Page 210 - "Zəfər və ilğım"
P. 210
İnstitutunda tez-tez oluram, hәtta institutun qiyabi şöbәsinә
girmәk istәyirәm. Orada Rubtsov haqqında eşitdiklәrim
yalnız budur: hә, o yaxşı şair olub, ancaq… başlayırlar hә-
tәrәn-pәtәrәn danışmağa. Sonradan başa düşdüm ki, onlar
sadәcә Rubtsovun paxıllığını çәkirlәr. Demәk istәyirәm ki,
hәr adama qibtә etmirlәr, hәr yoldan ötәnin paxıllığını çәk-
mirlәr.
– Başa düşdüm, demәk istәyirsiniz ki, mәn Yeseninә
paxıllıq edirәm, ona görә belә danışıram? Neynәk, islah
olunaram. Jül Renuar doğru deyir ki: “Hәqiqәti dilә gәtir-
mәsәniz yaxşıdır, amma hәmişә hәqiqәti demәk lazımdır”.
Mәn böyük bir kitab üzәrindә işlәyirәm, burada öz gәnclik
illәrimdәn yazacağam, tәbii ki, Sergey Aleksandroviçi dә
unutmayacağam. Mәnә sәhvlәrimi göstәrdiyinizә görә sağ
olun.
– Dostum, әsәrinizi oxumağa verәrsiz? – Katayev Samoy-
lovdan soruşdu, – nәsrdir, poeziya?
– Yox, pyesdir.
– Verin oxuyum, söz verirәm ki, paxıllıq etmәyәcәyәm.
210 – İncimәyin, Valentin Nikolayeviç, ancaq mәncә, bir az
genişürәkli olmaq lazımdır. Bax, biz indi çıxıb gedәcәyik,
amma hәmişә spirt iyi verәn dostunuz sizinlә qalacaq.
Onunla münasibәtiniz olub, bu, böyük xoşbәxtlikdir. Şәxsәn
mәn sizә qibtә edirәm. “Puqaçov” tamaşasına gәlsәz, çox
şad olarıq.
Elә bu vaxt yan otaqda telefon zәng çaldı, Katayevin ar-
vadının sәsi eşidildi. Sonra qadın içәri girib dedi:
– Әziz qonaqlar, bağışlayın, Valentin Petroviçi telefona
çağırırlar. Mixalkov zәng elәyib, tәdbirә dәvәt edir.
Onlar qonaqpәrvәr Katayevlә vidalaşıb, Moskvaya qa-
yıtdılar. Yol uzunu Korolyov Samoylovu danlayır, lovğalığı-
na, әdәbsizliyinә, istedadlı yazıçı Katayevi, Salyeri gözündә
gördüyünә görә ona dişinin dibindәn çıxanı deyirdi. Viktor
isә özünә haqq qazandırmağa çalışırdı:
girmәk istәyirәm. Orada Rubtsov haqqında eşitdiklәrim
yalnız budur: hә, o yaxşı şair olub, ancaq… başlayırlar hә-
tәrәn-pәtәrәn danışmağa. Sonradan başa düşdüm ki, onlar
sadәcә Rubtsovun paxıllığını çәkirlәr. Demәk istәyirәm ki,
hәr adama qibtә etmirlәr, hәr yoldan ötәnin paxıllığını çәk-
mirlәr.
– Başa düşdüm, demәk istәyirsiniz ki, mәn Yeseninә
paxıllıq edirәm, ona görә belә danışıram? Neynәk, islah
olunaram. Jül Renuar doğru deyir ki: “Hәqiqәti dilә gәtir-
mәsәniz yaxşıdır, amma hәmişә hәqiqәti demәk lazımdır”.
Mәn böyük bir kitab üzәrindә işlәyirәm, burada öz gәnclik
illәrimdәn yazacağam, tәbii ki, Sergey Aleksandroviçi dә
unutmayacağam. Mәnә sәhvlәrimi göstәrdiyinizә görә sağ
olun.
– Dostum, әsәrinizi oxumağa verәrsiz? – Katayev Samoy-
lovdan soruşdu, – nәsrdir, poeziya?
– Yox, pyesdir.
– Verin oxuyum, söz verirәm ki, paxıllıq etmәyәcәyәm.
210 – İncimәyin, Valentin Nikolayeviç, ancaq mәncә, bir az
genişürәkli olmaq lazımdır. Bax, biz indi çıxıb gedәcәyik,
amma hәmişә spirt iyi verәn dostunuz sizinlә qalacaq.
Onunla münasibәtiniz olub, bu, böyük xoşbәxtlikdir. Şәxsәn
mәn sizә qibtә edirәm. “Puqaçov” tamaşasına gәlsәz, çox
şad olarıq.
Elә bu vaxt yan otaqda telefon zәng çaldı, Katayevin ar-
vadının sәsi eşidildi. Sonra qadın içәri girib dedi:
– Әziz qonaqlar, bağışlayın, Valentin Petroviçi telefona
çağırırlar. Mixalkov zәng elәyib, tәdbirә dәvәt edir.
Onlar qonaqpәrvәr Katayevlә vidalaşıb, Moskvaya qa-
yıtdılar. Yol uzunu Korolyov Samoylovu danlayır, lovğalığı-
na, әdәbsizliyinә, istedadlı yazıçı Katayevi, Salyeri gözündә
gördüyünә görә ona dişinin dibindәn çıxanı deyirdi. Viktor
isә özünә haqq qazandırmağa çalışırdı:
