Page 237 - "Bildirçin və payız"

Çöëìÿò ýåúÿäÿí èøûãëû ñàáàùà

ram. – O vaxt mәn sәnin yerinә olsaydım, – dostumun
dayanmaq fikri yoxdur, – borc pulla da olsa evimdә
birtәhәr şәrait düzәldәr, qızı ailәmә gәtirәrdim, sonra
da Allah kәrimdir.

– O vaxt bu, ağlıma gәlmәdi, – әsәbi cavab verirәm.
– Əsәbilәşib özündәn çıxma! Sadәcә sәnin
mübarizә aparmadan mәğlubiyyәtlә barışdığını
görürәm.
– Sәndәn birinci vә sonuncu xahişim: bәdbәxt
taleyimә görә mәni qınama!

***
Deyәsәn, bәxtsizlik ailәmizә kifayәt deyildi, başqa
uğursuzluqlar da buna әlavә olundu: kin vә bir-birinin
sözünü hәzm etmәmә ailәni içdәn dağıtmağa
başlamışdı. Gah Fikriyә Zeynәblә höcәtlәşir, gah anam
Fikriyәnin bu üzünü qoyub, o birisini danlayır, gah da
Zeynәb anımın üzünә qayıdırdı.
Fikriyә deyinir:
– Tәhsilimiz, işimiz olsaydı, bu vәziyyәtә dә
düşmәzdik, Allah atamla sәnin günahından keçsin,
ana!
Anam isә cavabında qışqırır:
– O vaxt indiki kimi deyildi. Ölünün arxasınca pis
danışmazlar.
Bu dәfә Zeynәb mübahisәyә qoşulur:
– Bir az ürәkli olsaydım, gedib qulluqçu
işlәyәrdim.
– Allah, mәnә ölüm ver, bunları eşitmәyim, – anam

237