Page 869 - antologiya - poeziya_175x250_Layout 1

Èña Höseynov

tәmizsәnsә, düz yolun yolçususansa, ağzımı-burnumu yox, istәr var bir
şaqqamı şәppә vursun, vecimә almaram, başın haqqı, indiyәcәn necә
yaşamışamsa, indәn belә çalışıb birә beş qat artıq kefnәn yaşayacam! Yox,
әgәr ürәyin lәkәlidisә, onu da, dediyim kimi, lap açıqca, utanıb-elәmә,
birbaşa de, mәn dә işimi bilim, oğul, xәbәr verim sovxoza, qәbrimi qazıb
hazır lasınlar, gedim girim içinә, uzanım, torpaqlasınlar üstümü, qurtarsın
getsin. Onsuz da, yaranıb-yaranmamışam, fәlәk dәn şapalaq yemişәm. Bir
dәfә, lap cavan vaxtımda, tәcrü bәsizliyimin üzündәn haqq-hesabı dolaşıq
salmışdım, mәni silistә çәkdilәr, dedilәr, “sosialist әmlakını dağıdırsan”. Bir
onda fәlәyin şapalağı dәydi, ağzım әyildi, öz doğmaca әmim qızı – nişanlım
mәndәn üz döndәrdi. O әyrimi Oruc düzәltdi. Sonra da sәn düzәltdin. Mәni
yaşadan sәnsәn, sәnә qurban olum! Sәn mәnim işıqlı dünyamsan! Әgәr
dilim qurusun, belә deyilsәnsә, daha mәnim yaşamağımın nә mәnası var?!.
Şәppәli Mәmmәdәn pis cavab eşitmәk qorxusu ilә, özü dә hiss etmәdәn 293
vaxtı uzadırdı. O, divanda, Mәmmә isә divanla üz-üzә divarı başdan-başa
tutmuş kitab rәflәrinin tәn ortasından yataq otağına açılan qapının arasında,
alçaq kürsüdә oturub, başını sinәsinә әyib, aramsız siqaret tüstülәdirdi. Onun
böyründәn yataq otağında üstünә yaşıl ipәk çәkilmiş qoşa taxt, bir açıq jur -
nal vә Zemfira balanın rәngli portreti görünürdü. Әvvәllәr Bakıya gәlәndә
vә Zemfira balanı burda tapmayanda, onun әvәzindә Şәppәli hәmin bu
rәngli, elә bil canlı portreti öpürdü, “gәlininin” çiyin lәrinә dağılmış sarı
saçları arasında tamam gözlәnilmәz tәsir bağışlayan zil qara, gülümsәyәn
gözlәrinә baxıb başını bulayırdı: “Ay kәlәkbaz şeytan!..” Bu sözlәri o, heç
dә nә isә demәk xatirinә demirdi. Bu sözlәrin arxasında böyük bir alәm
vardı.
Professorun ailәsi ilә ilk tanışlıqdan cәmi bir hәftә sonra Zemfira bala
sovxoza, “dyadya Buratino”nun üstünә mәktub yazmışdı. Şәppәli mәktubu
Pәricahana göstәrdi, tәrcümә edib başa saldı ki, Zemfira bala Mәmmә ilә
zaksa getmәk üçün onlardan, yәni Pәricahanla Şәppәlidәn izin istәyir.
Pәricahan gәlәcәk gәlininin tamam ayrı bir alәmin adamı olduğunu lap
ilk baxışdan hiss etmişdi. Zemfiranın qayınanası ilә öz dilindә sәrbәst danışa
bilmәmәsi, çox zaman Mәmmәnin tәrcümәçilik elәmәsi bir yandan, gәlinin
musiqi mәktәbindә “artistlik oxuması”, qaynanasının qabağında “üzü o yana
oturub” “dalını dingildәdә-dingildәdә” pianoda öz “saçinennisini” çalması
da bir tәrәfdәn Pәricahanı açmırdı. Ancaq sonralar, Mәmmәnin “Zemi’ni
çox istәdiyini nәzәrә alıb hәr şeyi qәbul etdi. Bir dәfә Şәppәli ilә Zemfira
haqqında danışanda, hәtta gülümsәdi dә: “Şirin şeydi”, – dedi. “Tәki oğlum
xoşbәxt olsun, mәn gәlinimin dilini qanmasam da dözәrәm”, – dedi.
Şәppәli hiss edirdi ki, arvad “dili qanmamağa” hünәrlә dözürdü.