Page 284 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 284
Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû
yini qolsuz köynәyinin yaxasına taxıb başını azca yana әyәrәk, çox yumşaq,
hәlim gülüşdәn azca qıyılmış gözlәrlә Şәppәliyә baxır, onun yaxınlaşmasını
gözlәyirdi. Bu, әlbәttә, “qarın” tipli adamlardan deyildi. Üz-gözündәn nur
yağırdı. Tәkәrlәri göy otluğa batdığı üçün yerә yaslanmış kimi görünәn
maşınıtәk özü dә işıq saçırdı. Şәppәli bircә baxışla onun qiymәtini verdi:
“Nә yaxşı, göyçәk, mәdәni oğlandı”. Amma, eyni zamanda Şәppәli bunu
da rayonun “kefi kök” işçilәrindәn hesab etdi vә nә isә bir “qulluq göstәr-
mәk” üçün çağırıldığını güman edib qaşqabağını salladı.
– Nә buyurursunuz?
– Salam, dayı.
– Әleykәssәlam.
– Mәni tanımadın?
Şәppәli ona baxdı.
– Siz çoxsunuz, mәn tәk, – dedi.
284 – “Siz”, yәni kim, dayı?
– Siz, yәni maşında gәzәnlәr.
Oğlan Şәppәlinin bircә arşın boyunu, bircә әlcә sifәtini maraqla süzür
vә altmış yaşında kişidәn çox, elә bil uşaqla danışırdı.
– İstәmirsәn maşında gәzәn çox olsun?
Şәppәli dikәlib, daha da ciddilәşdi.
– Mәn iş adamıyam, – dedi. – Buyur görәk, nә qulluq göstәrmәliyik!
Onun rәftarı, deyәsәn, oğlanı tәәccüblәndirirdi.
– Mәn özüm sәnә qulluq göstәrmәk istәyirәm, dayı, – dedi vә bununla
Şәppәlini tamam çaşdırdı.
– Mәnә? Qulluq?!
Oğlan bir daha Şәppәlinin boy-buxununu gözdәn keçirdi.
– Sәn Mәdәd kişi deyilsәn?
Sual necә gözlәnilmәz oldusa, Şәppәli, hәtta gözlәrini döydü. Lap çox-
dan, “ağzı gedib qulağının dibindә durandan” bәri Şәppәlinin әsl adı unu-
dulmuşdu. Yüzdә, mindә bir adam onu adı ilә çağıranda Şәppәliyә dünya
bağışlanırdı.
O birdәn-birә dәyişib, bu ağbәniz, “yaxşı, göyçәk” oğlana rәğbәtlә,
minnәtdarlıqla baxdı:
– Mәdәd kişiyәm, ay oğul, – dedi. – Ancaq bir balaca düzәlişә ehtiyac
var. Nә adım qalıb, nә dә kişiliyim. İndi mәnә Şәppәli deyirlәr. Hesabdar
Şәppәli.
Oğlan sakitcә gülümsündü.
– Çoxmu fikir çәkirsәn Şәppәli deyilmәyindәn?
yini qolsuz köynәyinin yaxasına taxıb başını azca yana әyәrәk, çox yumşaq,
hәlim gülüşdәn azca qıyılmış gözlәrlә Şәppәliyә baxır, onun yaxınlaşmasını
gözlәyirdi. Bu, әlbәttә, “qarın” tipli adamlardan deyildi. Üz-gözündәn nur
yağırdı. Tәkәrlәri göy otluğa batdığı üçün yerә yaslanmış kimi görünәn
maşınıtәk özü dә işıq saçırdı. Şәppәli bircә baxışla onun qiymәtini verdi:
“Nә yaxşı, göyçәk, mәdәni oğlandı”. Amma, eyni zamanda Şәppәli bunu
da rayonun “kefi kök” işçilәrindәn hesab etdi vә nә isә bir “qulluq göstәr-
mәk” üçün çağırıldığını güman edib qaşqabağını salladı.
– Nә buyurursunuz?
– Salam, dayı.
– Әleykәssәlam.
– Mәni tanımadın?
Şәppәli ona baxdı.
– Siz çoxsunuz, mәn tәk, – dedi.
284 – “Siz”, yәni kim, dayı?
– Siz, yәni maşında gәzәnlәr.
Oğlan Şәppәlinin bircә arşın boyunu, bircә әlcә sifәtini maraqla süzür
vә altmış yaşında kişidәn çox, elә bil uşaqla danışırdı.
– İstәmirsәn maşında gәzәn çox olsun?
Şәppәli dikәlib, daha da ciddilәşdi.
– Mәn iş adamıyam, – dedi. – Buyur görәk, nә qulluq göstәrmәliyik!
Onun rәftarı, deyәsәn, oğlanı tәәccüblәndirirdi.
– Mәn özüm sәnә qulluq göstәrmәk istәyirәm, dayı, – dedi vә bununla
Şәppәlini tamam çaşdırdı.
– Mәnә? Qulluq?!
Oğlan bir daha Şәppәlinin boy-buxununu gözdәn keçirdi.
– Sәn Mәdәd kişi deyilsәn?
Sual necә gözlәnilmәz oldusa, Şәppәli, hәtta gözlәrini döydü. Lap çox-
dan, “ağzı gedib qulağının dibindә durandan” bәri Şәppәlinin әsl adı unu-
dulmuşdu. Yüzdә, mindә bir adam onu adı ilә çağıranda Şәppәliyә dünya
bağışlanırdı.
O birdәn-birә dәyişib, bu ağbәniz, “yaxşı, göyçәk” oğlana rәğbәtlә,
minnәtdarlıqla baxdı:
– Mәdәd kişiyәm, ay oğul, – dedi. – Ancaq bir balaca düzәlişә ehtiyac
var. Nә adım qalıb, nә dә kişiliyim. İndi mәnә Şәppәli deyirlәr. Hesabdar
Şәppәli.
Oğlan sakitcә gülümsündü.
– Çoxmu fikir çәkirsәn Şәppәli deyilmәyindәn?
