Page 1061 - antologiya - poeziya_175x250_Layout 1

Dilsuz

– Hә.
– Qәbir vә telefon... Sәn nә danışırsan, Mehdiyev?.. Ora kәfәndәn
başqa nәsә aparmaq mümkün deyil.
– Bәlkә vәsiyyәt edib?
– Elәsin dә... Mәşhur bir milyarder olub. Ölümünә bir-iki gün qalmış
övladlarına deyib ki, ayaqyalın olmaqdan xoşum gәlmir, mәni basdıranda,
corablarımı geyindirәrsiniz, sonra da bir mәktub verәcәyәm, açıb
oxuyarsınız. Amma övladları onun vәsiyyәtinin birinci bәndini yerinә yetirә
bilmәyiblәr. Mürdәşir icazә vermәyib, deyib ki, kәfәndәn başqa heç nә
olmaz. Mәktubu isә açıb oxuyublar. Rәhmәtlik yazıb ki, gördünüz, mәn bu
dünyadan özümlә bir cüt corab apara bilmәdim. Heç kimә pislik elәmәyin...
Mehdiyev, bu zәng edәn qәbiristanlıq әyyaşlarındandı, o telefonu da
kimdәnsә oğurlayıb...
– Deyir yarım milyarda yaxın pulum var... 485
– Qәlәtdi elәyir dә... Heyif deyildi, әvvәllәr hәr rayonda ayıltma
mәntәqәsi vardı... belәlәrini basırdın bәridәn o yana, düz on beş gün, ağlı
gәlirdi başına... Telefonun sahibini tapmaq olar... Amma o da mәn deyәni
deyәcәk... Oğurlayıblar... Otboy ver...
Teymurun әli yerdәn-göydәn üzüldü. Naәlac qalıb, bir dә uşaqlıq dos-
tuna – Kamilә zәng vurdu. Telefon çağırdı... çağırdı... amma açan olmadı...
Elә bu vaxt yenә ayaq tәrәfindә xışıltı eşitdi. Telefonun işığını o sәmtә
tuşladı. İlan idi! Amma ilan işığı vә kәfәnin tәrpәndiyini görüb, elә bil çaşdı,
qorxu içindә tәlәsik özünü gәldiyi deşiyә tәpdi vә sivişib getdi...

***
Gündüz sirr ortaqlarını – Cәlil müәllimi, Sәnubәr xanımı, Tәbrizi,
Afәti bir yerә yığmışdı:
– Cәlil müәllimә demişәm, siz dә bilin: Kamillә әlaqә yaratdım.
Amma o, mәndәn әvvәl Teymurla danışıb. Daha doğrusu, Teymur onunla.
Kamil indi bura gәlir...
Sәnubәr xanımın seyrәk, kamanı xatırladan qaşları yuxarı dartıldı:
– Onu bu sirrә ortaq elәmәk qeyri-mümkündü...
Cәlil dedi:
– Heç lazım da deyil...
Tәbriz qorxdu:
– Mәn dedim axı... Cinayәt Mәcәllәsinә baxmaq lazımdı... Batdıq...
Afәt başını buladı:
– Ay mә, rüsvay olduq... Uşağın da psixikası pozulacaq...