Page 1095 - antologiya - poeziya_175x250_Layout 1

Rafiq Taüû

çәkmisәn. Monpası barmaqlarını tutub sorduqca sormaq istәyirsәn.
Qohum-әqrәba da xam adam gәzir – bütün ölüvay tәqaüdçülәrini onun
boynuna yüklәmişdilәr. “Rayonda sәnin xüsusi hörmәtin var,” – deyib
qoltuğuna verirdilәr. Yalansa da doğru ola. Ancaq neynәk, onsuz indi hәr
şey yarı görmәyә bәhanә idi.
– Onu görәndә şişirәm, – Xanbala hәr sirrini mәnә açır.
– Şişmәli şeyә şişәrlәr.
– Görәsәn, bu şişmәk dә sevgidir?
Yarәb, görәn, bu özünü avamlığa qoyub, yoxsa mәni dolayır.
– Elә şeyi mәn nә bilәrәm, ay Xanbala.
– Niyә ki? Arvadlardan başın çıxmır?
– Çıxmağına çıxır.
– Әdәbiyyat kitablarında yazılmamış olmaz.
– Bәlkә dә. 519
– Ay müәllim, indiyәcәn gecә-gündüz oxuduğun әdәbiyyat dәrsliklәri,
müntәxәbatlar olub. Öz sahәnә dair şeylәri sәn gәrәk әzbәr bilәsәn.
– Yox, elә şişmәk dә sevgidir, – onun tәzyiqlәri altında tәsdiqlәyәsi
oldum.
– Mәcburdu Mәcnun kimi çöllәrә düşәsәn?
– Yox, mәcbur deyil, – Xanbala can-başla razılaşdı.
– İndi kim öz arvadının mәcnunudur? – Canımın dәrdindәn dedim.
– Heç kim.
– Hәm dә qızı vermәzlәr, sәn dә mәcnun olarsan da-a. Çataçat verirlәr
axı.
– Vermәsәlәr – hә, atan rәhmәt. Elә anan da.
– Elә bil hamı qızından bezib, ondan canını qurtarmağa çalışır.
– Qız qaldıqca xarab olan şeydir.
– Amma Mәcnun Leyliyә evlәnsәydi, min faiz uşağı olmayacaqdı.
– Niyә? Onda da radiasiya vardı?
– Leyli süddәn yanıq, Mәcnunun da bәdәnlә-zadla işi yox. Bu cür necә
olsun?
Sabahısı rastlaşanda, Xanbala qabaqkı sarsaq sözlәrindәn yenә
üyüdüb-tökmәyә başladı. İntәhası, qabaqlar gec-gec olan bu cür tutmaları
indi tez-tezdi.
– Bu gün işdәyik. Sabah da. Sonra iki gün evdә.
– İki? – Mәn dә naәlac qalıb, onun bu sözlәrinә maraq göstәrdim.
– Düz iki.
– Bizsә – bir.