Page 200 - antologiya

Türkiyə ədəbiyyatı antologiyası

yorğan-döşәklәri damın artırmasının altına daşıyır, qaça-
qaça geri qayıdırdı.

Yağışlı günlәrdә evә, yәni artırmanın altına gecә-
yarıdan sonra, ara sakitlәşәndә gәlir, dinmәzcә yatağımıza
girirdik. Artırmanın altında yatdığımızı camaat gördüyü
üçün hәddәn artıq utanırdım. Durmuşa gәlincә, heç ve-
cinә dә deyildi.

Elә olurdu ki, tezdәn qalxa bilmirdim. Yuxudan oya-
nanda görürdüm ki, yoldaşımızın anası, o biri qonşular
oyanıb hәyәtdә hәrlәnirlәr. Onda yorğanı başıma çәkir,
yatağımın içimdә büzüşür, sanki yox olurdum. Yan-
yörәmdәki ayaq sәslәrini eşitdikcә balacalaşır, yumağa
dönürdüm. Ayaq sәslәri kәsilәn kimi yerimdәn dik atılır,
geyinib qaçırdım. Әynimi geyinәndә kiminsә mәni
gördüyünü güman etsәydim, axşama kimi başım fırlanar,
özümә gәlә bilmәzdim.
200 Yatdığım yerә baxa bilmirdim, ürәyim dözmürdü.
Artırmanın kәnarından sıçrayan palçıq döşәyimә bәzәk
olmuşdu.

Yenә bir sәhәr gec qalxdım, geyinib qaçanda yolda-
şımın anası ilә üz-üzә gәldik: ağsaçlı simanın mәrhәmәt
dolu nәzәrlәrlә baxan gözlәri... İllәr keçdi, amma o
baxışların ağırlığını hәlә dә hiss edirәm... Min il yaşasam
da, o gözlәr yenә eyni nәzәrlәrlә baxacaq.

Sәhәr mәktәbdә Durmuş Әliyә dedim:
– Mәn o evә bir dә qayıtmaram.
Tәәccüblәndi:
– Niyә ki, qardaş! Bәs harada yatacaqsan? Niyә axı?
Durmuş nә illah elәdisә, o gün evә getmәdim. O gün
dә, sonrakı günlәr dә stansiyaya gedib oradakı skamyaların
üstündә gecәlәdim.
Bir müddәt yağışlar elә bil ara verdi.
Durmuş Әli bir gün dedi:
– Qardaş, yorğan-döşәyimizi dama çıxardım.