Page 620 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 620
Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû
әtәyindәki sabun köpüyünәcәn elә bil dipdiri anasıydı.
Oturmuşdular. Surxay tez-tez saatına baxırdı, deyәsәn, tәlәsirdi. Dilbәr
mәtbәxdә çay dәmlәyirdi, hәrdәn-hәrdәn arakәsmәnin qapısından oğrun-
oğrun qardaşına baxırdı. Otaq tör-töküntüydü, әri çarpayıda uzandığı
yerdәcә Әmrahla söhbәtlәşirdi, körpә qızı öz atasına qısılıb yuxuya
getmişdi.
Dilbәr ürәyindә, – biabır oldum, – dedi, – bilsәydim Surxay gәlәcәk
yır-yığış elәyәrdim. Amma nә xeyri, bu bircә otağı nә qәdәr sәliqә-sahmana
salsaydı, yenә axşam bu kökә düşәcәkdi.
Gözünü qardaşından çәkәn kimi Dilbәri әrinin fikri götürdü.
Muradın yatağa düşdüyü iki hәftәdәn çox olardı. İşdәn qayıdan kimi:
– Soyuqlamışam – demişdi.
Dilbәr kişisini yatağa salıb araqla ovxalayandan sonra yorğanla üstünü
620 bәrk-bәrk basdırmışdı ki, tәrlәyib sağalsın. Amma odu-budu azar Muradın
canından çıxmırdı.
Muradın anası Güllü keçәn hәftәdәn burdaydı. İki-üç günlüyә oğlunun
yurd-yuvasına baş çәkmәyә gәlmişdi. Amma indi oğlunu bu halda qoyub
öz yurd-yuvasına qayıda bilmirdi.
Güllü arvad divanda oturub mütәkkәyә dirsәklәnmişdi, gah oğluna,
gah da Әmraha baxırdı. Әmrah kimi bir kişinin qanadı altına sığınan
oğlundan narahat olmağa dәymәzdi. Nә yaxşı ki, Allah onun bircә balasını
belә bir evә qismәt elәmişdi, belә bir kişiyә rast gәtirmişdi. Lap dünya
dağılsaydı belә, Әmrah Muradı korluq çәkmәyә qoymazdı. İndi Güllü arvad
ürәyindә Әmrah kişiyә dua elәyirdi, – Allah sәni mәnim balama çox
görmәsin – deyirdi. Buradan qayıdan kimi Güllü arvad ürәyindәn keçәnlәri
bircә-bircә kişisinә dә çatdıracaqdı. “Özünü üzmә, dәrd çәkmә, vallah-billah
balamızın bizә ehtiyacı yoxdu” – deyәcәkdi.
Qoy kişisi dә qәbirdә rahat yatsın.
Әmrah bayaqdan Murada öyüd-nәsihәt elәyirdi, amma bir gözü
nәvәsindә qalmışdı. Murad yatağa düşәndәn Әmrah kişi hәr dәfә bu evә
gәlәndә o uşağı atasının böyründә görәrdi. Hәlә yaşı tamam olmayanda
özüylә dünyaya qoşa gәtirdiyi bacısını itirәn bu körpә balasını Murad yaman
çox istәyirdi. Görünür, yazıq uşaq axır günlәr atasını bu halda görüb qorxuya
düşmüşdü.
Әmrah mәtbәxә sarı dönüb:
– Qızım, bu uşaq yatdı, – dedi, apar rahatla. Dilbәr yerә döşәkcә sәrib
çarpayıya yaxınlaşdı, qızını qucağına aldı.
Qәflәtәn Әmrahın nәsә elә bil tükü ürpәşdi. Bir vaxtlar hәmişә Әmrah
әtәyindәki sabun köpüyünәcәn elә bil dipdiri anasıydı.
Oturmuşdular. Surxay tez-tez saatına baxırdı, deyәsәn, tәlәsirdi. Dilbәr
mәtbәxdә çay dәmlәyirdi, hәrdәn-hәrdәn arakәsmәnin qapısından oğrun-
oğrun qardaşına baxırdı. Otaq tör-töküntüydü, әri çarpayıda uzandığı
yerdәcә Әmrahla söhbәtlәşirdi, körpә qızı öz atasına qısılıb yuxuya
getmişdi.
Dilbәr ürәyindә, – biabır oldum, – dedi, – bilsәydim Surxay gәlәcәk
yır-yığış elәyәrdim. Amma nә xeyri, bu bircә otağı nә qәdәr sәliqә-sahmana
salsaydı, yenә axşam bu kökә düşәcәkdi.
Gözünü qardaşından çәkәn kimi Dilbәri әrinin fikri götürdü.
Muradın yatağa düşdüyü iki hәftәdәn çox olardı. İşdәn qayıdan kimi:
– Soyuqlamışam – demişdi.
Dilbәr kişisini yatağa salıb araqla ovxalayandan sonra yorğanla üstünü
620 bәrk-bәrk basdırmışdı ki, tәrlәyib sağalsın. Amma odu-budu azar Muradın
canından çıxmırdı.
Muradın anası Güllü keçәn hәftәdәn burdaydı. İki-üç günlüyә oğlunun
yurd-yuvasına baş çәkmәyә gәlmişdi. Amma indi oğlunu bu halda qoyub
öz yurd-yuvasına qayıda bilmirdi.
Güllü arvad divanda oturub mütәkkәyә dirsәklәnmişdi, gah oğluna,
gah da Әmraha baxırdı. Әmrah kimi bir kişinin qanadı altına sığınan
oğlundan narahat olmağa dәymәzdi. Nә yaxşı ki, Allah onun bircә balasını
belә bir evә qismәt elәmişdi, belә bir kişiyә rast gәtirmişdi. Lap dünya
dağılsaydı belә, Әmrah Muradı korluq çәkmәyә qoymazdı. İndi Güllü arvad
ürәyindә Әmrah kişiyә dua elәyirdi, – Allah sәni mәnim balama çox
görmәsin – deyirdi. Buradan qayıdan kimi Güllü arvad ürәyindәn keçәnlәri
bircә-bircә kişisinә dә çatdıracaqdı. “Özünü üzmә, dәrd çәkmә, vallah-billah
balamızın bizә ehtiyacı yoxdu” – deyәcәkdi.
Qoy kişisi dә qәbirdә rahat yatsın.
Әmrah bayaqdan Murada öyüd-nәsihәt elәyirdi, amma bir gözü
nәvәsindә qalmışdı. Murad yatağa düşәndәn Әmrah kişi hәr dәfә bu evә
gәlәndә o uşağı atasının böyründә görәrdi. Hәlә yaşı tamam olmayanda
özüylә dünyaya qoşa gәtirdiyi bacısını itirәn bu körpә balasını Murad yaman
çox istәyirdi. Görünür, yazıq uşaq axır günlәr atasını bu halda görüb qorxuya
düşmüşdü.
Әmrah mәtbәxә sarı dönüb:
– Qızım, bu uşaq yatdı, – dedi, apar rahatla. Dilbәr yerә döşәkcә sәrib
çarpayıya yaxınlaşdı, qızını qucağına aldı.
Qәflәtәn Әmrahın nәsә elә bil tükü ürpәşdi. Bir vaxtlar hәmişә Әmrah
