Page 294 - antologiya
P. 294
Türkiyə ədəbiyyatı antologiyası
әtrafında çәnbәrlәr yaranır, getdikcә böyüyür, yayılırdı. Bu
çәnbәrlәrdәn çıxa bilmәyәcәyi, onlardan xilas ola bilmә-
yәcәyi mәlum mәsәlәydi. Әli Osman anlayırdı ki, artıq
dәnizә atılmış bir daşdır vә böyük bir dәryanın içindә heç
vaxt dәyişmәyәcәk.
Gülsüm gedәndәn sonra Sәnihә birdәfәlik onun evinә
köçdü. Anaları ilә getmәyәn iki uşağa analıq edirdi. Onda
Әli Osman çox rahat idi. Heç vaxt özünü bu qәdәr xoşbәxt
hiss etmәmişdi. Tәәssüflәnәrәk: “Yanımda olanda qәdrini
bilmәdim”, – düşündü. Göz yaşları yanaqlarından süzülür,
boynundan köynәyinin içinә axırdı.
– Bunun sәsini kәs dә, – Antepliyә qışqırdı.
Düz radionun yanında oturmuşdu.
“Mirzә, yarıma belәcә yaz” misralı mahnının heç bir
qәbahәti yox idi. Sadәcә Әli Osmanın daha mahnılıq halı
qalmamışdı. Çayxanaya girib-çıxan sürücülәr, mәhәllәnin
294 işsiz-gücsüz adamları öz hayındaydı. O isә gözünü boş,
tozlu yola dikmişdi, elә bil kimisә gözlәyirdi.
– Nә oldu, qardaş? Kәnd üçün darıxdın? – Antepli
ona sataşdı.
Әli Osman antepliyә acıqla baxaraq çayxandan çıxıb
maşına mindi. Rahat ağlamaq üçün bir yer tapmalıydı. İs-
tanbulda yaşamalı yer qalmamışdı, Sivasa da qayıda
bilmәzdi.
“Yalançı, ikiüzlü, abırsız, hәyasız qadın, rәdd ol!” –
qışqıraraq içindә qaynayan dәrdini “qovdu”. Bir ay әvvәl
onu da bu sözlәrlә qovmuşdu. Amma o qadını dәfәlәrlә
rәdd elәsә dә, yenә qayıdıb gәlәrdi.
“Fahişәdәn sәnә arvad olmaz. Bu yüngül qadın
hamıyla dingildәyir. Bazarda-dükanda rastına çıxan bütün
kişilәrlә danışıb-gülür” – deyә-deyә başını doldurmuş-
dular. Söz-söhbәtdәn canı boğazına yığılmışdı. Hamı onu
qızışdırır, inamını öldürürdü. İnsanın ancaq sevdiyi ada-
mın yanında olanda başqalarını da sevdiyini, hamıya gü-
әtrafında çәnbәrlәr yaranır, getdikcә böyüyür, yayılırdı. Bu
çәnbәrlәrdәn çıxa bilmәyәcәyi, onlardan xilas ola bilmә-
yәcәyi mәlum mәsәlәydi. Әli Osman anlayırdı ki, artıq
dәnizә atılmış bir daşdır vә böyük bir dәryanın içindә heç
vaxt dәyişmәyәcәk.
Gülsüm gedәndәn sonra Sәnihә birdәfәlik onun evinә
köçdü. Anaları ilә getmәyәn iki uşağa analıq edirdi. Onda
Әli Osman çox rahat idi. Heç vaxt özünü bu qәdәr xoşbәxt
hiss etmәmişdi. Tәәssüflәnәrәk: “Yanımda olanda qәdrini
bilmәdim”, – düşündü. Göz yaşları yanaqlarından süzülür,
boynundan köynәyinin içinә axırdı.
– Bunun sәsini kәs dә, – Antepliyә qışqırdı.
Düz radionun yanında oturmuşdu.
“Mirzә, yarıma belәcә yaz” misralı mahnının heç bir
qәbahәti yox idi. Sadәcә Әli Osmanın daha mahnılıq halı
qalmamışdı. Çayxanaya girib-çıxan sürücülәr, mәhәllәnin
294 işsiz-gücsüz adamları öz hayındaydı. O isә gözünü boş,
tozlu yola dikmişdi, elә bil kimisә gözlәyirdi.
– Nә oldu, qardaş? Kәnd üçün darıxdın? – Antepli
ona sataşdı.
Әli Osman antepliyә acıqla baxaraq çayxandan çıxıb
maşına mindi. Rahat ağlamaq üçün bir yer tapmalıydı. İs-
tanbulda yaşamalı yer qalmamışdı, Sivasa da qayıda
bilmәzdi.
“Yalançı, ikiüzlü, abırsız, hәyasız qadın, rәdd ol!” –
qışqıraraq içindә qaynayan dәrdini “qovdu”. Bir ay әvvәl
onu da bu sözlәrlә qovmuşdu. Amma o qadını dәfәlәrlә
rәdd elәsә dә, yenә qayıdıb gәlәrdi.
“Fahişәdәn sәnә arvad olmaz. Bu yüngül qadın
hamıyla dingildәyir. Bazarda-dükanda rastına çıxan bütün
kişilәrlә danışıb-gülür” – deyә-deyә başını doldurmuş-
dular. Söz-söhbәtdәn canı boğazına yığılmışdı. Hamı onu
qızışdırır, inamını öldürürdü. İnsanın ancaq sevdiyi ada-
mın yanında olanda başqalarını da sevdiyini, hamıya gü-
