Page 372 - "Yeni söz"
P. 372
nc yazarların ədəbiyyat almanaxı
Sonra qonşunun təzə nişanlanmış qızından danışacaq mənə. Məlum olacaq ki,
oturub-durub nişanlısını “Ramkam, Ramkam” deyə əzizləyən qız bunun zəhləsini lap
töküb: “Mən də axırda dedim ki, az, səyləmə, ramka çərçivəyə deyirlər”.
Bulvar dönərini mədəsi götürməyəcək. Onun mədəsi Bakı mədəsi deyil hələ. Para
dönəri bir daşın üstünə qoymaq istəyəcək. Mən çımxıracam üstünə, “yerə zibil atma!”
deyəcəm. O da dodaqlarını büzüb təəccüblə: “Çörəyə niyə zibil deyirsən ki?” – deyəcək
və mən güləcəm. Vəziyyətdən çıxmaq üçün deyəcəm: “Qoy çantana, aparıb pişiklərə
verərik”. Güləcək. Bizim zibilliyin pişiklərilə dostlaşıb. Küçə heyvanlarına qayğı
göstərəcək qədər mərhəmətlidir hələ.
Əyləşdiyim oturacağın ətrafına fırlana-fırlana dondurma yeyəcək. Mən də ona
baxa-baxa düşünəcəm ki, məni unutmayacaq heç vaxt. Mən onu ilk dəfə teatra aparan
adamam, ilk dəfə gəmiyə mindirən, ilk dəfə Şəhidlər xiyabanını göstərən, ilk dəfə
Hüseyn Caviddən danışan. Dayaz gölməçədə ayaqqabıların altını necə təmizləməyi
öyrədən də mənəm. O, məndən mütləq övladlarına danışacaq. Onlardan çox-çox
qabaqsa anasına, xalalarına. Xalalarından biri – mənim anam adəti üzrə cin atına
minəcək və hirsli-hirsli: “Təkbaşına nəzirdiz bulvarda?” – deyəcək. Bu da “gədəni
götürəydiz də özünüzlə!” anlamına gələcək. Yəni iki qızın başı yenə də “tək baş”dı
oğlansız. O da deyəcək ki, adamyeyən var bulvarda? Xalası da hirslə mənim xalama –
onun anasına deyəcək ki, sənin qızına dil çatdırmaq olmur, maşallah, rusların içində
yaman da qız tərbiyə eləmisən. Xalam da qızını danlayacaq. Amma bu danlaqlar onun
təəssüratlarının kölgəsində dərhal əriyib gedəcək. Bu arvadlar haradan bilsinlər ki, 17
yaşında ilk dəfə Xəzərin mazutlu sularında üzmək, günəş altda göz qamaşdıran
dalğaların gəminin burnunda parça-parça olmasının şəklini çəkmək nə deməkdir?!
Təzə yay ayaqqabıları barmaqlarını əzəcək. Plastır almaq üçün aptekə girəcəyik.
“Bu kişi kimdi ee, səsini atıb başına” – deyəcək. Mən televizora tərəf çevriləcəm. “Elxan
Əhədzadədi, müğənnidi” – deyəcəm. Bu ad ona tanış deyil. Bizimkilərdən bircə Faiq
Ağayevi tanıyır. “Sən də hamını tanıyırsan eee...” – deyəcək çiyinlərini çəkib.
Metroya enib evə qayıdacağıq. O, heç kimə fikir vermədən bütün diqqətini toplayıb
metro reklamlarını oxuyacaq. Bütün “ə”ləri “e” yazsa da, oxuya bilir ana dilində. Protein
reklamındakı böyük əzələləriylə qürrələnən oğlana güləcək, “bu da özünü camaata
göstərir e” – deyəcək, başqa bir posterdəki qızın paltarını bəyənəcək. Mən də onun
ara-sıra “filan şey nədi?” tipində suallarına cavab verə-verə düşünəcəm ki, ona mütləq:
“Elə deyil, quzum, mən hər şeyi bilmirəm, hamını tanımıram...” – deməliyəm. Amma
deməyəcəm. Qoy məni belə tanısın. Əmin olsun ki, bu dünyada bütün suallarına cavab
ala biləcəyi bir adam var. Ümid yeri olmaq çox məşəqqətlidir əslində. Nümunə olmaq
372
Sonra qonşunun təzə nişanlanmış qızından danışacaq mənə. Məlum olacaq ki,
oturub-durub nişanlısını “Ramkam, Ramkam” deyə əzizləyən qız bunun zəhləsini lap
töküb: “Mən də axırda dedim ki, az, səyləmə, ramka çərçivəyə deyirlər”.
