Page 61 - Design_Xezer_2_2018_Layout 1

həmin adamlar, yenə uzaq şəhər, royal, Gecələrin birində bu sehrli otağı təsvir
yenə güllələr və qarın üstünə yıxılmış bir eləmək qərarına gəldim. Necə? Çox sadə.
nəfər... O adamlar yuxularımda doğulmuş, Nə görürsənsə, yaz, görmədiklərini isə
sonra yuxulardan çıxıb hücrəmə yazmağa ehtiyac yoxdur. Bu da alınan
yerləşmişdilər. Aydın məsələydi ki, onlardan mənzərə: şəkil işıqlanır, əlvan rənglərə
boyanır. Bu mənzərə xoşuma gəlirmi?
qurtuluş yoxdu. Bəs neyləyim?
İlk vaxtlar onlarla, sadəcə, söhbət Son dərəcə. Beləliklə, yazıram: birinci
şəkil. Axşamı görürəm. Lampa yanır.
edirdim, ancaq, hər halda, kitabı yeşikdən
Saçaqlı abajur. Royalın üstündə notlar
çıxarmalı oldum. Әvvəl-əvvəl mənə elə
gəldi ki, ağ vərəqlərin üstündə nəsə rəngli açıqdır. “Faust”u çalırlar. Birdən “Faust”
susur və gitara çalmağa başlayır. Çalan
çıxıntılar əmələ gəlir. Gözlərimi qıyıb
diqqətlə baxdığımda bunun rəsm olduğuna kimdir? Budur, o, əlində gitara ilə qapıdan
əmin oldum. Üstəlik də, rəsm qutu kimi girir. Oxuduğunu eşidirəm. Yazıram:
oxuyur.
üçölçülü idi və içərisində sətirlər aydın
görünürdü. İşıq yanır və qutunun Bəli, bu, mənə cazibəli bir oyun kimi
içərisində romanda təsvir olunan həmin görünür. Birinci şəkillə üç gecə əlləşdim
və üçüncü gecənin sonunda pyes
fiqurlar hərəkət edirdi... yazdığımı anladım. 61
Vaxt ötdükcə kitabda təsvir olunan
Mən qəsdən bu uzun parçanı misal 2018
otaqdan səslər “eşidilməyə” başladı.
çəkdim. Yəni, oyundan, xəyalən qurulan,
Royalın səsi açıq-aydın eşidilirdi. Bu amma aydın görünən aləmdən pyes
barədə kiməsə danışsaydım, güman
yaranır”.
edirəm ki, həkimə müraciət etməyi
Bulqakovun incə və hər hansı bir
məsləhət görərdi. Ya da deyərdi ki, aşağı abstraksiyadan xali etirafı yaradıcı prosesin
mərtəbədə çalırlar, hətta nə çalındığını
inkişafını və mahiyyətini, Bulqakovun teatra
da söyləyərdi. Amma mən bu sözlərə gəldiyi yolu açıqlayır.
əhəmiyyət verməzdim. Yox, yox! Royalı Bulqakov yazıçılığa xeyli əvvəl
mənim masamın üstündə çalırlar, başlamışdı. İlk hekayəsini 1919-cu ildə
klavişlərin səsi buradan gəlir. Amma bu yazmışdı.
azdı. Ev sükuta qərq olanda və aşağıda “İlk kiçik hekayəmi 1919-cu ildə, payız Bulqakov və teatr
heç bir alət çalmayanda belə həzin, hərdən gecəsində sınıq-salxaq qatarla gedərkən
də qəzəblə coşan musiqinin bayırdakı butulkanın içərisinə yerləşdirilmiş şamın
çovğunu yarıb gəldiyini eşidirdim. Bu zəif işığında yazmışam, – Bulqakov öz
musiqiyə əsəbi, zərif səslər də qarışırdı. tərcümeyi-halında yazırdı. – Qatar şəhərə
Və hey oxuyurdular. Yox, bu, aşağı çatan kimi hekayəmi qəzet redaksiyasına
mərtəbədən gəlmirdi! Bəs niyə otağın apardım”.
işığı sönür, Dneprə qış gecəsi çökür. Niyə Bulqakovun bu etirafı əvvəlkindən heç Konstantin Paustovski.
atlar, onların üstündə də başıpapaqlı də az qiymətli deyil. Eyni təxəyyül gücü,
adamlar peyda olur? çətinlik çəkmədən uydurmaq imkanı.
... Bu oyunu bütün ömür boyu Hekayə gecə yazılır; qatarda, şam işığında.
oynamaq, səhifələrə baxmaq olardı. Bəs Bulqakovun əsərlərini asanlıqla
o adamlar haqqında yazmaq necə? Elə yazması hamını heyrətləndirirdi. Bu –
yazmaq ki, bir də heç yerə getməsinlər? aşıb-daşan xəyal gücündən xəbər verirdi.