Page 1104 - antologiya - poeziya_175x250_Layout 1
P. 1104

Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû


                    gәlib çıxmışdı, ona görә dә sual-cavab mәqamının hәmişәki lәzzәtini
                    doyunca çıxarmaq imkanı xeyli aşağı idi. Vaxt bütün suallara çatmayacaqdı.
                    Bir az әvvәl otaqdakılar hansı sualları verәcәklәrini öz aralarında müәyyәn
                    etmişdilәr. Selcan xanımın hazırladığı sual birinci sәslәnәcәkdi. Sualı
                    verdikdәn sonra Selcan xanım üzbәüzündәki şişman Qanturalının diqqәtli
                    baxışından gözlәrini qaçırdı.
                        Әhmәd müәllim Kamera teatrının sәhnәsinә çıxıb dәrindәn nәfәs aldı.
                    Sonralar Samirә adlı bir qız “O, cavab vermәzdәn әvvәl dәrindәn bir ah
                    çәkdi…” deyәcәkdi. Deyәcәkdi vә qәfildәn hönkürtü ilә zülüm-zülüm
                    ağlayacaqdı. Hamı әvvәllәrdә olan kimi mәnalı-mәnalı baxışsa da heç kimin
                    bu zaman dodağı belә qaçmayacaqdı.
                        Demәli, Әhmәd müәllim kamera teatrının sәhnәsinә çıxıb dәrindәn ah
                    çәkdi. Qaşları düyünlәndi. Bugünkü cavab, sonralar bunu da hamı boynuna
                    aldı ki, Әhmәd müәllimin şah rolu idi. Әhmәd müәllimi tanımaq olmurdu.
              528
                    O, elә bil bir başqa dünyadan qaçıb bura gәlmişdi. Geriyә isә qayıtmaq
                    istәmirdi. Sәsi ilә, tonu ilә, әdası ilә yarpaqları xışıldayan dünyanın
                    cazibәsindәn danışırdı. Әhmәd müәllim vidalaşırdı elә bil.  Tәkcә
                    otaqdakılarla deyil, bu dünya ilә, iki üstәgәl ikinin beş elәdiyi bu qәribә
                    dünya ilә vidalaşırdı. Nәhayәt, Әhmәd müәllim susdu. Ani sükutdan sonra:
                        – Sağ ol, Әhmәd müәllim! – Bu sözlәr kiminsә düz ürәyinin içindәn
                    qopub gәldi.
                        Selcan xanımın sualı sәslәnәndәn sonra gülmәli bir cavab gözlә -
                    yәnlәrin ümidi puça çıxmışdı. Әhmәd müәllim öz kamera teatrında hәr
                    tәrәfdәn üstünә düşәn gur projektor işığı altında sәhnәnin düz ortasında
                    qәrar tutub verdiyi cavabı sağa-sola baş endirmәklә tamamlayırdı. Hamını
                    ciddi şәkildә düşünmәyә vadar edәn o cavab isә, tәxminәn, bu sözlәrdәn
                    ibarәt idi:
                        – Eyni zamanda iki dünyada yaşamaq olarmı? Hәm olar, hәm dә yox.
                    Bir ürәk eyni zamanda hәm sevinc içindә, hәm dә sonsuz qüssә ilә döyünә
                    bilәrmi? Hәm döyünә bilәr, hәm dә yox. Soruşursan ki, eyni vaxtda iki
                    adamı sevmәk olar, ya olmaz?! Niyә dә olmasın, sevmәyinә sevmәk olar.
                    Amma bir mәsәlә var. Eyni zaman әrzindә iki vә daha çox adamla görüşәn
                    qadınlara biz nә deyirik? Fahişә deyirik. O biri tәrәfdәn, biriylә görüşәndәn
                    sonra başqası ilә görüşәnә fahişә demәk olarmı? Olmaz! Ola bilәr ki, bir
                    qadın hәyatı boyu iki adamla görüşsün, amma eyni vaxtda. Bu adam
                    fahişәdir. Ola da bilәr ki, hәyatı boyu yüz adamla görüşsün, amma bir-
                    birindәn sonra – bu, bir başqa mәsәlәdir. Ürәk nәdir? Ürәk bir quşdur, bir
                    budaqdan o biri budağa qonur. Amma әvvәl bir budaqda olur, sonra o birinә
   1099   1100   1101   1102   1103   1104   1105   1106   1107   1108   1109