq lampa. Murad kişinin tәrtәmiz silinib-süpürül-
müş vә palaz döşәnmiş samanlığında mağar idi – çalıb-oynayırdılar, Rәşid-
gildә isә sәtәlcәmdәn od tutub yanan kişiyә küpә salır, üstünü yorğanla
bәrk-bәrk örtürdülәr.
Sәhәr tezdәn zurnaçılar damın üstünә çıxıb “atdandırma” çalanda bir
dәstә atlı dağlara qalxdı. Cağ yerinә qәdәr ot döşәnib üstünә gәbә, yorğan-
döşәk salınmış arabada bәzәkli bir gәlin üzünә salınmış duvağı aralayıb göz
qamaşdıran qarda cığır salan tәkәrlәrin izi ilә evlәrinә baxıb kövrәlә-kövrәlә
Murad kişinin qapısına gәldi.
Kәndin aşağısında, koxalılar tәrәfdәnsә ağlaşma sәsi ucaldı.
