Page 857 - antologiya - poeziya_175x250_Layout 1

Èña Höseynov

bunu bilirdilәr ki, Şәppәli Mәmmәsiz yaşaya bilmәz, buna görә dә indi,
hesabdarın belә tәcili getmәyini tәbii hesab edirdilәr.
Şәppәli eynәyi alnından endirdi, illәr uzunu kağız üstündә hәr şeyi
yerindә vә vaxtında yoxlamağa adәt etdiyindәn, Mursaqulunun yazdığı
dәrkәnarı burdaca oxudu: “Sentyabrın maaşı verilsin”.
Maaşı aldıqdan sonra Şәppәli, hәmişә onun Bakıya hazırlıqlı getmәsinә
kömәk edәn aşxana müdirinin, sonra da Pәricahan arvadın yanına dәydi.
– Mursaqulunun çәrәnlәmәsinә inanma. Camaatın içindә özünü
sındırma, Pәricahan! Әgәr Mәmmә Mursaqulu deyәn Mәmmә olsa, onda
bil ki, mәn bu dünyaya eşşәk gәlib, eşşәk dә gedirәm! – dedi vә dәrhal yola
düşdü.
Onu hәlә lap gәnclikdә, evlәnmә әrәfәsindә şәppә vurmuşdu. Yәni
iflic. Özü dediyi kimi, “ağzı gedib qulağının dibindә durmuşdu”. O vaxt, yenә
dә Şәppәlinin öz dediyi kimi, “dünyanın nadan vaxtı idi”, hәkim-filan 281
tapılmırdı.
Qardaşlığı Oruc onu qonşu kәndә – bir mollanın yanına apardı.
Kәnardan baxanda torpaqdan seçilmәyәn yastı qazma damların ara -
sında yeganә insan mәnzili kimi görünәn, balkonunun dirәklәri vә pәncә -
rәlәrinin çәrçivәlәri göy rәnglәnmiş, divarları vә döşәmәsi sarı torpaqla
suvanmış ev bu gün dә Şәppәlinin yadında idi. Çünki o evә o, düz bir ay
sәra sәr ayaq döymüş, bu evdә gündә bir kәrә “cәhәnnәmi gözü ilә gö r -
müşdü”.
Hәr sәhәr qapıda onu kök, bәstәboy, ağzı yaşmaqlı, qaradinmәz bir
qadın qarşılayırdı. Bu, mollanın bacısı idi. Qarşılayıb Orucla Şәppәlini
içәriyә, üstünә tәzә, әlvan xalı salınmış taxta dәvәt edirdi. Hәrәsinin
dirsәyinin altına bir mütәkkә qoyub, buğlanan samovar, dümağ yuxa, yağ,
bal, qaymaq gәtirib, xәstәyә yox, elә bil әziz qonaqlarına qulluq elәyirdi.
Oruc bu nemәtlәrdәn hәmişә iştaha ilә, lәzzәtlә yeyirdi, Şәppәli isә könül-
süz. Bilirdi ki, sәhәr-sәhәr çay qırağında dәstәmaz almağa gedәn molla
tezliklә gәlib, qolunu çirmәyib onu şapalaqlamağa başlayacaq, “yediyini
burnundan gәtirәcәk”. Eynilә bacısı kimi kök, bәstәboy, topqara saqqalı
mollanın geniş pәncәli ağır әli, bir dә şapalaqları çatıldadıqca qırpılan iri
gözlәrinin parıltısı bu gün dә Şәppәlinin yadında idi.
Molla düz otuz gün hәr sәhәr Şәppәlini şapalaqladı, otuz birinci gün
ona bir kasa qızılgül şirәsi tamında “birtәhәr su” verdi. Şәppәli bu suyu içib,
birdәn-birә süstlәşdi vә yuxuya getdi.
Ayılanda başı üzәrindә dayanıb gülümsәyәn molla ilә әlindәki güzgünü
ona sarı uzadan Orucu gördü.