Page 12 - "Dünya yuxutək əriyir..."

Zaman hara axdı, görəsən, belə?
Mən – “Dayan!” – söylədim, o dayanmadı.
Yola toran çökdü saat al da
Əlimsə, Günəşə uzana qaldı.

Ye şə bilsəydi əgər əllərim,
Ovcumun içində gizlərdim onu.
Elə sıxardım ki, salıb qəlbimə,
Bir daha gəlməzdi gündüzün sonu.

Ancaq göz yaşını görür gecələr…
Bağışla, ürəyim, məni bağışla.
Bir daha xətrinə dəymərəm sənin,
Qaça bilmərəm mən səndən heç yana.

Mələk bura, Yer üzünə nədən ötrü gəldiyindən
xəbərsizdi. O, bir şeyi dəqiq bilir – O, məğlubedil-
məzdi. Günəşin özü kimi. Küləklər, yağışlar, ildırım
çaxın ları kimi.

Zaman ötdükcə, qəlbi sevgi və mərhəmət dolu
Mələk, hələ çox pəncərələrə çırpılacaq, yasaq
qaranlıqlara daxil olub Xilas Yolunun gizli qapılarını
açacaq, İnsana kim olduğunu anladacaq. Sonra…
buludlara, küləklərə qarışıb gəldiyi Məkanına dönəcək.

Pəncərə şüşələrində isə, onun qanadlarının
zərif tozu qalacaq. Günəş, Yağış, İldırım, Külək bu
toz zərrəciklərinə toxunmayacaq. Bu zərif zərrələr
uzun illər, əsrlərlə bərq vuracaq, işıqlı dənələrini
ətrafa səpə-səpə, insanlarla danışmağa davam
edəcək.

A. MƏSUD

12 / 13