Page 220 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 220
Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû
– Ağzıyın dadını yaman bilirsәn ha.
– Bә nә. Gәrәk bu gәda-güdәlәrın anasını ağladasan.
– Bә qorxmursan?
– Nәdәn?
– Xam qızla yatmaqdan.
– Arxayın ol, hәlә canım suludu.
İlyas küncdәcә dayanıb söhbәtin hayana sәmt alacağını gözlәyirdi. Dişi
bağırsaqlarını kәssә dә susurdu. Başına nә iş gәlәcәyini bilmirdi. Bircә onu
hiss edirdi ki, Qaçaq Süleymanın sәsi titrәyir, qaşları çatılır vә üzünün
tüklәri biz-biz olur.
Süleyman papağını başına qoydu. Ayaqlarını taxtdan sallayıb oturdu.
Әvvәlcә peçin yanında quruyan çәkmәlәrini geyindi, sonra ayağa qalxıb
kürkünü, onaçılanı belinә bağladı, qamçısını әlinә aldı. Rәşidin çaşdığını
görüb dillәndi:
220 – Dur gedәk. – Onlar qapıya yaxınlaşdılar. Qaçaq Süleyman Rәşidi
qabağa salıb geri dondü. – Komsomol, sәn dә dur. Rәşid qanrılıb İlyasa bax-
maq istәdi, ancaq Süleyman itәlәyib onu bayıra çıxartdı.
Hava ayazımışdı. Gün işıldasa da soyuq idi. Meşәyә, talalara sәrilmiş
qar adamın gözünü qamaşdırırdı.
– Atları bәri çәkin!
Qaçaqlar bir göz qırpımında tövlәdә saxladıqları yәhәrli-yüyәnli atları
gәtirdilәr. Qaçaq Süleyman ayağını üzәngiyә qoyan kimi sıçrayıb atın belinә
qalxdı. O birilәri dә atlandılar. Yalnız bu zaman İlyas özünü itirdi. Buraya
gәldiyinә peşman oldu, özünü danladı.
Qaçaq Süleyman bu saat iki il bundan әvvәl müәllimin boğazına kәndir
salıb kәndә gәldiyi şәklә düşmüşdü. Qaşları çatılmış, üzünün tüklәri biz-
biz olub kirpi tikanına dönmüşdü. Beşaçılanı yәhәrin qaşından asılmışdı,
çalın-çarpaz bağladığı qoltuqaltıları, onaçılanı yerindәydi.
İlyas gözlәdi ki, bu saat onun paltarını soyunduracaqlar, boğazına ip
salıb atın döşünә qatacaqlar, dәrә aşağı sürüyüb kәndә aparacaqlar vә kim
bilir başına daha nә kimi oyunlar açacaqlar. Ürәyindә özünü yaman danladı,
uşaqlıq elәdiyini başa düşdü. “Özüm heç, bir can borcluyam, öldürәrlәr
cәhәnnәmә öldürsünlәr, amma el-oba biabır olacaq.”
Rәşid atın üstündәn dönüb rişxәndlә ona baxanda az qaldı ürәyi
partlasın.Qaçaq Süleyman cilovu gәmirәn atın başını dartdı.
– Tәzә bәyә dә at verin.
Rәşid tәәccüblәndi:
– Onu da aparaq?
– Bә nә. Heç bәysiz dә toy olar?
İlyasa at gәtirdilәr. Oğlan duruxdu. Gözlәrini Qaçaq Süleymanın qan
sağılmış gözlәrinә zillәdi vә ilk dәfә bu gözlәrdә mehribanlığa bәnzәr bir
– Ağzıyın dadını yaman bilirsәn ha.
– Bә nә. Gәrәk bu gәda-güdәlәrın anasını ağladasan.
– Bә qorxmursan?
– Nәdәn?
– Xam qızla yatmaqdan.
– Arxayın ol, hәlә canım suludu.
İlyas küncdәcә dayanıb söhbәtin hayana sәmt alacağını gözlәyirdi. Dişi
bağırsaqlarını kәssә dә susurdu. Başına nә iş gәlәcәyini bilmirdi. Bircә onu
hiss edirdi ki, Qaçaq Süleymanın sәsi titrәyir, qaşları çatılır vә üzünün
tüklәri biz-biz olur.
Süleyman papağını başına qoydu. Ayaqlarını taxtdan sallayıb oturdu.
Әvvәlcә peçin yanında quruyan çәkmәlәrini geyindi, sonra ayağa qalxıb
kürkünü, onaçılanı belinә bağladı, qamçısını әlinә aldı. Rәşidin çaşdığını
görüb dillәndi:
220 – Dur gedәk. – Onlar qapıya yaxınlaşdılar. Qaçaq Süleyman Rәşidi
qabağa salıb geri dondü. – Komsomol, sәn dә dur. Rәşid qanrılıb İlyasa bax-
maq istәdi, ancaq Süleyman itәlәyib onu bayıra çıxartdı.
Hava ayazımışdı. Gün işıldasa da soyuq idi. Meşәyә, talalara sәrilmiş
qar adamın gözünü qamaşdırırdı.
– Atları bәri çәkin!
Qaçaqlar bir göz qırpımında tövlәdә saxladıqları yәhәrli-yüyәnli atları
gәtirdilәr. Qaçaq Süleyman ayağını üzәngiyә qoyan kimi sıçrayıb atın belinә
qalxdı. O birilәri dә atlandılar. Yalnız bu zaman İlyas özünü itirdi. Buraya
gәldiyinә peşman oldu, özünü danladı.
Qaçaq Süleyman bu saat iki il bundan әvvәl müәllimin boğazına kәndir
salıb kәndә gәldiyi şәklә düşmüşdü. Qaşları çatılmış, üzünün tüklәri biz-
biz olub kirpi tikanına dönmüşdü. Beşaçılanı yәhәrin qaşından asılmışdı,
çalın-çarpaz bağladığı qoltuqaltıları, onaçılanı yerindәydi.
İlyas gözlәdi ki, bu saat onun paltarını soyunduracaqlar, boğazına ip
salıb atın döşünә qatacaqlar, dәrә aşağı sürüyüb kәndә aparacaqlar vә kim
bilir başına daha nә kimi oyunlar açacaqlar. Ürәyindә özünü yaman danladı,
uşaqlıq elәdiyini başa düşdü. “Özüm heç, bir can borcluyam, öldürәrlәr
cәhәnnәmә öldürsünlәr, amma el-oba biabır olacaq.”
Rәşid atın üstündәn dönüb rişxәndlә ona baxanda az qaldı ürәyi
partlasın.Qaçaq Süleyman cilovu gәmirәn atın başını dartdı.
– Tәzә bәyә dә at verin.
Rәşid tәәccüblәndi:
– Onu da aparaq?
– Bә nә. Heç bәysiz dә toy olar?
İlyasa at gәtirdilәr. Oğlan duruxdu. Gözlәrini Qaçaq Süleymanın qan
sağılmış gözlәrinә zillәdi vә ilk dәfә bu gözlәrdә mehribanlığa bәnzәr bir
