Page 292 - antologiya

Türkiyə ədəbiyyatı antologiyası

– Elә buna görә kәndçi kimi qalmağımızı istәyirlәr dә.
Qoca, Әli Osmana baxıb, “haqlısan, doğrudan da,
belәdir” – deyirmiş kimi, başını tәrpәtdi. Onun nә demәk
istәdiyini başa düşmәsә dә, çoxdan idi ki, bu şәhәr,
kәndlilәrin bu şәhәrdәki qayğıları haqda fikirlәşirdi. Bir
qәdәr söhbәtdәn sonra Әli Osman gülә-gülә soruşdu:
– İndi sәnә “geri qayıt” desәlәr, qayıdarsan?
– Qayıda bilmәrәm, nәvәlәrim mәktәbә gedir.
– Әşşi, heç oxumasınlar! Bizimkilәr dә oxuyur.
Guya oxuyub neylәyәcәklәr?! Kәnddә xoşbәxt idik.
Kәndin dәrd-sәrinә öyrәşmişdik. Әkinlә-filanla başımız
qarışırdı. El-obaya da alışmışdıq.
Birdәn qәhәr onu boğdu, ağladığını görәn olmasın
deyә sifәtini yan tәrәfdәki pәncәrәyә tәrәf çevirdi. Ağzın-
dakı çayı çalxalayıb, üz-gözünü ovuşdurdu.
Çay, siqaret, söhbәt – hamısı qurtarmışdı. Ancaq o,
292 heç cür yadından çıxmırdı. Gecә-gündüz ağlında idi.
Gecәlәr yerindәn elә dik atılırdı ki, elә bil әtinә neştәr
batırırdılar. Bәzәn sәhәrә yaxın, hava işıqlanmadan, bәzәn
dә yuxuya gedәn kimi bu vәziyyәtә düşürdü. Oyanıb evin
içindә vurnuxur, sonra yenә uzanır, pәrdәni aralayıb,
gözlәrini namәlum bir nöqtәyә dikәrәk sәhәrin açılmasını
seyr edirdi.
“Otuz beş ildir kәndçiliyә adәt etmiş adamam. Prob-
lemlәrimә dә kәnd qaydaları, kәnd әnәnәsiylә çarә tap-
mağa öyrәşmişәm. Bәlkә, heç çarә dә tapmamışam, ancaq
elә buna da alışmışam. Guya burada kimәm ki?! İstanbu-
lun ortasındayam, hә, nә olsun?!”
Ağlamaqdan qızarmış gözlәrilә bayıra, küçәyә
baxırdı. Bu yol, birmәrtәbәli әyri-üyrü evlәrlә dolu bu
mәhәllә kәnddәn çox da fәrqlәnmirdi. Tez-tez burada da
su kranının başına gentumanlı, başıyaylıqlı bir dәstә qız-
gәlin toplaşır, küçәlәrdә üst-başı kirli uşaqlar oynayırdı.