Page 30 - dailan

iya Elena Valş

Bu vaxt çöl qapısı üç dәfә bәrkdәn döyüldü:
Taq, taq, taq.
– Onlardır, qayıtdılar! – deyә qışqırıb yerimdәn
sıçradım.
Qaçıb qapını açdım vә sizcә, nә gördüm?
Dailanı?
Yox.
Yanğınsöndürәni?
Yox.
Bığları motosiklet sükanına oxşayan, әynindә üstü
nişanlar, tәltiflәr, medallar, bәzәkli poqonlar dolu
pencәk olan yekәpәr bir yanğınsöndürәn gördüm.
Yekәpәr yanğınsöndürәn mәnә başı ilә salam verib
özünü tәqdim elәdi:
– Mәn yanğınsöndürәnlәrin Kapitanıyam.
Mәn dә başımı tәrpәtmәklә onu salamladım vә
narahat halda nә istәdiyini soruşdum.
O, mәnә tәntәnәli bir tәrzdә cavab verdi:
– Mәnim bir yanğınsöndürәnim sizin bağçada yoxa
çıxıb.
– Yanğınsöndürәn? Nә yanğınsöndürәni? – Mәn
özümü xәbәrim yox imiş kimi apardım.
– Bu gün sәhәr yemәyindәn sonra
yanğınsöndürәnlәri saydım – bir nәfәr çatmırdı.
– Hә... bәli, cәnab Kapitan, – pörtüb cavab
verdim. – Bura bir yanğınsöndürәn gәlmişdi... amma
deyәsәn, gәzişmәyә çıxıb.
– Yox, yox, mәn әminәm ki, onu siz gizlәtmisiniz...
– Kapitan tәkid elәdi.
Mәn onu içәri dәvәt elәdim ki, evi yoxlasın. Ailә
üzvlәrimin tәәccüblü baxışları altında Kapitan soyudu-
cunun içinә, iri dibçәklәrin arxasına vә xalçanın altına
baxdı.

30