Page 947 - antologiya - poeziya_175x250_Layout 1

Sabir Azÿri

lük duydu – cәnazә yuxarı qalxdı. Geri çevrilәndә gördü ki, arxasındakı
hündürboylu, Alışdır. Tutuldu, lakin bu, bir an çәkdi, hәtta sevindi ki, ona
ağır söz demәdi. Alış da bundan ürәklәnib qәbrin torpaqlanmasında hamıdan
çox әllәşdi, qan-tәrә batmışdı, amma beli heç kәsә vermirdi, ürәyindә “halal
xoşun olsun, Hәsәn baba, – dedi – mәni bağışla.”
...Öz vәsiyyәtinә görә Vicdan Hәsәni ata-anasının yanında basdırdılar.
Artıq onun üstündә torpaqdan, ağzıüstә çevrilmiş qayığa oxşayan tәpә
yaranmışdı. Molla Vәli son duasını oxuyurdu. Hamı sakit idi, kimin isә lap
astadan dediyi sözlәr eşidilirdi:
– Kәndin Vicdanı öldü.
– Ölmәdi, öldürdülәr.
– İndәn belә bizim axırımız necә olacaq? Hәr şeyin itdiyi, haqqın
ayaqlar altına atıldığı bir zamanda doğruyla-yalanı, mәrdliklә-namәrdliyi
bir-birindәn kim seçәcәk? 371
İkinci adamın dinmәmәsi qәbrin әtrafındakı adamları Vicdan Hәsәnin
ölümündәn betәr üzdü, qorxutdu.
Qәribәydi ki, bu zaman nazik, titrәyişli bir sәs eşidildi:
– Vicdan hәmişәlik ölә bilmәz. Heç vaxt ölә bilmәz, o, yenә dirilәcәk!
Hamı bu sәsә tәrәf çevrilәndә mat qaldılar – bu, Vicdan Hәsәnin nәvәsi
Kamran idi. Hamı da sevinirdi ki, nә yaxşı kimsә, uşaq da olsa, bu sözü
dedi. Hәm dә elә inamla dedi ki, hamı sakitlәşib qәbiristanlığı tәrk etdi.
Alışla atası da onların arasındaydı.

* * *

Kamran tezdәn durub yasәmәnin dibini qazırdı. Alışın oğlu Rәhman
da oyanmışdı vә çәkinә-çәkinә Kamrana yaxınlaşdı:
– Niyә qazırsan dibini?
– Çıxaracam.
– Çıxaracaqsan? Niyә ki?
– Ürәyim belә istәyir. Bundan sonra rahat olarsınız.
– Çıxarma, Kamran. Qoy qalsın.
– Yasәmәnin kökü, saçaqları göründü. Kamran onu torbaya qoyub
dalına atdı.
– Hara aparırsan?
– Aparıb babamın qәbrinin yanında basdıracam.
Rәhman da beli götürdü. Kamran bozardı:
– Mәnә ver.