Page 628 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 628
Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû
dan tutmuş zoğal mürәbbәsinәcәn hәr nә desәn var idi. Hәr şeyi yerli-
yerindә düzülәn bu yaraşıqlı süfrә divarları çatlaq-çatlaq olmuş otağa azca
da uyuşmurdu. Görünür, Dilbәr bu neçә vaxtı Surxayın yolunu gözlәyә-
gözlәyә qabaqcadan işini ehtiyatlı tutub nәyә dә gücü çatmasa heç olmasa
açacağı süfrәni qardaşının adına yaraşdırmaq istәmişdi.
Dilbәr bir doyunca süfrәyә baxandan sonra dönüb getmәk istәyәndә
Surxayın xırıltılı sәsini eşitdi:
– Bu nә vaxtın dәm-dәsgahıdı?
Әslindә, Surxay bomboş gözlәrini harasa zillәyib oturduğu stula elә
pәrçimlәnmişdi ki, tәrpәnәnә oxşamırdı. Bunu Dilbәr dә hiss elәdi,
dinmәzcә mәtbәxә keçdi.
Daha oturub qala bilmirdi. Surxay bir dә qolunu qaldırdı, amma bu
dәfә saatına baxmadı, şişib zol-zol dayanmış damarlarına baxdı. Bütün
bәdәni gәrilmişdi, elә bil illәr uzunu damarlarıyla axan nә qәdәr qan vardırsa
628 hamısı bir yerә toplanıb laxtalanmışdı, bir damla qan da hәrәkәtdә deyildi,
axmırdı. Lap barmaqlarınacan göyәrmişdi. Surxayı bir qәribә üşütmә tutdu.
Zәhrimar azar da bu vurhavurda gәlib onu tapmağa vaxt seçdi. Surxay
ha fikirlәşsә dә özünü qızışdırmaqdan ötrü ağlına bir şey gәlmirdi. Elә bil
beyninin tәrpәnişlәri dә laxtalanmışdı.
Sonra birtәhәr bәdәninә güc verib ayağa qalxanda hardansa qulağına
bir doğma xırçıltı sәsi gәldi. Görünür, sümüklәrinәcәn keyimişdi.
Surxay bacısının ardınca ağır-ağır mәtbәxә keçdi.
Dilbәr Surxayın onunla qabaq-qәnşәr dayandığını görәndә әvvәl
karıxan kimi oldu, sonra bir balaca sıxıla-sıxıla qardaşına baxdı. Yәqin,
Surxay hal-әhval tutmağa gәlmişdi. O qәdәr adamın içindә yaxşı deyil, bacı-
qardaş tәklikdә dәrdlәşәcәkdilәr.
Surxay:
– Bacı, nә tәhәr dolanırsan, – deyәcәkdi, – sağlıq-salamatlıqdırmı?
Bir azdan eyni şeyi Dilbәr qardaşından soruşacaqdı. Sonra nә vaxtsa
olduğu kimi yenә bir qırağa çәkilәcәkdilәr. Deyib-danışmağa o qәdәr söz
vardı ki...
– Әgәr evinizdә varsa, bir stәkan araq süz.
Surxayın sәsi elә bil quyunun dibindәn gәlirdi. Amma yox, qardaşının
sәsiydi. Dilbәr bu sәsi min sәsin içindәn seçәrdi. Çünki ömrünün çoxu bu
sәsdәn keçmişdi.
– Qardaşının bir sözünü iki elәsәn gözünü çıxararam. Lap sәni tәpiyi
altına salıb şil-küt elәsә dә ağlama, üz-gözünü turşutma, qalx ayağa, әtәyinin
tozunu çırp, sonra qardaşının boynunu qucaqla, üzündәn öp...
Dilbәr qәflәtәn ayılıb:
dan tutmuş zoğal mürәbbәsinәcәn hәr nә desәn var idi. Hәr şeyi yerli-
yerindә düzülәn bu yaraşıqlı süfrә divarları çatlaq-çatlaq olmuş otağa azca
da uyuşmurdu. Görünür, Dilbәr bu neçә vaxtı Surxayın yolunu gözlәyә-
gözlәyә qabaqcadan işini ehtiyatlı tutub nәyә dә gücü çatmasa heç olmasa
açacağı süfrәni qardaşının adına yaraşdırmaq istәmişdi.
Dilbәr bir doyunca süfrәyә baxandan sonra dönüb getmәk istәyәndә
Surxayın xırıltılı sәsini eşitdi:
– Bu nә vaxtın dәm-dәsgahıdı?
Әslindә, Surxay bomboş gözlәrini harasa zillәyib oturduğu stula elә
pәrçimlәnmişdi ki, tәrpәnәnә oxşamırdı. Bunu Dilbәr dә hiss elәdi,
dinmәzcә mәtbәxә keçdi.
Daha oturub qala bilmirdi. Surxay bir dә qolunu qaldırdı, amma bu
dәfә saatına baxmadı, şişib zol-zol dayanmış damarlarına baxdı. Bütün
bәdәni gәrilmişdi, elә bil illәr uzunu damarlarıyla axan nә qәdәr qan vardırsa
628 hamısı bir yerә toplanıb laxtalanmışdı, bir damla qan da hәrәkәtdә deyildi,
axmırdı. Lap barmaqlarınacan göyәrmişdi. Surxayı bir qәribә üşütmә tutdu.
Zәhrimar azar da bu vurhavurda gәlib onu tapmağa vaxt seçdi. Surxay
ha fikirlәşsә dә özünü qızışdırmaqdan ötrü ağlına bir şey gәlmirdi. Elә bil
beyninin tәrpәnişlәri dә laxtalanmışdı.
Sonra birtәhәr bәdәninә güc verib ayağa qalxanda hardansa qulağına
bir doğma xırçıltı sәsi gәldi. Görünür, sümüklәrinәcәn keyimişdi.
Surxay bacısının ardınca ağır-ağır mәtbәxә keçdi.
Dilbәr Surxayın onunla qabaq-qәnşәr dayandığını görәndә әvvәl
karıxan kimi oldu, sonra bir balaca sıxıla-sıxıla qardaşına baxdı. Yәqin,
Surxay hal-әhval tutmağa gәlmişdi. O qәdәr adamın içindә yaxşı deyil, bacı-
qardaş tәklikdә dәrdlәşәcәkdilәr.
Surxay:
– Bacı, nә tәhәr dolanırsan, – deyәcәkdi, – sağlıq-salamatlıqdırmı?
Bir azdan eyni şeyi Dilbәr qardaşından soruşacaqdı. Sonra nә vaxtsa
olduğu kimi yenә bir qırağa çәkilәcәkdilәr. Deyib-danışmağa o qәdәr söz
vardı ki...
– Әgәr evinizdә varsa, bir stәkan araq süz.
Surxayın sәsi elә bil quyunun dibindәn gәlirdi. Amma yox, qardaşının
sәsiydi. Dilbәr bu sәsi min sәsin içindәn seçәrdi. Çünki ömrünün çoxu bu
sәsdәn keçmişdi.
– Qardaşının bir sözünü iki elәsәn gözünü çıxararam. Lap sәni tәpiyi
altına salıb şil-küt elәsә dә ağlama, üz-gözünü turşutma, qalx ayağa, әtәyinin
tozunu çırp, sonra qardaşının boynunu qucaqla, üzündәn öp...
Dilbәr qәflәtәn ayılıb:
