Page 198 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 198
Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû
Bayırda maşın sәsi eşidilәn kimi kisәni dalına alıb çıxdı. Cavan ermәni isә
hәlә dә axtarırdı. Avtomatının qundağı ilә divarları, döşәmәnin taxtalarını
döyәclәyir, hәr yerdә qızıl axtarırdı.
Sonra yaxınlaşıb Xәzәngülün başı üstündә ağac kimi bitdi. Ehtiraslı
gözlәrini onun sinәsinә zillәyib, belәcә durdu. Xәzәngül yorğanını bir az da
yuxarı çәkib, sinәsini örtdü.
– Aç sinәni. Matah şeyin var ki, bir gizlәdirsәn dә.
O, әlini atıb, yorğanı güclә onun sinәsindә aşağı çәkdi. Sonra yanındakı
körpәni qaldırıb, onun ayaqları altına atdı.
Xәzәngüldәn acı bir fәryad qopdu. Bayırdakı ermәni hәyәcanla içәri
girdi:
– Levon, nә elәyirsәn? – soruşdu.
– Heç. Sәn işindә ol. Mәn onun dilini açacağam.
198 Yaşlı ermәni yerdә qalan süfrә vә dәsmalları vә Xәzәngülün heç
geymәdiyi iki cüt ayaqqabını vә başqa xırım-xırda şeylәri dә kisәyә doldu-
rub çıxdı. Xәzәngülün ayaqları altına atılmış körpә az qala özünü yırtırdı.
Ana әyilib onu qaldırmağa cәhd etsә dә, bacarmadı. Levon әmr etdi ki,
tәrpәnmәsin. Birdәn nә fikirlәşdisә, әlini atıb Xәzәngülün әynindәki
köynәyi iki yerә parçaladı. Qadının açıq döşlәri aşkara qaldı. Xәzәngül
qollarını sinәsindә çarpazlayıb, döşlәrini örtdü.
– Qızılların yerini deyәcәksәn, ya yox?
– Dedim ki, bizim qızılımız yoxdur.
– Yalan deyirsәn!
– Allah haqqı, düz sözümdür.
– Sizin Allahınızı da... indi deyәrsәn.
O, kәmәrә bağladığı bıçağını çıxarıb yorğanın üstünә atdı.
– Al, öldür körpәni öz әlinlә. Ya qızılların yerini deyәcәksәn, ya onu
öz әlinlә öldürmәlisәn. Boğazını üzmәlisәn.
Xәzәngül qulaqlarına inanmadı. Ayaqları altında ağlamaqdan sәsi
xırıldayan körpәni görmәsәydi, ona elә gәlәrdi ki, yuxu görür. Yox, yox.
İnsan övladı bu sözlәri dilinә gәtirә bilmәz. Bu, ancaq heyvan bağırtısıdır.
O, cәhәnnәmdә idi. Ona әmr eylәyәnsә Әzrayıl idi. Aman Allah, kaş onun
özünü öldürәydi. Körpәsinin qәtlini gözlәri ilә görmәyәydi. Kin, qәzәblә
dolu quldur gözlәri ilә, mәrhәmәt gözlәyәn kövrәk yalvarışlarla cilvәlәnәn
ana gözlәri bir-birinә zillәnmişdi. Biri qana hәrisdi, o birisi isә mәsum bir
körpәnin keşiyindә durmuşdu. Kim kimi yeyәcәkdi?
Araya çökәn sükut ermәninin sәbrini tükәndirdi. Әlini uzadıb,
Xәzәngülün döşlәrini örtmәk üçün sinәsindә çarpazladığı qollarını araladı.
Bayırda maşın sәsi eşidilәn kimi kisәni dalına alıb çıxdı. Cavan ermәni isә
hәlә dә axtarırdı. Avtomatının qundağı ilә divarları, döşәmәnin taxtalarını
döyәclәyir, hәr yerdә qızıl axtarırdı.
Sonra yaxınlaşıb Xәzәngülün başı üstündә ağac kimi bitdi. Ehtiraslı
gözlәrini onun sinәsinә zillәyib, belәcә durdu. Xәzәngül yorğanını bir az da
yuxarı çәkib, sinәsini örtdü.
– Aç sinәni. Matah şeyin var ki, bir gizlәdirsәn dә.
O, әlini atıb, yorğanı güclә onun sinәsindә aşağı çәkdi. Sonra yanındakı
körpәni qaldırıb, onun ayaqları altına atdı.
Xәzәngüldәn acı bir fәryad qopdu. Bayırdakı ermәni hәyәcanla içәri
girdi:
– Levon, nә elәyirsәn? – soruşdu.
– Heç. Sәn işindә ol. Mәn onun dilini açacağam.
198 Yaşlı ermәni yerdә qalan süfrә vә dәsmalları vә Xәzәngülün heç
geymәdiyi iki cüt ayaqqabını vә başqa xırım-xırda şeylәri dә kisәyә doldu-
rub çıxdı. Xәzәngülün ayaqları altına atılmış körpә az qala özünü yırtırdı.
Ana әyilib onu qaldırmağa cәhd etsә dә, bacarmadı. Levon әmr etdi ki,
tәrpәnmәsin. Birdәn nә fikirlәşdisә, әlini atıb Xәzәngülün әynindәki
köynәyi iki yerә parçaladı. Qadının açıq döşlәri aşkara qaldı. Xәzәngül
qollarını sinәsindә çarpazlayıb, döşlәrini örtdü.
– Qızılların yerini deyәcәksәn, ya yox?
– Dedim ki, bizim qızılımız yoxdur.
– Yalan deyirsәn!
– Allah haqqı, düz sözümdür.
– Sizin Allahınızı da... indi deyәrsәn.
O, kәmәrә bağladığı bıçağını çıxarıb yorğanın üstünә atdı.
– Al, öldür körpәni öz әlinlә. Ya qızılların yerini deyәcәksәn, ya onu
öz әlinlә öldürmәlisәn. Boğazını üzmәlisәn.
Xәzәngül qulaqlarına inanmadı. Ayaqları altında ağlamaqdan sәsi
xırıldayan körpәni görmәsәydi, ona elә gәlәrdi ki, yuxu görür. Yox, yox.
İnsan övladı bu sözlәri dilinә gәtirә bilmәz. Bu, ancaq heyvan bağırtısıdır.
O, cәhәnnәmdә idi. Ona әmr eylәyәnsә Әzrayıl idi. Aman Allah, kaş onun
özünü öldürәydi. Körpәsinin qәtlini gözlәri ilә görmәyәydi. Kin, qәzәblә
dolu quldur gözlәri ilә, mәrhәmәt gözlәyәn kövrәk yalvarışlarla cilvәlәnәn
ana gözlәri bir-birinә zillәnmişdi. Biri qana hәrisdi, o birisi isә mәsum bir
körpәnin keşiyindә durmuşdu. Kim kimi yeyәcәkdi?
Araya çökәn sükut ermәninin sәbrini tükәndirdi. Әlini uzadıb,
Xәzәngülün döşlәrini örtmәk üçün sinәsindә çarpazladığı qollarını araladı.
