Page 957 - antologiya - poeziya_175x250_Layout 1
P. 957

Anar


            bilişdәn iki qәpik toplayırdım, imkan düşәn kimi ayrı pulu xırdalayıb iki
            qәpiklik alırdım.
                Hәr gecә ona zәng elәyirdim. Hәmişә dә gec zәng elәyirdim. Bu, vәrdiş
            vә adәt halını almışdı.
                Bu söhbәtlәrә alışmışdım – onun bir az yorğun, bir az istehzalı, bir az
            kәdәrli sәsinә, divar dalından eşidilәn yeknәsәq qammalara, radionun güclә
            sezilәn nәfәsinә, tәyyarә uğultusuyla dolu pauzalara.
                Mәn indi onun haqqında bәzi şeylәri öyrәnmişdim, amma çox az şey.
            Bilirdim ki, adı Mәdinәdir, tәk yaşayır.
                Bilirdim ki, gözlәri qonurdu, çәkmәsinin nömrәsi otuz beşdir. Bundan
            artıq heç nә bilmirdim.
                Bir dәfә soruşdum:
                – Neçә yaşındasınız?
                – Eh, qoca qarıyam, nәvәlәrim, nәticәlәrim var, – dedi vә mәn onun  381
            cavan sәsindәn duydum ki, mәni dolayır. Vә bir dә bildim ki, nә yaşından
            danışmaq istәyir, nә işindәn, nә dә ailә vәziyyәtindәn.
                Mәn dә inad edib soruşmurdum. O özü dә bu barәdә mәndәn bir şey
            soruşmurdu, amma bilirdi ki, iyirmi doqquz yaşım var, subayam, elmi
            idarәdә işlәyirәm.
                Bircә adımı bilmirdi. Nәdәnsә ona әsl adımı deyil, başqa ad demişdim:
            Rüstәm. Niyә? Bilmirәm. Bәlkә, onun da әsl adı Mәdinә deyildi, başqa idi.
                – Axı biz haçan görüşәcәyik?
                – Neylirsiz görüşmәyi? – dedi. – Bәyәm belә pisdi? Sizi bilmirәm,
            amma mәnimçün bu telefon söhbәtlәri çox xoşdur. Hәyatıma nә isә tәzә bir
            şey gәtirir. Mәnә xoşdur ki, müәyyәn saatlarda zәng gözlәyirәm. Zәng
            elәyәn adamı heç tanımıram, üzünü dә görmәmişәm, ona görә dә onunla
            açıq danışa bilirәm, o da ürәyindәkilәri mәnә deyә bilir. Mәni heç vaxt
            görmәyib, heç tәsәvvür dә elәmir ki, necәyәm. Mәgәr bu pisdir?! Görüşәrik,
            bir-birimizi bәyәnmәrik, hәr şey dә pozulub gedәr. Әgәr bir-birimizi
            bәyәnsәk belә, yenә hәr şey dәyişәr, adilәşәr, bayağılaşar. Gәlin
            әlaqәlәrimizi elә bu şәkildә saxlayaq. İnandırıram sizi, bu, daha yaxşıdır.
            Ondansa işinizdәn danışın.
                O mәsәlә necә oldu? Davanızı deyirәm? Ötüşdü?
                – Yox. Әrizә vermişәm, gedirәm ordan.
                – Hara?
                – Hәlә bilmirәm. Siz nә mәslәhәt görürsünüz?
                O, cavab vermәdi vә mәn tәyyarә uğultusunu eşitdim.
                Yeni ili Firuzgildә qarşılayırdıq. Tәzә bәylә gәlin – Rasimlә Fәridә dә
   952   953   954   955   956   957   958   959   960   961   962