Page 288 - "Zəfər və ilğım"
P. 288
tәbrik nitqi söylәdi. Sonra әtrafına göz gәzdirib, toplaşanların
arasında Vısotskini görmәyincә, yaxınlıqda әylәşәn Tatyana
Jukovaya üz tütdü:
– Tanka, “Hәlә axşam deyil”i oxuyarsan?
– Sözlәrini bilmirәm, – Jukova cavab verdi.
– Necә yәni? Amma mәn bilirәm! Bizә kim kömәk
elәyә bilәr? – o, ümidsiz halda әtrafa göz gәzdirirdi. Elә bu
vaxt, qaraçılar sanki göydәn düşmüş kimi peyda oldular vә
“Hәlә axşam deyil” mahnısını o qәdәr şövqlә oxumağa
başladılar ki, tәkcә teatr әhli yox, süfrә düzәltmәklә mәşğul
olan ofisiantlar da onlara qoşuldular. Qaraçılardan biri öz
mәlahәtli sәsi ilә hamını heyran qoydu:
Of, bu axşamdırmı,
Axşam çağının şəfəqləridirmi?
Ey şəfəq, ey göyüzü,
Sönməyə tələsmə hələ…
Mahnının qızğın yerindә, qәflәtәn, ucaboy, arıq-quru,
288 uzunsaçlı, sivriburun bir qaraçı әlindә skripka, hoppanıb
stolun üstünә çıxdı. Hamı qorxdu, hәr tәrәfdәn “ax!” nidaları
eşidildi. Ancaq bu, gözlәnilmәz personajın vecinә dә deyildi.
O, skripkanı çәnәsinә sıxıb, yay tutduğu әlini nümayişkaranә
surәtdә yana açdı, sonra, deyәsәn, Sarasatedәn hansısa
musiqini yüksәk şövqlә ifa etmәyә başladı. Toplaşanlar onu
heyranlıqla dinlәyirdi. Ancaq musiqiçi bununla da kifa-
yәtlәnmәdi, o, stolun üstündә atılıb-düşür, qıvraq hәrәkәtlәrlә
o baş-bu başa gedib-gәlir, amma ayaqları stolun üstündәki
qab-qacağa toxunmurdu. Nәhayәt, qaraçı oğlan yerә atılıb,
Lüdmila Vasilyevnanın qarşısında diz çökdü vә onun әlini
öpdü. Bir alqış sәdaları qopdu ki, gәl görәsәn!
Elә bu vaxt Yevtuşenko yenidәn banket zalının mәrkәzindә
peyda oldu. O, iki barmağını cibinә salıb, xeyli pul çıxardı
vә hamısını qaraçılara verdi. Qaraçılar sanki çılğınlaşdılar,
arasında Vısotskini görmәyincә, yaxınlıqda әylәşәn Tatyana
Jukovaya üz tütdü:
– Tanka, “Hәlә axşam deyil”i oxuyarsan?
– Sözlәrini bilmirәm, – Jukova cavab verdi.
– Necә yәni? Amma mәn bilirәm! Bizә kim kömәk
elәyә bilәr? – o, ümidsiz halda әtrafa göz gәzdirirdi. Elә bu
vaxt, qaraçılar sanki göydәn düşmüş kimi peyda oldular vә
“Hәlә axşam deyil” mahnısını o qәdәr şövqlә oxumağa
başladılar ki, tәkcә teatr әhli yox, süfrә düzәltmәklә mәşğul
olan ofisiantlar da onlara qoşuldular. Qaraçılardan biri öz
mәlahәtli sәsi ilә hamını heyran qoydu:
Of, bu axşamdırmı,
Axşam çağının şəfəqləridirmi?
Ey şəfəq, ey göyüzü,
Sönməyə tələsmə hələ…
Mahnının qızğın yerindә, qәflәtәn, ucaboy, arıq-quru,
288 uzunsaçlı, sivriburun bir qaraçı әlindә skripka, hoppanıb
stolun üstünә çıxdı. Hamı qorxdu, hәr tәrәfdәn “ax!” nidaları
eşidildi. Ancaq bu, gözlәnilmәz personajın vecinә dә deyildi.
O, skripkanı çәnәsinә sıxıb, yay tutduğu әlini nümayişkaranә
surәtdә yana açdı, sonra, deyәsәn, Sarasatedәn hansısa
musiqini yüksәk şövqlә ifa etmәyә başladı. Toplaşanlar onu
heyranlıqla dinlәyirdi. Ancaq musiqiçi bununla da kifa-
yәtlәnmәdi, o, stolun üstündә atılıb-düşür, qıvraq hәrәkәtlәrlә
o baş-bu başa gedib-gәlir, amma ayaqları stolun üstündәki
qab-qacağa toxunmurdu. Nәhayәt, qaraçı oğlan yerә atılıb,
Lüdmila Vasilyevnanın qarşısında diz çökdü vә onun әlini
öpdü. Bir alqış sәdaları qopdu ki, gәl görәsәn!
Elә bu vaxt Yevtuşenko yenidәn banket zalının mәrkәzindә
peyda oldu. O, iki barmağını cibinә salıb, xeyli pul çıxardı
vә hamısını qaraçılara verdi. Qaraçılar sanki çılğınlaşdılar,
