Page 186 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 186
Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû
Sonra onlar damın qırını söküb yerә tökdülәr. Damı tamam tәmizlәyib
aşağı düşәndәn sonra qoca döş cibindәn bir tәklik çıxarıb oğlana uzatdı.
Oğlan:
– Mәndә var, – dedi.
– Götür!
Oğlan pulu alıb iti addımlarla getdi.
Qoca divarın kölgәsindәki balaca dikdirdә oturub qәlyanını tüstü-
lәdirdi.
Qoca gәlib-keçәn adamlara, maşınlara deyil, küçә boyu uzanıb gedәn
boşluğa baxırdı. Әtrafındakı bu qәlәbәlik ona çoxdan mәlum idi. Elә bil ki,
baxdığı uzaqlarda, nә isә, tәzә bir şey görmәk istәyirdi. Lakin o, bu barәdә
düşünmürdü.
O, sadәcә olaraq baxırdı!
186 Nәhayәt, oğlan tindәn çıxaraq iti addımlarla yaxınlaşıb, gәtirdiyi kağız
torbanı yerә qoydu. Sonra o biri әlindәki qәzeti açdı.
Qoca soruşdu:
– Tәzәdir?
– Tәzәdir... Ancaq elә bir şey yoxdur. Baxmaq istәyirsәn?
Qoca qәlyanını ağzının yanında tutmuş olduğu halda, qәzeti alıb nәzәr-
dәn keçirmәyә başladı.
Oğlan isә, torbadan bir dәstә qırmızı turpla bir dәstә vәzәri çıxardı:
– Bunları yuyum, gәtirim, – deyib yandakı qapıdan hәyәtә girdi.
Qoca qәzetә baxandan sonra onu süfrә kimi yerә sәrib, torbadakı çö-
rәyi, pendiri, kolbasanı vә iki şüşә pivә ilә karton stәkanları çıxarıb üstünә
qoydu.
Oğlan göyәrtini gәtirib әylәşdi, şüşәlәrin ağzını açdı. Qoca tәlәsmәdәn
cibindәn sümük saplı çox qәdim bir bıçaq çıxarıb açdı, pendirlә kolbasanı
sәliqә ilә doğradı.
Oğlan soruşdu:
– Axşam saat yeddiyә qәdәr damın qırını salıb qurtararıq?
– Qurtararıq, – qoca oğlana ani bir nәzәr salıb çörәyi götürdü, ehtiram-
la kәsdi.
Saat yeddiyә qәdәr... Cavanlar üçün belә dürüst vaxtların әhәmiyyәti
var.
O özü dә vaxtilә usta Qaradan soruşardı: “Görәsәn, axşam saat yeddi-
yәcәn qurtararıq?”
O vaxtdan az qala altmış ilә yaxın bir zaman keçir. Vaxtilә ona uzaq
görünәn gәlәcәk, әslindә, nә qәdәr yaxın imiş...
Sonra onlar damın qırını söküb yerә tökdülәr. Damı tamam tәmizlәyib
aşağı düşәndәn sonra qoca döş cibindәn bir tәklik çıxarıb oğlana uzatdı.
Oğlan:
– Mәndә var, – dedi.
– Götür!
Oğlan pulu alıb iti addımlarla getdi.
Qoca divarın kölgәsindәki balaca dikdirdә oturub qәlyanını tüstü-
lәdirdi.
Qoca gәlib-keçәn adamlara, maşınlara deyil, küçә boyu uzanıb gedәn
boşluğa baxırdı. Әtrafındakı bu qәlәbәlik ona çoxdan mәlum idi. Elә bil ki,
baxdığı uzaqlarda, nә isә, tәzә bir şey görmәk istәyirdi. Lakin o, bu barәdә
düşünmürdü.
O, sadәcә olaraq baxırdı!
186 Nәhayәt, oğlan tindәn çıxaraq iti addımlarla yaxınlaşıb, gәtirdiyi kağız
torbanı yerә qoydu. Sonra o biri әlindәki qәzeti açdı.
Qoca soruşdu:
– Tәzәdir?
– Tәzәdir... Ancaq elә bir şey yoxdur. Baxmaq istәyirsәn?
Qoca qәlyanını ağzının yanında tutmuş olduğu halda, qәzeti alıb nәzәr-
dәn keçirmәyә başladı.
Oğlan isә, torbadan bir dәstә qırmızı turpla bir dәstә vәzәri çıxardı:
– Bunları yuyum, gәtirim, – deyib yandakı qapıdan hәyәtә girdi.
Qoca qәzetә baxandan sonra onu süfrә kimi yerә sәrib, torbadakı çö-
rәyi, pendiri, kolbasanı vә iki şüşә pivә ilә karton stәkanları çıxarıb üstünә
qoydu.
Oğlan göyәrtini gәtirib әylәşdi, şüşәlәrin ağzını açdı. Qoca tәlәsmәdәn
cibindәn sümük saplı çox qәdim bir bıçaq çıxarıb açdı, pendirlә kolbasanı
sәliqә ilә doğradı.
Oğlan soruşdu:
– Axşam saat yeddiyә qәdәr damın qırını salıb qurtararıq?
– Qurtararıq, – qoca oğlana ani bir nәzәr salıb çörәyi götürdü, ehtiram-
la kәsdi.
Saat yeddiyә qәdәr... Cavanlar üçün belә dürüst vaxtların әhәmiyyәti
var.
O özü dә vaxtilә usta Qaradan soruşardı: “Görәsәn, axşam saat yeddi-
yәcәn qurtararıq?”
O vaxtdan az qala altmış ilә yaxın bir zaman keçir. Vaxtilә ona uzaq
görünәn gәlәcәk, әslindә, nә qәdәr yaxın imiş...
