Page 62 - "Zəfər və ilğım"
P. 62
Onu bu cür qarşılayacaqlarını bilmirdi, sevinc-şadyanalıq
gözlәyirdi, әvәzindә isә, elә bil şillә yemişdi. Ona bir şey
aydın oldu: “Görünür, irәli sürdüyüm şәrtlәrdәn xәbәr
tutublar. Әlavә on aktyor ştatı istәdiyimi biliblәr. Ola bilsin,
elә öz tәlәbәlәrim deyib, bunu yalnız onlar bilirdi. Bundan
sonra nә deyәsәn onlara”, – ürәyindә onları söydü. Çexovun
aktyorlara verdiyi tәrifi xatırladı. Bir dәfә mәşhur aktyor
Pavel Orlenev yazıçının baş-beynini aparır ki, aktyorlar
uşaqdır. Cavabında Çexov yoğun sәslә donquldanır: “Hә,
әlbәttә, uşaqsınız, amma it uşağısınız”. Yadına düşdü ki,
idarәnin rәhbәrinә “Zamanәmizin qәhrәmanı”nı sәhnәlәş-
dirmәklә bağlı söz verib. Hә, ehtiyatsız tәrpәnmişdi. “Zәif
damarımı bilir”, – öz-özünә fikirlәşdi. Dәrhal beynindә
xilas planı qurmağa başladı. İlk ağlına gәlәn Nikolay Rober-
toviç oldu – onu bu işә cәlb etmәk lazımdır. Bir az aralıdakı
stolun üstündә telefon vardı. İstәdi zәng elәsin, ancaq bu
vaxt dәhlizdә direktoru gördü.
– Yuri Petroviç, – pәrt olmuş Dupak tez-tez danışmağa
başladı, – elә bildim, inciyib, getmisiz. – O, qarşıdakı stul-
da oturdu. – Fikir vermәyin, Kotenkov yaramazın biridir.
62 Pis aktyor deyil, amma qanacaqsız, yelbeyin, әyyaşdır. Ona
tamaşalarda rol veririk, o da elә bilir, böyük sәnәtkardır,
әvәzolunmazdır. Gәlin, mәnim kabinetimә keçәk, çay içәk,
gәlәcәk planlardan danışaq.
Onlar direktorun kabinetinә keçdilәr. Dupak samovarı
yandırdı, içindә konfet vә buterbrodlar olan boşqabı stolun
üstünә qoydu.
– Sabah Kotenkova töhmәt verәcәyәm.
– Nikolay Lukyanoviç, o aktyor, tәәssüf ki, ümumi әh-
vali-ruhiyyәni ifadә edirdi. Bu vaxta qәdәr burada hәr şey
yaxşı idi. Stasionar teatr bu cür yaşayır: rejissor tamaşa
qoyur vә aktyorlar dәrhal özlәrini göstәrmәyә çalışırlar. Nә
әsәrin bütövlüyü, nә dә mәramı, mәqsәdi onların vecinә
deyil… Amma indi dәyişikliklәr gözlәnilir, yeni rejissor
gәlir… Dәyişikliklәr dövründә yaşamağı, hәtta yaponlar da
heç kimә arzulamır.
gözlәyirdi, әvәzindә isә, elә bil şillә yemişdi. Ona bir şey
aydın oldu: “Görünür, irәli sürdüyüm şәrtlәrdәn xәbәr
tutublar. Әlavә on aktyor ştatı istәdiyimi biliblәr. Ola bilsin,
elә öz tәlәbәlәrim deyib, bunu yalnız onlar bilirdi. Bundan
sonra nә deyәsәn onlara”, – ürәyindә onları söydü. Çexovun
aktyorlara verdiyi tәrifi xatırladı. Bir dәfә mәşhur aktyor
Pavel Orlenev yazıçının baş-beynini aparır ki, aktyorlar
uşaqdır. Cavabında Çexov yoğun sәslә donquldanır: “Hә,
әlbәttә, uşaqsınız, amma it uşağısınız”. Yadına düşdü ki,
idarәnin rәhbәrinә “Zamanәmizin qәhrәmanı”nı sәhnәlәş-
dirmәklә bağlı söz verib. Hә, ehtiyatsız tәrpәnmişdi. “Zәif
damarımı bilir”, – öz-özünә fikirlәşdi. Dәrhal beynindә
xilas planı qurmağa başladı. İlk ağlına gәlәn Nikolay Rober-
toviç oldu – onu bu işә cәlb etmәk lazımdır. Bir az aralıdakı
stolun üstündә telefon vardı. İstәdi zәng elәsin, ancaq bu
vaxt dәhlizdә direktoru gördü.
– Yuri Petroviç, – pәrt olmuş Dupak tez-tez danışmağa
başladı, – elә bildim, inciyib, getmisiz. – O, qarşıdakı stul-
da oturdu. – Fikir vermәyin, Kotenkov yaramazın biridir.
62 Pis aktyor deyil, amma qanacaqsız, yelbeyin, әyyaşdır. Ona
tamaşalarda rol veririk, o da elә bilir, böyük sәnәtkardır,
әvәzolunmazdır. Gәlin, mәnim kabinetimә keçәk, çay içәk,
gәlәcәk planlardan danışaq.
Onlar direktorun kabinetinә keçdilәr. Dupak samovarı
yandırdı, içindә konfet vә buterbrodlar olan boşqabı stolun
üstünә qoydu.
– Sabah Kotenkova töhmәt verәcәyәm.
– Nikolay Lukyanoviç, o aktyor, tәәssüf ki, ümumi әh-
vali-ruhiyyәni ifadә edirdi. Bu vaxta qәdәr burada hәr şey
yaxşı idi. Stasionar teatr bu cür yaşayır: rejissor tamaşa
qoyur vә aktyorlar dәrhal özlәrini göstәrmәyә çalışırlar. Nә
әsәrin bütövlüyü, nә dә mәramı, mәqsәdi onların vecinә
deyil… Amma indi dәyişikliklәr gözlәnilir, yeni rejissor
gәlir… Dәyişikliklәr dövründә yaşamağı, hәtta yaponlar da
heç kimә arzulamır.
