Page 1105 - antologiya - poeziya_175x250_Layout 1

Kamal Abdulla

qonur. İkisinә eyni zamanda – mümkün deyil. Ağır olan isә bilirsiz nәdir?
Hәr sonra qonduğu budaqda әvvәlki budağı yaddan çıxardığını, belәliklә,
nәhayәt, rahatlıq tapdığını düşünәn, amma bunun belә olmadığını yәqin
bilәn ürәklәr var. Biçarә ürәklәrdir.
Otağa sükut çökdü.”Sağ ol, Әhmәd müәllim!” nidası da elә bu sükut-
dan sonra kiminsә ürәyinin әn dәrin yerindәn qopdu. Elә bil bu ürәkdәn
hәmәn sözlә bir yerdә qara bir tikәn kolu da ağır-ağır çıxıb gәldi.
Bu axşam alınmadı.Әhmәd müәllımin hәmişәkindәn xeyli tәbii şәkildә
rola girmәsi belә, otaqdakıları şәnlәndirmәdi. Hamı kamera teatrında
deyilәnlәri ciddi qәbul edәrәk beynindә nәyisә saf-çürük elәmәyә başladı.
Әn maraqlısı isә bu oldu ki, gözlәnilmәz bir halda Selcan xanım әmәlli-
başlı pәrt oldu. Pörtmüş halda heç kimlә sağollaşmadan çıxıb getdi. Hamı
buna diqqәt etdi vә adamlar altdan-altdan Qanturalını süzdülәr. O isә dönüb
qızın arxasınca belә baxmadı. Samirә gedib alnını otaqdakı yeganә pәrdәsiz 529
pәncәrәyә yapışdırdı, nәfәs verib pәncәrәni nәfәsinin isti buğuna bürüdü:
– Qar yağır… – dedi.
Sabahı gün Әhmәd müәllimi işdә görәn olmadı. Kim idisә xәbәr gәtirdi
ki, sәhәr tezdәn onu qarşı tәrәfdәki bağçanın çayxanasında bir qadın vә bir
kişi ilә bir yerdә, açıq havada çay içәrkәn görüb. Lopa-lopa yağan qar onları
üç nәhәng heykәlә döndәribmiş. Bundan sonra Әhmәd müәllimi bir daha
“gördüm” deyәn olmur. Doğrudan da, Әhmәd müәllim necә ki buralarda
nagahan peyda olmuşdu, o cür dә günlәrin bir günü qeyb olub gedir.
…Xәtt sehrli xalça kimi yer üzündәn ağlasığmaz sürәtlә uzaqlaş -
mağındaydı. Xәttin üstündә bir qadın vә iki kişi vardı. Kişilәrdәn biri
qadınla eyni istiqamәtә baxırdı – xәttin üz tutub getdiyi istiqamәtә. O biri
Kişi isә gözlәrini әks istiqamәtdәn ayıra bilmirdi. Onun baxışları gәldiyi
yerә – geriyә zillәnmişdi. Orada getdikcә kiçilәrәk işıqlı nöqtәyә dönmәkdә
olan bir ulduz vardı. Nәhayәt, bu ulduz kiçilib-kiçilib vaxtilә kamera
teatrının sәhnәsinә düşәn işıq zәrrәsi boyda oldu. İşiq zәrrәsi artıq çox-çox
uzaqlarda qalırdı vә bir an sonra gözdәn tamamәn itәcәkdi ki, Kişi üzünü
o işıq zәrrәsindәn çöndәrib, sәfәr yoldaşlarının baxdığı sәmtә o da baxmağa
başladı.