Bulvar dönərini mədəsi götürməyəcək. Onun mədəsi Bakı mədəsi deyil hələ. Para
dönəri bir daşın üstünə qoymaq istəyəcək. Mən çımxıracam üstünə, “yerə zibil atma!”
deyəcəm. O da dodaqlarını büzüb təəccüblə: “Çörəyə niyə zibil deyirsən ki?” – deyəcək
və mən güləcəm. Vəziyyətdən çıxmaq üçün deyəcəm: “Qoy çantana, aparıb pişiklərə
verərik”. Güləcək. Bizim zibilliyin pişiklərilə dostlaşıb. Küçə heyvanlarına qayğı
göstərəcək qədər mərhəmətlidir hələ.
Əyləşdiyim oturacağın ətrafına fırlana-fırlana dondurma yeyəcək. Mən də ona
baxa-baxa düşünəcəm ki, məni unutmayacaq heç vaxt. Mən onu ilk dəfə teatra aparan
adamam, ilk dəfə gəmiyə mindirən, ilk dəfə Şəhidlər xiyabanını göstərən, ilk dəfə
Hüseyn Caviddən danışan. Dayaz gölməçədə ayaqqabıların altını necə təmizləməyi
öyrədən də mənəm. O, məndən mütləq övladlarına danışacaq. Onlardan çox-çox
qabaqsa anasına, xalalarına. Xalalarından biri – mənim anam adəti üzrə cin atına
minəcək və hirsli-hirsli: “Təkbaşına nəzirdiz bulvarda?” – deyəcək. Bu da “gədəni
götürəydiz də özünüzlə!” anlamına gələcək. Yəni iki qızın başı yenə də “tək baş”dı
oğlansız. O da deyəcək ki, adamyeyən var bulvarda? Xalası da hirslə mənim xalama –
onun anasına deyəcək ki, sənin qızına dil çatdırmaq olmur, maşallah, rusların içində
yaman da qız tərbiyə eləmisən. Xalam da qızını danlayacaq. Amma bu danlaqlar onun
təəssüratlarının kölgəsində dərhal əriyib gedəcək. Bu arvadlar haradan bilsinlər ki, 17
yaşında ilk dəfə Xəzərin mazutlu sularında üzmək, günəş altda göz qamaşdıran
dalğaların gəminin burnunda parça-parça olmasının şəklini çəkmək nə deməkdir?!
Təzə yay ayaqqabıları barmaqlarını əzəcək. Plastır almaq üçün aptekə girəcəyik.
“Bu kişi kimdi ee, səsini atıb başına” – deyəcək. Mən televizora tərəf çevriləcəm. “Elxan
Əhədzadədi, müğənnidi” – deyəcəm. Bu ad ona tanış deyil. Bizimkilərdən bircə Faiq
Ağayevi tanıyır. “Sən də hamını tanıyırsan eee...” – deyəcək çiyinlərini çəkib.
Metroya enib evə qayıdacağıq. O, heç kimə fikir vermədən bütün diqqətini toplayıb
metro reklamlarını oxuyacaq. Bütün “ə”ləri “e” yazsa da, oxuya bilir ana dilində. Protein
reklamındakı böyük əzələləriylə qürrələnən oğlana güləcək, “bu da özünü camaata
göstərir e” – deyəcək, başqa bir posterdəki qızın paltarını bəyənəcək. Mən də onun
ara-sıra “filan şey nədi?” tipində suallarına cavab verə-verə düşünəcəm ki, ona mütləq:
“Elə deyil, quzum, mən hər şeyi bilmirəm, hamını tanımıram...” – deməliyəm. Amma
deməyəcəm. Qoy məni belə tanısın. Əmin olsun ki, bu dünyada bütün suallarına cavab
ala biləcəyi bir adam var. Ümid yeri olmaq çox məşəqqətlidir əslində. Nümunə olmaq
372
