Page 337 - "Yeni söz"
P. 337
Berta Günel Xəzəl. Berta
1.
“Bu qızın görkəmi evimin füsunkar dəbdəbəsinə uyğun gəlmir” – təsadüfən eşitdiyi
bu cümlə rahatlığını əlindən aldı. Addım-addım pillələri endikcə o cümlənin vahimə-
sindən bədəni qızdırmalı kimi trəməyə başladı. Özünü ələ almağa çalışdı. Ağlına gəldi
ki, əlindəki sinidən bahalı qablar düşüb sınsa, ömrü boyu bu evdə işləsə də, ziyanı
ödəyə bilməyəcək. Dayandı. Ömrü boyu... Bu evdə işləsə... Gülümsədi. Bayaq evin
xanımı əri ilə danışanda təsadüfən (təsadüfün zərurə n başlanğıc nöqtəsi olduğunu
çox sonralar biləcəkdi) eşitdiyi cümlənin ürəyində açdığı yaranın göynər sini qisas
düşüncəsi ilə üfürüb azaltmaq istəyiylə, əlindəkiləri sini qarışıq aşağı atdı. Qabların
pillələrə dəyib sındıqca ətrafa səpələnməsi ilə könlünün qırıqlarına məlhəm sürtüldü
elə bil. Həm də acı bir ümid yarandı bu evdə qalması üçün. Aşağıdan xadimələr,
yuxarıdan ev saibləri pilləkənə yığışdılar. O, əllərilə üzünü tutdu ki, gülümsədiyini görən
olmasın. Xanımın “Rədd ol bu evdən, özü də həmişəlik” dediyini eşitdi...
Nifrət etdiyin, amma qalmağa məcbur olduğun yerdən qovulmaq nə ağır, nə də
alçaldıcı imiş. Bir yandan şorgöz sahibinin daimi təqiblərindən qurtulduğuna sevinmək
istəyirdi, amma hara gedəcəkdi? Bacılarından xəbəri yox idi, üz tutacağı kimsəsi
qalmamışdı. Bu lənətə gəlmiş böyük şəhərdə on yeddi yaşlı, cılız bir qızcığaz təkbaşına
neyləyə bilərdi? Harda yaşayacaqdı? Nə ilə dolanacaqdı? Sızıl lı düşüncələri dönüb-
dolanıb, is bir yuvadan kimsəsizliyə, ordan da bir parça çörəyə adlayanda çörəkçi
oğlanı xa rladı. “Bəlkə, o, kömək edər?! Heç olmasa, bir neçə gün qalmağa yer tapar...”
Həmişə onunla mülayim danışar, yumşaq davranardı, üzü də elə hey gülərdi. Pis adama
oxşamırdı. Ən qorxulusu qeyri-müəyyənlikdir. Hara gedəcəyini qə ləşdirəndən sonra
elə bil azca rahatladı. Otağında əşyalarını toplayanda beynində hərlənən onlarla fikrin
içindən biri ilişib ləngidi: axı o, bu evdəki bütün işçilərdən, lap evin xanımının özündən
də gözəldir...
Dar, yarıqaranlıq, xırda pəncərəli otağının nəm divarındakı ləkəli, köhnə güzgüdə
özünün badamı, mavi gözlərinə, ipək kimi yumşaq, uzun sarı saçlarına, boynunun,
sinəsinin ağappaq dərisinə, çəhrayıya çalan yanaqlarına diqqətlə baxdı. “Füsunkar
dəbdəbəsinə uymurammış!.. Axmaq ifritə! Özünün gonbul, yöndəmsiz bədənindən,
qurbağa gözlərindən, donqar belindən xəbəri yoxdu, yəqin!” Sonra fikirlərini də
boğçasındakı əşyaların arasına qoyurmuş kimi, yığıb-sahmanlayıb darvazaya yönəldi.
337
1.
“Bu qızın görkəmi evimin füsunkar dəbdəbəsinə uyğun gəlmir” – təsadüfən eşitdiyi
bu cümlə rahatlığını əlindən aldı. Addım-addım pillələri endikcə o cümlənin vahimə-
sindən bədəni qızdırmalı kimi trəməyə başladı. Özünü ələ almağa çalışdı. Ağlına gəldi
ki, əlindəki sinidən bahalı qablar düşüb sınsa, ömrü boyu bu evdə işləsə də, ziyanı
ödəyə bilməyəcək. Dayandı. Ömrü boyu... Bu evdə işləsə... Gülümsədi. Bayaq evin
xanımı əri ilə danışanda təsadüfən (təsadüfün zərurə n başlanğıc nöqtəsi olduğunu
çox sonralar biləcəkdi) eşitdiyi cümlənin ürəyində açdığı yaranın göynər sini qisas
düşüncəsi ilə üfürüb azaltmaq istəyiylə, əlindəkiləri sini qarışıq aşağı atdı. Qabların
pillələrə dəyib sındıqca ətrafa səpələnməsi ilə könlünün qırıqlarına məlhəm sürtüldü
elə bil. Həm də acı bir ümid yarandı bu evdə qalması üçün. Aşağıdan xadimələr,
yuxarıdan ev saibləri pilləkənə yığışdılar. O, əllərilə üzünü tutdu ki, gülümsədiyini görən
olmasın. Xanımın “Rədd ol bu evdən, özü də həmişəlik” dediyini eşitdi...
Nifrət etdiyin, amma qalmağa məcbur olduğun yerdən qovulmaq nə ağır, nə də
alçaldıcı imiş. Bir yandan şorgöz sahibinin daimi təqiblərindən qurtulduğuna sevinmək
istəyirdi, amma hara gedəcəkdi? Bacılarından xəbəri yox idi, üz tutacağı kimsəsi
qalmamışdı. Bu lənətə gəlmiş böyük şəhərdə on yeddi yaşlı, cılız bir qızcığaz təkbaşına
neyləyə bilərdi? Harda yaşayacaqdı? Nə ilə dolanacaqdı? Sızıl lı düşüncələri dönüb-
dolanıb, is bir yuvadan kimsəsizliyə, ordan da bir parça çörəyə adlayanda çörəkçi
oğlanı xa rladı. “Bəlkə, o, kömək edər?! Heç olmasa, bir neçə gün qalmağa yer tapar...”
Həmişə onunla mülayim danışar, yumşaq davranardı, üzü də elə hey gülərdi. Pis adama
oxşamırdı. Ən qorxulusu qeyri-müəyyənlikdir. Hara gedəcəyini qə ləşdirəndən sonra
elə bil azca rahatladı. Otağında əşyalarını toplayanda beynində hərlənən onlarla fikrin
içindən biri ilişib ləngidi: axı o, bu evdəki bütün işçilərdən, lap evin xanımının özündən
də gözəldir...
Dar, yarıqaranlıq, xırda pəncərəli otağının nəm divarındakı ləkəli, köhnə güzgüdə
özünün badamı, mavi gözlərinə, ipək kimi yumşaq, uzun sarı saçlarına, boynunun,
sinəsinin ağappaq dərisinə, çəhrayıya çalan yanaqlarına diqqətlə baxdı. “Füsunkar
dəbdəbəsinə uymurammış!.. Axmaq ifritə! Özünün gonbul, yöndəmsiz bədənindən,
qurbağa gözlərindən, donqar belindən xəbəri yoxdu, yəqin!” Sonra fikirlərini də
boğçasındakı əşyaların arasına qoyurmuş kimi, yığıb-sahmanlayıb darvazaya yönəldi.
337
