Page 861 - antologiya - poeziya_175x250_Layout 1

Èña Höseynov

Şәppәli:
– Qulağım dolub, – dedi, amma o dәqiqә dә peşman oldu: bu cür
nәzakәtli oğlanla niyә sәmimi danışmasın?
Dәrhal sәhvini düzәltmәyә tәlәsdi:
– Adım üstümdә olsaydı, yaşayışım ayrı cür olardı, oğul, – dedi.
– İsrәyirsәnmi mәn sәnin adını özünә qaytarım?
Şәppәli diksindi.
– Hә, dayı, niyә dillәnmirsәn? Adını özünә qaytarsam, nә verәrsәn?
Otuz toyuq әvәzindә o quzulardan birini verәrsәn?
Şәppәli heyrәtlә baxırdı. Otuz toyuq?! Bunu bu oğlan hardan bilirdi?
Axı, mәrhum Orucdan, Pәricahan arvaddan, bir dә Şәppәlinin özündәn
savayı, bu köhnәlmiş, unudulmuş toyuq әhvalatını heç kәs bilmirdi.
Şәppәli kirpik çalmadan, diqqәtlә bir xeyli oğlana baxdı.
– Sәn kimsәn, ay oğul?.. 285
– Yenә tanımadın? – Oğlan güldü. – Ordan bir yaxşı, quyruqlu әmlik
seç, gәl otur, gedәk!
– Hara?
– Bakıya. Gәlmişәm sәni xәstәxanaya aparım.
– Dayan, dayan, oğul... – Şәppәlinin ürәyi çırpınırdı. – Keçmişdә
mәnim bir dostum vardı, oğul, yaxşı-yaman günümdә böyrümdә hazır
olardı. Sәn o dostumu yada saldın, әhvalımı dәyişdirdin...
– Mәn Orucun oğluyam dә!.. Mәmmәyәm dә!.. Bәlkә, tәzәdәn tanış
olaq?
Oğlan gözlәrindәn gülә-gülә qapını açıb düşdü. Әlini uzatdı.
Şәppәli dala çәkildi.
– Tәrpәnmә!.. Qoy әvvәlcә bir yaxşı-yaxşı tamaşa elәyim... görüm
Oruca oxşarın varmı?
Oğlan bu “çudaklığı” tamamilә tәbii bir şey hesab edib, itaәtlә, öz sakit
görkәmi ilә dayanıb sәbirlә gözlәdi.
Şәppәli isә bir xeyli köksünü ötürә-ötürә onun “eninә-uzununa” tamaşa
etdi.
Kişinin “ürәyi yerindәn oynamışdı”. Mәrhum dostunun oğlu Mәm -
mәnin tibb institutunu qurtarandan sonra Bakıda işlәdiyini bilirdi. Nәinki
bilir, hәr dәfә Pәricahanla görüşәndә, demәk olar ki, ancaq Mәmmә barәdә
danışırdılar. “Soyuyub, qәlbi daşa dönüb sağ olmuşun, elә vaxt olur, heç
ildә bir kәrә dә yanıma dәymir. Gәlәndә dә ayrı sözü yoxdur: “Yığış gedәk
Bakıya! Yığış gedәk!” Daha demir ki, saçımı-birçәyimi Orucun yurdunda
ağardandan sonra mәn bu yurdu necә boş qoyum?!” – Pәricahan oğlundan