Page 765 - antologiya - poeziya_175x250_Layout 1

Èëyas ßôÿndiyev

çırağı altındakı ağ örtüklü stolun әtrafında ortayaşlı bir kişi ilә gәnc qadın
vә iki oğlan uşağı oturub şam edirdilәr. Radioda şәn bir hava oxunurdu...
...Qoca, şәhәr kәnarındakı balaca otağına gәldi. Abajursuz lampanın
tutqun işığında yeganә pәncәrәnin qabağına qoyulmuş dәmir çarpayı, ortada
üzәrinә köhnә müşәmbә çәkilmiş stol, onun әtrafındakı dörd stul vә әhәnglә
ağardılmış divarlar göründü. Hәr şey, çarpayının üzәrindәki nimdaş yorğan-
döşәk kimi köhnә, lakin tәmiz idi. Qoca tәlәsmәdәn pencәyini çıxarıb
qapının yanındakı taxta asılqana keçirdi. Balaca mәtbәxә gedib әl-üzünü
yuyaraq, ağ mәhrәba ilә qurulandı. Sonra taxçaya qoyulmuş bir banka qatığı
götürdü (bu qatığı hәr gün qonşudakı satıcı arvad gәtirib binaya qoyardı),
oturub dünәndәn qalmış boyat çörәklә yedi.
...Qoca otağa qayıdıb balaca radioqәbuledicini qurdu vә qәlyanını
doldurub alışdırdı, oturub son xәbәrlәrә qulaq asdı.
Sonra diktor Xanın “Segah” oxuyacağını elan etdi. Vaxtilә o, Xana
qulaq asmağı heç bir şeyә dәyişmәzdi. Ancaq indi radionu bağladı. Oğlu 189
Cahangir müharibәdә hәlak olandan sonra qoca “Segah”a qulaq asa
bilmirdi. Ona görә yox ki, әsәblәri zәif idi... Ona görә ki, qocanın qәlbindә
әlavә kәdәrә yer yox idi.
...O, radionu söndürdü. Daha nә qalırdı? Heç bir şey... Әv vәllәr oğlan
tez-tez gecәlәr onunla söhbәtә gәlәrdi. İndi on gündür... Düz on gündür ki,
daha gәlmir. Qoca da sәbә bi ni soruşmur. Cavan adamdan belә şeylәri
soruşmaq olar mı?
...O soyunub işığı söndürdü, arxası üstә çarpayısına uzandı. Gözlәri
xeyli müddәt otağın zülmәtinә zillәnib qaldı. Elә bil ki, bu zülmәt bir
әbәdiyyәt idi vә o, bu әbәdiyyәtә qovuşmuşdu. Lakin onun şüuru işlәyirdi.
Bu şüur isә işıq vә ümidlәr silsilәsindәn ibarәt idi. Qoca düşünürdü: “Oğlan
sәhәr damın tamam qırlanıb qurtardığını görәndә, yәqin ki, tәәccüb edәcәk.”
Sonra onlar qonşudakı evlәrin damlarını qırlayacaqlar. Üç gün bundan
qabaq ev sahiblәri ilә danışıq aparıblar. Hәlә indiyә qәdәr heç kәs onun
işindәn narazı qalmamışdır. Buna görә dә ona hörmәt edirlәr. Onun üçün
növbәyә dururlar. Usta Qara da beleydi. İndi isә... O, cavan şagirdi haqqında
düşündü vә qır qazanını qüvvәtlә, neşe ile qarışdıran oğlanın qәdd-qamәti
gözlәri qarşısında olduğu halda yuxuya getdi.
...Sәhәrisi onlar ikinci evin damını qırlayırdılar. Yenә dә qoca yuxarıda,
oğlan aşağıda işlәyirdi. Günün axırında oğlanın yanında ortaboylu, lap
cavan bir qız peyda oldu. Әynindә әhәngә bulaşmış kombinezon var idi.
Bәdәni dolu olduğundan, kombinezonun şalvarı ona dar gәlirdi.
Son dәbdә kәsilmiş saçlarının üstündәn (yәqin ki, işdә mane olmasın
deyә) qırmızı lent bağlamışdı. Üzünü tәzәcә yumuş olduğundan saçlarının
qabaqdakı qıvrımları hәlә yaş idi. O, әllәri arxasında dayanıb, vedrәyә qır
dolduran oğlana baxırdı.