Page 993 - antologiya - poeziya_175x250_Layout 1

Azÿr Abdulla

Solfecio dәrsi

u sәhәr Köçәri yuxudan hәmişәkindәn iki saat tez ayıldı.
BEşiklәrindәki paslı dәmir parçasını bir neçә yol qaldırıb endirdi.
Köçәrinin idmanla arası yox idi. Ancaq o, son yeddi günü könülsüz
olsa da, idman edirdi. Bu gün o, bir nәfәrlә iki ton kağızı maşına yüklәyib,
sonra da boşaltmalıydı.
O, dalandan burulanda ilkin gözünә dәyәn bir qız oldu. Onu üzdәn
tanıyırdı. Qabaqlar elә bu küçәdә bir neçә yol üz-üzә gәlmişdi.
Bu sәhәr görmәsәydi, qızın belә tez yuxudan oyan masını ağlına
gәtirmәzdi. Boylu-buxunlu bu qızda yara şıqdan, gözәllikdәn savayı, bir
xanım-xatınlıq da vardı. Köçәri belә qızları, ancaq şәhәrin mәrkәzi
küçәlәrindә görmüşdü. 417
Şәhәrin qırağında taxta, dәmir çәpәrә alınmış yön dәmsiz evlәrin
arasıyla uzanan dar, palçıqlı yolda bu qızın yerimәsi Köçәriyә hәm qәribә
gәlir, hәm dә onu sevindirirdi. Köçәri duydu ki, arxadan gәlәn oğlanların,
kişilәrin hamısı qıza çatmaq istәyir.
Bu gün gölmәçәnin suyu bir az da çoxalmış, bәzi daş ların üstünü
örtmüşdü. Küçәdәn keçәnlәrin hamısı aya ğını çәpәrin dibindәki yumru qara
daşın üstünә qoyanda daş yerindә oynayır, adamlar çәpәrin ensiz taxtasından
yapışıb, o biri daşa adlayırdılar.
Qız ayağını hәmin daşın üstünә qoyanda büdrәdi, gülә-gülә “oy” dedi.
Ancaq yıxılmadı. Şabalıdı kürkünün üstü nә qonmuş ulduz-ulduz parıldayan
narın damcılar yerә töküldü.
Qız çәpәrin ensiz taxtasından bәrk-bәrk yapışdı. Әlindә ağ, yumşaq
dәri әlcәk vardı. Köçәri onun әlini görә bilmә diyinә heyifsilәndi. Aydanın
ağappaq, yumuq-yumuq gözәl barmaqları, barmaqlarının üstündәki batıqlar
yadına düşdü. “Aydan bizә gәlsә, onun da әli bu taxtaya dәyәcәk” düşündü.
Aydan, Köçәrinin arvadı Gülgәzlә musiqi mәktәbindә oxuyurdu.
Dünәn Gülgәzlә Aydangilә getmişdilәr. Onların uca tavanlarından asılmış
çilçıraqları, geniş, işıqlı dördgöz otaqları, par-par yanan parketlәri, onların
cırıltısı, mebellәrin rәngindә tund-xınayı “Röniş” alman royalı, bir dә
Aydanın yupyumru ayağındakı yaşıl tikmәlәrlә işlәnmiş yumşaq, qırmızı
dәridәn mәstlәri Köçәrinin gözlәrinin qarşısına gәldi, dilxor oldu.
Çünki onlar iki dәfә Aydangilә getmişdilәr. İndi dә Aydan onlara
gәlmәliydi. Bir-birindәn aralanıb boyası getmiş taxta döşәmәlәrindәn, әsgi
şapşaplarından, köhnә “Belarus” pianolarından, onun sәsi çıxmayan “mi”,