Page 971 - antologiya - poeziya_175x250_Layout 1

Øàhmar

tanımyacaq. Onun haqqında yüz dәfә demişәm ki sәnә. Uşaqlıq dostum,
qardaşağam. Hazırlıq gör, sabah yox, biri günә qonaq çağırmışam onu.
Tanışlar, qonşular deyir ki, sәn yaxşı kabab çәkirsәn. Mәn özüm dә elә
özüm haqda bu fikirdәyәm.
İki kilo yaxşı qoyun әti aldım. Bud әti, qabırğa vә bir-iki tikә dә döş
әti, – qәssab tanışımdı. Kababın iyi әrşә bülәnd olanda, qonşular uşaqlarını
çağırıb evә dolduranda özümә, arvadıma, hәyata qarşı ürәyimdә, beynimdә
hirs oyanan anda Әkbәr gәldi. Gülә-gülә, sinәsini irәli verә-verә, göz -
lәrindәn aydınlıq, tәmizlik, ötkәmlik yağa-yağa. İşlәri xod gedәn adamların
gözlәrindә daim belә ifadә olur.
O, on bir yaşlı utancaq oğlumu göstәrib, xәbәr aldı:
– Çingiz budumu, ә?
– Hә.
Әkbәr oğlumun üzündәn öpüb:
– Ә, kişiqırığı, nәtәhәrsәn, ә? – Kefini, yaşını, neçәnci sinifdә 395
oxuduğunu soruşandan sonra gәtirdiyi kağız bükülülәrini ona verdi. – Apar,
evә qoy.
Onun ikinci oğlumdan xәbәri yoxdu hәlә. İkinci, kiçik oğlum
dünyadan, adından, dәdәsinin, anasının onu necә istәmәsindәn xәbәrsiz,
balaca çarpayısında mışıl-mışıl yatırdı.
Әkbәr mәnim kabab dәstgahıma, canfәşanlığıma baxa-baxa:
– Nә zәhmәt çәkirsәn, – dedi. Mәn çörәk yeyib gәlmişәm.
İnciyәn kimi oldum. Ürәyimdә: “Bizә gәlәcәyini bilә-bilә bә niyә
yeyib-içirdin”. Bәrkdәn: “Zәrәr yoxdur, ikinci dәfә qardaşağanın evindә
yeyib-içsәn, nә sәnә ağırlıq elәyәr, nә bizә”, – dedim.
Güldü, gülәndәn sonra buyurdu ki, onda eşikdә oturaq.
– İçәridә süfrә hazırdır, – bunu arvadım dedi.
Arvadımın xasiyyәtinin bir cәhәtindәn çox razıyam. Hansı vәdә olur-
olsun, istәr gecә, istәr gündüz, qapımızı kim açır-açsın, istәr qohum, istәr
yad, qonağa cani-dildәn qulluq elәmәliydi. Elәmәliydi yox, elәyirdi.
Lәzzәtlә, mәmnun-mәmnun fikirlәşirdim ki, bu yüz әlli faiz mәnim
tәrbiyәmin nәticәsidi. Ancaq hәrdәnbir oyanmış vicdanımın qarşısında
sıxılmamaq, özümü öz gözümdә әdalәtsiz görmәmәk, arvadımı gözümdә
qaldırmaq üçün fikirlәşirdim ki, tәrbiyәdәn, öyüddәn ayrı, insanın qanından,
canından, damarından savayı, cibindә dә nәsә olmalıdır. (Rәhmәtlik Yaralı
Muxtar da sağ olsaydı böyük, hәr biri para çörәk tutan ciblәrini çevirib
deyәrdi, vallah, ciblәrim bomboşdur, heç nә dә yoxdur, әgәr ciblәrim
boşdursa, demәli, kәllәm dә…)
Arvadımın sәliqә-sahmanı olan stolun başına keçәndә, Әkbәr körpә