Page 349 - Sela

Art-kafe

– Senyor Qarsia Peres!
“Senyor Qarsia Peres!” – kafedәki söhbәtә akkompane-
ment kimi sәslәndi.
– Pepe, sәni çağırırlar.
– Gәlirәm.
Don Mamed qızardılmış quşa oxşayır; ayaqlarından
yapışıb, içalatı ilә birlikdә büsbütün yemәk istәyirsәn.
– Ofisiant, don Mamed üçün bir qәdәh ağ çaxır gәtir!
Don Mamed naftalin, yaşanmayan mәnzil, gәnc yaşında
vәfat etmiş qızın cәnazәsi yanındakı yuxusuzluq, tәqaüdә
çıxmış müәllim, çiy vetçina, on sәkkiz pesetlik pansion,
ayaqyolu, suda bişmiş balıq, qulluqçunun yataq otağı
qoxuyurdu...
– Ha-ha! Polis haqqındakı lәtifәni bilirsiniz?
– Hә, hә, onu bilirik.
Ancaq don Mamedin vecinә deyil.
– Ha-ha!
Don Mamed diribaş sәrçәdi. Don Mamed polis
haqqındakı lәtifәni danışmağa başlayır:
– Ha-ha! Bir polis dayәyә deyir ki, ha-ha! Əzizim, sen-
yorita sәninlә necә davranır? Ha-ha! Dayә dә cavabında
ona deyir ki, ha-ha, bәs sizinlә necә...
Don Mamed öz sevimli lәtifәsini bir xeyli danışır. Heç
kim ona qulaq asmır. Polislә dayә mәsәlәsinin necә qurtardığı
әyalәtdәn gәlәn gәnc üçün maraqlıdı.
– Zәhmәt olmasa, bir bardaq azca soyuq su gәtirin.
Şairlәr su istәyәndә, hәmişә “azca soyuq” deyirlәr.
Kiçiltmә şәkilçisiylә zәrif çıxır vә mümkündü ki, yazıqları
gәldiyinә görә xahişinizi yerinә yetirәlәr.
Gәnc oğlan suyu içib, yenә Rosauritanın döşlәrinә baxır.
– O, hәlә qoca deyil! Bu adamlar kordu?
Artıq otuz ildi heç kimin baxmadığı Rosaurita gәncin
baxışlarını sezmir.

349