Page 182 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 182
Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû
ürәyinin hәrarәti sönmәyәcәk vә rәhmsizliyi ilә bәdheybәt olan heç bir kor
qüvvә kiçik bir hәyat fidanını ananın sinәsindәn qoparda bilmәz!
Vә ana kәskin bir hәrәkәtlә әynindәn yun jaketini çıxardır vә bәrk-
bәrk körpәsini büküb bürgәlәyir, amma şaxta qızmar bir dәmir kimi ananın
üz-gözünü dağladıqca iliklәrinә işlәyәn soyuqdan vücudu tir-tir әsib
titrәdikcә anaya yenә elә gәlir ki, bu donan, bu titrәyәn körpәsidir vә ana
bu dәfә başından qalın şalını da qopardır vә yenә körpәsini büküb-
bürmәlәyir, özü isә yalın әyni ilә şaxta qarşısında müdafiәsiz qalır.
İndi o hiss edir ki, donur, şaxtanın buzlu kәmәndindәn qurtuluşa
gümanı yoxdur vә istinadı yalnız budur ki, söykәndiyi bu bir cüt ağcaqayın
ağacı onu tutub ayaq üstündә saxlamışdır vә ana yenә bir әlilә әynindәn
nәsә qopardır vә bir әlilә әynindәn nә qopardırsa hamısını bir-bir körpәsinin
üstünә qalaqlayır vә titrәyәn son nәfәsini, eşidilmәyәn son sözünü dә
182 körpәsinin üstünә örtür – qorxma tifilim, qorxma, ufacığım, son nәfәsimin
istisi dә sәnindir.
Sonra ana susur, beynindә batqın bir uğultu qopur, qulaqları dibindә
sınıq cingiltili mis simlәr bir-birinin ardınca qırılır, ananın göz qapaqları
kilidlәnir, nәfәsi çilik-çilik olub ayaqları altına tökülür ana şaxtanın buz
zәncirilә qoşa ağcaqayın ağaclarına bitişib hәrәkәtsiz qalır. Vә indi göydә
ulduzları cingildәdәn amansız bir qış gecәsi anaya başqa bir don biçir, başqa
bir örtü geyindirir vә şaxtanın buz barmaqları dayanmadan ana üçün büllur
naxışları ağ ulduzlu yeni bir libas toxuyur...
***
Ovxarlanmış bir qılınc tiyәsi kimi kәskin işığı ilә göz qamaşdıran
şaxtalı bir sәhәr açılmışdır.
Vә iki ağ sütun kimi göyә ucalan qoşa ağcaqayın ağacları qarşısında
çiyinlәri ağxalatlı üç nәfәr dayanmışdır.
Onlar gecә kәşfiyyatından qayıdan üç nәfәr gәnc döyüşçüdür, indi hәr
üçü başlarını açıb yerlәrindәn qımıldanmadan, gördüklәri bir mәnzәrә
qarşısında donub qalıblar vә onlar bütün ömürlәri boyu qarşısında
dayandıqları bu mәnzәrәni unutmayacaqlar...
Bu, donmuş gәnc bir qadının buzdan tökülmüş buz heykәlidir.
Vә onlar, üç nәfәr gәnc döyüşçü müqәddәs bir mehrab qarşısında
dayanmış kimi nәfәslәrini udublar. Nә vaxtdan bәri gәlib burda dayanıb
durduqlarını unudublar vә daş kimi ürәklәrindәn asılan hissin ifadәsi söz
xaricindә qaldığı üçün susublar!
Nәhayәt, onlardan biri yerindәn tәrpәnir, nә isә bilinmәz bir qüvvә
çәkib onu irәli aparır, yaxınlaşır, donmuş qadının buz heykәli qarşısında
ürәyinin hәrarәti sönmәyәcәk vә rәhmsizliyi ilә bәdheybәt olan heç bir kor
qüvvә kiçik bir hәyat fidanını ananın sinәsindәn qoparda bilmәz!
Vә ana kәskin bir hәrәkәtlә әynindәn yun jaketini çıxardır vә bәrk-
bәrk körpәsini büküb bürgәlәyir, amma şaxta qızmar bir dәmir kimi ananın
üz-gözünü dağladıqca iliklәrinә işlәyәn soyuqdan vücudu tir-tir әsib
titrәdikcә anaya yenә elә gәlir ki, bu donan, bu titrәyәn körpәsidir vә ana
bu dәfә başından qalın şalını da qopardır vә yenә körpәsini büküb-
bürmәlәyir, özü isә yalın әyni ilә şaxta qarşısında müdafiәsiz qalır.
İndi o hiss edir ki, donur, şaxtanın buzlu kәmәndindәn qurtuluşa
gümanı yoxdur vә istinadı yalnız budur ki, söykәndiyi bu bir cüt ağcaqayın
ağacı onu tutub ayaq üstündә saxlamışdır vә ana yenә bir әlilә әynindәn
nәsә qopardır vә bir әlilә әynindәn nә qopardırsa hamısını bir-bir körpәsinin
üstünә qalaqlayır vә titrәyәn son nәfәsini, eşidilmәyәn son sözünü dә
182 körpәsinin üstünә örtür – qorxma tifilim, qorxma, ufacığım, son nәfәsimin
istisi dә sәnindir.
Sonra ana susur, beynindә batqın bir uğultu qopur, qulaqları dibindә
sınıq cingiltili mis simlәr bir-birinin ardınca qırılır, ananın göz qapaqları
kilidlәnir, nәfәsi çilik-çilik olub ayaqları altına tökülür ana şaxtanın buz
zәncirilә qoşa ağcaqayın ağaclarına bitişib hәrәkәtsiz qalır. Vә indi göydә
ulduzları cingildәdәn amansız bir qış gecәsi anaya başqa bir don biçir, başqa
bir örtü geyindirir vә şaxtanın buz barmaqları dayanmadan ana üçün büllur
naxışları ağ ulduzlu yeni bir libas toxuyur...
***
Ovxarlanmış bir qılınc tiyәsi kimi kәskin işığı ilә göz qamaşdıran
şaxtalı bir sәhәr açılmışdır.
Vә iki ağ sütun kimi göyә ucalan qoşa ağcaqayın ağacları qarşısında
çiyinlәri ağxalatlı üç nәfәr dayanmışdır.
Onlar gecә kәşfiyyatından qayıdan üç nәfәr gәnc döyüşçüdür, indi hәr
üçü başlarını açıb yerlәrindәn qımıldanmadan, gördüklәri bir mәnzәrә
qarşısında donub qalıblar vә onlar bütün ömürlәri boyu qarşısında
dayandıqları bu mәnzәrәni unutmayacaqlar...
Bu, donmuş gәnc bir qadının buzdan tökülmüş buz heykәlidir.
Vә onlar, üç nәfәr gәnc döyüşçü müqәddәs bir mehrab qarşısında
dayanmış kimi nәfәslәrini udublar. Nә vaxtdan bәri gәlib burda dayanıb
durduqlarını unudublar vә daş kimi ürәklәrindәn asılan hissin ifadәsi söz
xaricindә qaldığı üçün susublar!
Nәhayәt, onlardan biri yerindәn tәrpәnir, nә isә bilinmәz bir qüvvә
çәkib onu irәli aparır, yaxınlaşır, donmuş qadının buz heykәli qarşısında
