Page 885 - antologiya - poeziya_175x250_Layout 1
P. 885

Èñi Mÿlikzadÿ


            süzdü. “Arıqlayıb Seymur. Rәngi dә ağarıb. Ağız-burnu nәcimlәşib. Yәqin,
            çәtinlik çәkir, doyunca yemir. Neynәsin, yanında anası yox, bacısı yox”.
                Ana ayrılığın, hәsrәtin dad-tamını bilirdi. Altı aydan bәri gecәli-gündüzlü
            bütün fikri-zikri oğlunun yanında olmuşdu. Bircә qismәt çörәk yeyәndә dә,
            bircә içim su içәndә dә Seymuru xatırlamışdı: görәydim günlәri necә keçir
            balamın!”.
                Seymurun tәtildә olduğu müddәtdә ana onunla üz-üzә çox oturmuşdu;
            doymamışdı. Firuzә bu ayrılıq anını qorxa-qorxa gözlәmişdi. Özünә söz
            vermişdi ki, Seymur yola düşәndә ağlamasın. “Uşaq birdәn könlüqırıq
            gedәr.”
                – Bacarmırsınız, oxutmayın. Hәlә birinci kursu qurtarmamışam. Bәs
            beş il mәni necә dolandıracaqsınız?!
                Firuzә cavab verә bilmәdi. Ürәyindә әrinin qarasına deyindi: “Heç ol-
            masa gәlib uşağı yola da salmadı. Bu yağışlı gündә çantasını atıb      309
            getmәsәydi dünya dağılmazdı ki!”
                Küçәdә maşın siqnal verdi. Ana stolun üstündәn әzik pulları götürüb
            Seymura uzatdı:
                – Al bala, dәlilik elәmә.
                – İstәmirәm!
                – Axı tәqaüd dә alırsan.
                – Ondan sizә nә?! Aldığım ayın başına çatmır. Ac qalanda kimin
            qapısına gedim?! Elә bilirsiniz yemәkdәn savayı, xәrclәrim yoxdu?
                – Biz dә atanın maaşı ilә dolanırıq, bala. Axı sәndәn başqa, evdә iki
            bacın da var.
                – Mәni adam yerinә qoymursunuz. Şәhәrdә batsam da vecinizә
            gәlmәz.
                Maşın uzun-uzadı siqnal verdi. Seymur şәhadәt barmağını çiyni üstdәn
            qapıya tuşladı:
                – Uşaq oxudan elә olar. Oğlunu öz maşınında stansiyaya göndәrir. Mәn
            dә onun qoltuğuna qısılmışam. Mәnim atam…
                Firuzәnin әrinә yazığı gәldi. Cansız-cәsәdsiz kişinin bu yağışlı, külәkli
            gündә palçığa batıb qalacağından qorxdu. Naxoşlayıb yatağa düşәcәyindәn
            qorxdu. “Pay-piyada nә qәdәr gәzmәk olar? Ayaq döymәkdәn bәdbәxtin
            canının suyu da quruyub. Bir dәridir, bir sümük… Gör neçә ildir… Gör ha”.
                Yenә siqnal sәsi eşidildi; dalbadal, әsәbi Seymur çamadanın qulpundan
            yapışdı. Ana yalvardı:
                – Ağrın mәnә gәlsin, pulu al. Yenә tapıb göndәrәrik. Bir az… qәnaәtlә
            xәrclә, israfçılıq elәmә.
                – Yoxsa bu vaxta qәdәr gen-bol xәrclәmişәm?! Bilirsәn borc almaq nә
            demәkdir?! Şәhәrdә olmusan? Bir stәkan suyu da pulsuz vermirlәr.
   880   881   882   883   884   885   886   887   888   889   890