Page 944 - antologiya - poeziya_175x250_Layout 1

Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû

doymaq bilmirdi.
Alış ürәyindә Teymuru söyürdü, çünki o da hәyәtә çıxmaq istәyirdi,
lakin Teymurla üz-üzә gәlmәkdәn ehtiyat edirdi, “it oğlu it, – deyirdi – elә
bil aclıqdan çıxıbdır, keç xarabana, nә qәdәr tıxırsan, tıx!” Әslindә Alışın
da ürәyindәn isti xamralı ilә pendir keçirdi. Axırda dözmәyib o da bir fәtiri
peçin üstündә isidib pendir dürmәyi düzәltdi vә iştahla yedi.

***
Kamran axşam çoxlu turşu yediyindәn o ki var su içmişdi, gecә neçә
dәfә ayılıb bayıra çıxmışdı. İndi dә bәrk darıxdığından özünü hәyәtә zorla
çatdırdı. Rahatlanandan sonra dala qayıdanda gözü yasәmәn ağacına sataşdı.
Sәhәrin alatoranında ağac bir az da balaca görünürdü. Havanı ha qoxuladısa
yasәmәn әtri hiss etmәdi. Bu nәdir, özgә vaxtı yasәmәn әtri onu dәrhal, hәm
368 dә uzaqdan vururdu. Xüsusәn dә sәhәrlәr bu әtir daha güclü olurdu.
Kamranın gözündәn yuxu tökülsә dә özünü saxlaya bilmәyib getdi,
gördüyünә inanmayıb ağacı başdan-ayağa, dönә-dönә әli ilә yoxladı vә
axtardığını tapmayanda var gücüylә bağırdı: – Ataaa!
Teymur da, anası da, hәtta kiçik qızı da sәksәnib çölә yüyürdülәr vә
Kamranı yasәmәni qucaqlayıb hıçqıran görәndә qorxuya düşdülәr. Üçü dә
birdәn soruşdu:
– Noolub, niyә ağlayırsan?
Kamran bir az da bәrk hönkürdü.
– Görmürsünüz?
– Nәyi? Ağac ki yerindәdi, daha niyә ağlayırsan?
– Görmürsünüz, bircә salxım gülü vardı, onu da qoparıblar!
– Necә yәni qoparıblar? Kim qoparıb? Niyә qoparıb?
– Ana, mәn hardan bilim. Qoparıblar, namәrdlәr. – Elә bil Kamranın
әziz bir adamını öldürmüşdülәr, zarıyırdı.
– Bәlkә, heyvan-zad yeyib.
– Ata, görmürsәn, salxımı dibdәn bıçaqla kәsiblәr.
– Köpәyuşağı.
– Ağzını tәmiz saxla, Teymur!
– Teymur Alışa qanlı-qanlı baxdı.
– Demәli, sәnin işindi. Demәli, uşağın yasәmәnini...
– Bu yasәmәn tәkcә sizin uşağın deyil ki...
– Onu Kamran әkib.
– Amma bizim evin arxasında әkib, demәli, hәm dә bizimdir.
– Alış, deyәsәn, ölümün gәlib.