Page 867 - antologiya - poeziya_175x250_Layout 1

Èña Höseynov

... Telefonda әvvәlcә Zemfira balanın sәsi eşidildi. Şәppәlinin ürәyi
çırpındı: “Şükür! Şükür! Dar gündә Mәmmәnin yanındadı!..”
– Zemfira bala! Ay mәnim gözәl gәlinim! Şirin gәlinim! Tanımadın?!
Dyadya Buratinodu dә!..
Zemfira bala susurdu. Niyә?..
Dәstәkdәn Mәmmәnin sәsi gәldi:
– Dayı, hardan danışırsan?
Şәppәli tәәccüblәndi.
– Necә hardan, ay oğul? Hәmişәki yerdәn, “Nәrgiz”in yanından!
– Gәl, dayı, gözlәyirik.
– Bıy... – Şәppәli mat-mәәttәl qaldı. O tәrәfdә isә dәstәk asıldı: “Düt-
düt!..”
Şәppәli budkadan çıxdı. İkinci mәrtәbәdә taybatay açıq, gur işıqlı
pәncәrәlәrә, sonra nübar yemişlәrlә dolu iki sәbәtә vә içәrisindә erkәk
cәmdәyi olan taxta çamadana baxdı. Bu nә müsibәt idi cavanlar göstәrdilәr? 291
Necә yәni “gәl, gözlәyirik?” Şәppәli dayanıb, bir müddәt gözlәrini
pәncәrәlәrdәn ayırmadı. Orda heç kәs görünmürdü.
Kafe ilә evin arası iyirmi addım olmazdı. Amma meydançanı keçәnә
qәdәr kişinin nәfәsi qaraldı.
Kәmәrini sәbәtlәrin qulplarına keçirib çiyninә almışdı. Çamadan әlindә
idi. Bir tәrәfdәn çiyni üzülürdü, o biri tәrәfdәn qolu. Qıçları titrәmәyә başla -
yırdı.
Bir dәfә, haman dağәtәyi daş kahaların qabağında, haman çәmәnlikdә
әtlik üçün tәrәzidә qoyun çәkilәndә çobanlar bir-birinә göz elәdilәr,
Şәppәlini götürüb tәrәzinin üstünә atdılar. Azca әvvәl burmabuynuz bir
qoçun çәkisi qırx kilo gәlmişdi. Şәppәlininki otuz kilo gәldi vә Şәppәli bun-
dan çox mәyus oldu. O, öz cürәfәsizliyini, әlbәttә, bilirdi. Amma ömründә
bir dәfә dә tәrәziyә qalxmadığından, bunca vәznsizliyindәn xәbәri yoxdu.
Buna görә dә mәyus oldu. Bәraәt üçün “stol adamıyam, qardaş. Stol canımı
alıb” – dedi. Bәraәt üçün dedi, amma әslindә bu hәqiqәt idi: Şәppәlinin
bәdәni, demәk olar ki, әzәlәdәn mәhrum idi. Bu әzәlәsiz bәdәnin indi
tәxminәn yetmiş kilo, yәni özündәn iki kәrә ağır yükü qaldırması möcüzә
idi. Amma Şәppәli bu barәdә fikirlәşmirdi. Orda, mәnzildә nә isә ciddi bir
şey olmuşdu. Әgәr Zemfira bala pәncәrәdә görünüb “dyadya Buratino!”–
deyә qışqırmırdısa, yәni sevinmirdisә vә әgәr Mәmmә qarşılamağa, kömәk
elәmәyә çıxmırdısa, demәk, nә isә bir hadisә baş vermişdi.
Meydanca, nәhayәt, qurtardı.
Şәppәli sәki boyunca düzülmüş cökәlәrin altındakı yaşıl ot zolağını –
“qazonu” da müvәffәqiyyәtlә keçdi. Ayağını sәkiyә qaldıranda isә birdәn