Page 887 - antologiya - poeziya_175x250_Layout 1
P. 887
Èñi Mÿlikzadÿ
Arvad ovucunda tutduğu bükülü kağızı Seymura uzatdı. Oğlan kağızı
әlinә alıb, barmaqları ilә yoxladı:
Firuzә sanki son nәfәsini topladı:
– Sәnә zәnbildә… soyutma toyuq… yumurta qoymuşam… Duz
yadımdan çıxmışdı. Elә yerә qoy… islanmasın.
Seymur ağzını geniş açıb ciyәrdolusu hava udan anasının göyәrmiş
nazik burnuna baxdı. Onun üzündәki ifadәni yağış isladan tellәrinin
arxasından, sanki daha aydın görmәk üçün gözlәrini qıydı. “Bunlar mәni
dolayıblar. Bunlar mәni adam saymırlar.”
Oğlan әlindәki kağız bükülüsünü yerә çırpıb, qapını zәrblә çәkdi:
maşın tәrpәndi. Tәkәrlәrdәn qopan horra palçıq yola sәpilmiş narın ağ duzun
üstünü tamam örtdü…
311
