Page 975 - antologiya - poeziya_175x250_Layout 1

Øàhmar

kasıbdı, paltarının sol tәrәfindәki yamaqlar daha böyükdü, şalvarının sol
balağı, sortovunun sol әtәyi sağınkına nisbәtәn qısaydı, üzülüb әldәn
çıxmışdı tamam. Soldakı gözün iriydi (yenә dә iridi) vә bütün dünyanın
qorxusu-hürküsü sәnin bu gözünә dolmuşdu. O vaxtdan bir sual hәmişә
mәni narahat elәyir, düşündürür. Niyә, nә üçün insanın sol tәrәfi, sol böyrü
belә qorxaqdı, cәsarәtsizdi, qıpıqdı. Bәlkә, instinkt olaraq ürәyimizi qoruyu-
ruq, bәlkә, beynimizin sol yarımkürәsi әtraf şәraitә, mühitә qarşı daha
hәssasdır? Amma onda, o anda sәnin sağ böyrünlә sol böyrün arasında
amansız mübarizә – ölüm-dirim mübarizәsi gedirdi. Sol böyrün deyirdi,
qaçaq, sağ böyrün deyirdi, dayan. Bu mübarizәdә kimin qalib gәlәcәyi, zәfәr
çalacağı mәndәn asılıydı. Onda, orda çol tәrәfinә – sol böyrünә hәm yazığım
gәldi, hәm dә bәrk acığım tutdu. Ürәyimdә onu möhkәm yamanladım,
dedim, bu nә hәyatdı, bu nә gün-dirrikdi, a sol böyür, sәnә baxıram, vallah,
әl-ayağım yerdәn üzülür, az qalıram gedim çatını salım boynuma… (Әkbәr 399
şaqqıldadı. Bu şaqqıltı tәmizdәn-tәmizdi. Nә üstünlük, nә böyüklük… Belә
ha!) Sağ böyrünә yazığım gәlmәdi, yox, elәcә ona hayıfsındım. Necә ki,
çıxılmaz vәziyyәtә düşmüş igid. Amma hayıfsınırlar ha, bax, o cür. Çünki
sol tәrәf – sol böyür (ay namәrd sol böyür) qoymayacaqdı sağ böyrü dinc
nәfәs almağa, didәcәk, boğaza yığacaq, çürüdәcәkdi. Hiss etdim ki, bu dar
ayaqda sağ böyrә kömәk etmәmәk kişilikdәn döyül. Ona görә dә onda, orda
sәnin sol böyrünә ürәyim yandı, nahaqdan döyülüb-söyülmüş kiçik qardaş
kimi onu oxşamaq, ürәk-dirәk vermәk istәdim, dedim, nәdi, ә, Yanıq Kәrәm
üstә oxudum ki, ayә, gәl dost olaq, a qәrib böyür, a köyrәk böyür.
Әkbәr güldü. Necә, nә tәhәr, hansı çeşiddә – deyәm mәrәm, çünki…
danışdığım yarıgerçәk, yarıuydurma әhva lat ruhumdamı, xәyalımdamı,
fikrimdәmi nәyisә tәr pәt mişdi. Elә bil uzun illәr bundan qabaq ötәri
gördüyüm (hәm dә qorxduğum) yuxunu, hansı möcüzәylәsә yenidәn
xatırlamışdım.
Bu duyğunun bitdiyi anda Әkbәrin sәsini eşitdim.
– Ә, sәn şairsәn, – dedi vә tәlәsik dodaqlarını dәsmalla sildi. – Ağbacı,
ağbacı, sәnә bir әhvalat danışacağam. Bayaqkı heç, bayaqkı zarafatdı. Heç
yadımdan çıxmaz. İyirmi il bundan qabaq xalamın gözünün ağı-qarası,
cavan oğlu bәrk xәstәydi. Sağalmaz dәrdә düçar olmuşdu. Bir gün yanına
gedәndә ağlaya-ağlaya gileylәndi ki, mәni Bakıya aparmadılar, yoxsa
sağalardım. Birtәhәr oldum. Dedim, hazırlaş, sabah sәni Bakıya
aparacağam. Anam, qohum-qardaş (xalamdan başqa), hamı qınadı mәni,
dedilәr, nә özünә, nә dә o yazığa әziyyәt vermә, havayı işdi. Dedim, heç ol-
masa, son arzusu gözündә qalmasın. Ertәsi gün yola düşdük. Yazığın