Page 11 - "Dünya yuxutək əriyir..."

la Əliyeva Yarpaqlar da tökülür…
Toran basır gündüzü.
Niyə inanmıram bəs?
Niyə? Bilmirəm, özüm.

Mələyi təslim olmağa qoymayan, ona, insana
çevrilməyə imkan verməyən – içində məşəltək
daşıdığı qənirsiz, sərhədsiz Sevgidir… Qanadlarını,
qəlbini daim buludlarla, Günəş işığı və yağışlarla
dolduran, insanlığa şəfa gə rən İlahi Sevgi.

Mələk Yer üzünə bu missiya ilə gəlib – Günəşdən,
yağışdan, buludlardan aldığı bu Sevgini, nə vaxtsa
çoxdan yadırğamış İnsanlığa ötürməkdən, Onu,
yuvarlandığı ruhsuzluq uçurumlarından xilas etmək-
dən ötrü.

Mələk özü bunu bilmir. Bütün dünyanı – insanları,
ağacları, dənizi, Günəşi və Ayı, sərhədi, sonu
olmayan Sevgisinin İşığında, ovcunda saxlamağa
qadir olan Mələyin özününsə, Göydə də, Yerdə də
yeganə sığınacağı, tək bir öz Qəlbidir.

Zaman hara axdı sürətlə belə?
Qapının ağzını qış aldı yenə.
Yenə yay ruhumu soyuğa verdim,
Tutuldum darıxmaq xəstəliyinə.

Gün doğur, bağçada qızılgül açmır,
Xəzərin qumları parlamır gündə...
Yandırar köksünü həsrət yanğısı,
Kim ki, sonsuzacan yalqızdı yenə.

Nədən yenə dondun, mənim ürəyim?
Bu donuq buzunu kim əridəcək?
Heç cürə qızınmaq istəmirsən sən,
Sənin adə ndi qışda qəm yemək.